Iets dat weinig tot opiniemakers doordringt is wat de realiteit is als een bepaald punt in de publieke opinie wordt bereikt. De zaak rond de beveiliging van Geert Wilders toont het aan, maar niemand reageert er op.

Het is al weer een aardig aantal jaren geleden dat het streven naar een multiculturele samenleving dood werd verklaard. Het bleek niet te werken, en had rampen opgeleverd. Veel mensen werden daardoor gerust gesteld – volkomen onnodig als ze zouden hebben geweten wat achter de rug van die geruststelling vervolgens plaatsvond. Het streven naar een multiculturele samenstelling van de overheid en de functies daarbinnen ging immers gewoon door.

Binnen de politie heeft dat tot een onvoorstelbare idioterie geleid. De beveiliging van Geert Wilders werd verrijkt met een Marokkaan die onder de normale regels nooit tot die groep had mogen worden toegelaten. Ook toegang tot het politieapparaat had er nooit in mogen zitten werd vandaag in het AD nog een voormalig politieman geciteerd, maar tot kritische vragen over de aspecten die van belang worden geacht bij de werving van veiligheidsmensen leidt dat niet. Een hoofdredactioneel commentaar? Daar is alle reden voor, maar het heeft er vooral veel van weg dat hoofdredactioneel Nederland elkaar angstvallig in de smiezen houdt om te kijken of iemand de moed heeft dit ter discussie te stellen. Want al is het multicultureel streven politiek dood verklaard – de praktijk van alledag gaat tien jaar na dato nog steeds vrolijk verder. Met alle gevolgen en risico’s van dien.

Zonder verder nog in te gaan op de algemene beleidsfouten achter de waanzin rond de aanwezigheid van dit veiligheidsrisico is men in bepaalde media (zoals NRC) nu rechtstreeks overgestapt op aanvallen op de klachten die Geert Wilders heeft geuit over de manier waarop zijn beveiliging werd opgezet. Dat er een fundamenteel probleem ligt wil men niet weten – het is verkiezingstijd, Wilders is de vijand, en dus moet hij niet zeuren: het zou zijn campagne ten goede kunnen komen. En dat mag natuurlijk ècht niet gebeuren.

Het is de tekst van een oude ‘foute grap’ die hier als redelijke opinie verpakt wordt gepresenteerd, namelijk het verschil tussen een betreurenswaardig feit en een ramp: dat als er een aanslag op Geert Wilders zou worden gepleegd dat een betreurenswaardig feit zou zijn, maar als hij het overleeft het een ramp is.

Het NRC zegt dat niet letterlijk – daarvoor is het een véél te nette krant, dat spreekt vanzelf. Maar het is de teneur van wat nu aangesneden wordt. Vijftien jaar na de moord op Pim Fortuyn is de geïnstitutionaliseerde verrotting van de multiculturele samenleving al zó ver doorgeschoten, dat we het kennelijk normaal moeten vinden dat een veiligheidsdienst de eerste vereisten van haar werk opzij schuift ten faveure van ideologisch gekleurde waanzin ten aanzien van haar personeelsbeleid.

Beschamend gepruts.

Ik blijf het herhalen, wie weet dringt het ergens door waar het er toe doet? Beveiliging gaat over het uitsluiten van te vermijden risico’s. En dat is nu typisch iets waar iedereen met een boog om heen loopt, want het gaat in tegen het multiculturele paradigma dat nog steeds de rangen en standen binnen overheidsdiensten perverteert.