Niet onverwacht, maar eerder dan je had kunnen denken komen nu berichten naar buiten wat de asielmigratie betekent voor het dagelijks leven van onze kinderen.

Bovenstaand berichtje uit het AD is niet voor misverstand vatbaar. De geforceerde aandrang om het de kinderen van asielmigranten zo goed mogelijk naar de zin te maken gaat ten koste van onze eigen kinderen. Nu al. De gezinshereniging die vanaf ongeveer nu op gang begint te komen is opnieuw een grote aanslag op het incasseringsvermogen van onze voorzieningen. En waarom? Om tegemoet te kanomen aan de schuldgevoelens v een meute mensen die bij het eerste signaal dat het hun eigen kroost gaat benadelen deze kinderen prompt verhuist naar scholen waar het probleem minder tot non-existent is. De bakfietsmaffia, kortom.

Want natuurlijk: de beste manier om een kind de taal goed te leren is het temidden van native speakers te laten opgroeien. Dat werkt. En als er teveel non-native speakers in zo’n klas zitten, dan wordt het tweerichtingverkeer, en gaan je eigen kinderen brabbelen in een taaltje dat eindigen zal als het spraakgebrek dat normaal is in Amsterdam-West. Wollah!

Maar goed – alles om je maar niet de kreet Racisme! te hoeven laten welgevallen. En zo draaide de kudde mee in de gewenste richting – klaaglijk loeiend met een steeds vreemder accent.

Dat de gezinshereniging een groot probleem ging worden wisten we al, en dat het nog groter zal zijn dan al gevreesd maken we nu mee. Schaffen wir das? Ik heb er een hard hoofd in dat dat zonder ongelukken goed komt.

Want dit is nog maar het begin.