De politiek van Israël op de West Bank en in de Gaza Strook, de politiek om geweld te beantwoorden met evenredig contrageweld, heeft tot niets geleid.

De Israëli’s beperken zich tot het uitschakelen van terroristen en tot schade aan gebouwen. Vallen er doden onder de Palestijnse burgerbevolking dan heet dat collateral damage. Dit beperkte contrageweld heeft een dubbel negatief effect. Het schrikt de Palestijnen niet af van het plegen van nieuwe terreuraanslagen, maar het vergroot wel de bestaande verbittering. De economische ontwrichting die het gevolg is van de Israëlische maatregelen tegen de Intifada voedt het geweld dat een proces geworden is dat zich zelf in stand houdt.

De vrede die de rest van de wereld zo graag in het heilige land zou zien is een illusie. Aan de ene kant is daar Israël met een bevolking die voor een groot deel bestaat uit Joodse vluchtelingen uit Arabische en andere islamitische gebieden. Aan de andere kant een Palestijnse bevolking die voor een deel in Israël zelf, voor een deel in semi-autonome Palestijnse gebieden maar voor het merendeel nog steeds in de buurlanden leeft en vaak in erbarmelijke vluchtelingenkampen. De wederzijdse haat is groot en de bereidheid met elkaar in vrede te leven nihil.

Het heeft geen zin om uit te maken waar de schuld ligt. Persoonlijk denk ik meer bij de Arabieren dan bij de Joden maar genoeg andere mensen denken daar anders over. Ook de discussie over de schuldvraag brengt een oplossing niet dichterbij.

De partijen er meer bij gebaat als buitenstaanders, die niet noodzakelijk beladen zijn met hun emoties, zich buiten de schuldvraag houden en een poging doen om in kaart te brengen aan welke voorwaarden een mogelijke oplossing zou moeten voldoen.

Om te beginnen kunnen de twee volkeren niet samen in één land wonen. Ook de verdeling zoals in de veertiger jaren van de vorige eeuw geprobeerd is een gepasseerd station. Een oplossing moet dus niet meer uitgaan van een vreedzaam samenleven van Joden en Arabieren. De Joden zullen naar westerse landen moeten emigreren of de Palestijnen naar islamitische en maar één van de twee kan in Palestina blijven.

Voor beide geldt ook dat zij niet meer uitsluitend in een diaspora kunnen leven. Het is gebleken dat het leven zonder eigen gebied te veel risico’s met zich brengt. Voor de Palestijnen, die geen Holocaust hebben meegemaakt, maar wel vijftig jaar in kampen in de buurlanden hebben doorgebracht, geldt dat evenzeer als voor de Joden. Ze hebben wel volgens velen hun slechte behandeling in Libanon en Jordanië grotendeels aan zich zelf te wijten, maar zulke overwegingen spelen als het erop aankomt geen rol. Een eigen land voor allebei is de enige kans dat er ooit een eind komt aan de haat en het geweld waarin in het Midden-Oosten nu wordt geleefd.

Geld speelt geen rol of hoort dat niet te doen. Er is voldoende westers geld en Arabisch oliekapitaal om de vestiging van een nieuwe staat te financieren. Onderschat bovendien het talent van de beide volkeren niet. Een nieuwe staat zou ook in belangrijke mate zichzelf financieren.

Een Palestijnse staat ergens op het Arabisch schiereiland, of een Joodse staat in Zuid-Afrika, Australië of Canada? Een verhuizing van Israël zou een grote kapitaalvernietiging meebrengen. De verhuizing van de Palestijnen is goedkoper. Misschien geen doorslaggevende reden voor een keuze maar toch niet zonder belang.

De westerse wereld is machtiger dan de Arabische en kan een oplossing afdwingen. Zij dient daarbij te bedenken dat een oplossing waarbij de zwakste partij gezichtsverlies lijdt als het even kan dient te worden vermeden. Iedere oplossing moet beide betrokkenen voordelen opleveren en als het kan ook aan degenen die daar niet wonen maar wel een belang hebben bij wat gebeurt in het heilige land.

Stel dat de oplossing wordt dat de Palestijnen een eigen gebied krijgen in een deel van Saoedi-Arabië, iets wat alles bij elkaar toch wel de meest voor de hand liggende oplossing lijkt te zijn. De moslims hebben er dan belang bij dat zij toegang behouden tot de El Aksa moskee en de Koepel op de Tempelberg. Ook diverse christelijke denominaties hebben belangen in Jeruzalem.

De Joden zullen er daarom vanaf moeten zien om de tempel van Salomon of Herodes in zijn oude glorie te herstellen en de bouwkundige situatie zoveel mogelijk bij het bestaande moeten houden. Daar staat dan tegenover dat het beschermen van de heiligdommen aan de Joodse seculiere autoriteiten moet worden overgelaten, die bewezen hebben daarin betrouwbaarder en bekwamer te zijn dan de Arabieren of hun eigen religieuze autoriteiten.

De gedachte om Jeruzalem onder internationaal toezicht te plaatsen moet worden verlaten. De Verenigde Naties hebben zich in het Midden Oosten onbetrouwbaar getoond, zijn in niet onbelangrijke mate verantwoordelijk voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem en staan op slechte voet met de Israëlische autoriteiten. Een Amerikaanse rol bij het beheer van de heiligdommen zou denkbaar zijn, maar een Joods beheer lijkt toch het meest efficiënt en voor de hand liggend.

---

Dit artikel over Israël verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.