Israël wordt maar al te vaak gebruikt als plaatsvervangend mikpunt van antisemitisme, dat in Nederland in diverse groepen sterk groeiend is.

Maandag j.l. werd Israël 70 jaar. Ter gelegenheid daarvan werd er vanuit Gaza een aanval gepleegd op de grenshekken die het Palestijnse gebied, met zijn bijna twee miljoen inwoners, van Israël scheiden. De NRC, die tegenwoordig in handen is van een Belgische eigenaar, noemde in dit verband Israël een ‘gemankeerde natie’.

Wat Peter Vandermeersch daarmee bedoelde werd niet helemaal duidelijk uit zijn column. Hij constateerde dat Israël niet in vrede met zijn buren leefde en daardoor de veiligheid van zijn eigen inwoners niet kon garanderen. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat dan die buren gemankeerde naties waren, als je de verzamelingen van Arabische gemeenschappen in de buurt van Israël tenminste naties wilt noemen.

Van de aanvallers die het leven lieten aan de Israëlische grens was het merendeel leden van Hamas en een kleine minderheid ervan waren reguliere burgers van het gebied. De bewoners van Gaza waren ruim van tevoren gewaarschuwd dat het gevaarlijk was om dicht in de buurt van de grens te komen op die dag. Dat het incident toch plaats vond en dat er inderdaad slachtoffers vielen was duidelijk de bedoeling van Hamas. Men kon op grond van ervaringen uit het verleden waarschijnlijk wel verwachten dat Belgische journalisten in Europa van het voorval gebruik zouden maken om propaganda te maken voor de Palestijnse zaak.

Kennelijk is VanderMeersch nog steeds van mening dat Palestijnen en Israëliërs met een beetje goede wil aan beide kanten in vrede naast elkaar zouden kunnen leven. Wat hij daarbij over het hoofd ziet is dat die goede wil van de kant van Israël tot 1967 aanwezig was en eigenlijk pas helemaal is verdwenen toen de Palestijnen de akkoorden van Oslo naast zich neer bleken te leggen. Van de kant van de Arabieren heeft zij nooit bestaan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog koos de Groot Moefti van Jeruzalem, die tegelijk de religieuze en staatkundige leider van de Palestijnen was, partij voor Hitler en de nazi’s.

Bedenk daarbij dat de joden al een paar duizend jaar in het heilige land leven en dat de Arabische aanwezigheid daar stamt uit de middeleeuwen. De Palestijnen van tegenwoordig zijn bovendien vrijwel allemaal afstammelingen van mensen die nog geen honderd jaar geleden uit de omringende landen naar Israël zijn gekomen. Daar was de economie sterk gaan groeien onder invloed van de immigratie van zionisten en de investeringen van rijke joodse bankiers als de Rothschilds.

Alleen in Jeruzalem en Haifa zijn er vanouds zowel joodse als Arabische wijken die tot de twintigste eeuw redelijk vreedzaam naast elkaar geleefd hebben. Redelijk vreedzaam, want Arabieren zijn altijd gewelddadig geweest. Niet alleen tegenover joden overigens, tegenover eigenlijk iedereen. Inclusief de eigen etnische groeperingen. U kunt daarover lezen bij De Lamartine in zijn Voyage en Orient, dat in de eerste helft van de negentiende eeuw verschenen is.

Waarom men de geschiedenis in een krant als de NRC niet blijkt te kennen en waarom men zo nodig het Belgische antisemitisme hier wil introduceren, weet ik niet. Vast staat wel dat we er niet erg blij mee kunnen zijn.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp