Het heeft er alle schijn van dat Geen Peil het gaat halen. Alle schijn, want het is nog steeds geen gelopen race. Ieder die dit leest, nog niet getekend heeft en denkt: ‘hoera, hoeft nu niet meer’ kan het mis hebben. Er zijn nog zo’n 10.000 handtekeningen nodig, plus minstens een paar duizend extra vanwege de foutmarge. Voordat u verder leest, eerst tekenen dus. Ga je schamen dat je het nog niet deed. Verdikkeme.

Als Geen Peil de eindstreep haalt, is dat nooit de bedoeling geweest van de boven ons gestelden. Ook daar heeft het alle schijn van. Wie een referendum wil, moet eerst zien dat-ie 10.000 handtekeningen verzamelt voor een initieel verzoek. Is die hobbel genomen (Geen Peil nam die ruimschoots met ruim 14.000 handtekeningen; maar ook toen moest beslist rekening worden gehouden met een foutmarge), dan gaat het los voor de 300.000. Iedereen die bij die eerste 10.000 hoorde, moet opnieuw tekenen om vervolgens bij de uiteindelijke groep van 300K te horen. Ik heb dus tweemaal getekend. Tja.

‘De drempel is hoog en zal in de praktijk fungeren als een schier onneembare vesting’. Zo moeten de dames en heren in Den Haag hebben gedacht. ‘Veel partijen zijn überhaupt niet voor referenda, en in de praktijk zal de soep wel niet zo heet gegeten worden’. Waarschijnlijk hebben veel kabinets- en Kamerleden ook dit overwogen:

‘Stel, een toekomstig kabinet komt ooit met een krankzinnig plan, dat ook nog eens tweemaal een meerderheid (in Tweede en Eerste Kamer) haalt. Dat is toch puur theoretisch? Dat kan toch niet gebeuren? We zijn in dit huis toch niet gek met z’n allen?’

Je zou kunnen denken aan een voorstel tot herinvoering van de doodstraf. Nu ben ik in zeer uitzonderlijke gevallen niet tegen de doodstraf (de IS-deserteur? Volkert van der Graaf? Mohammed Bouyeri?), dus het voorbeeld is misschien niet perfect. Maar in de Nederlandse politieke verhoudingen, waarschijnlijk ook in de toekomst, lijkt het ondenkbaar dat een wet daartoe het zal halen. Mocht dat onverhoopt toch gebeuren, dan zullen makkelijk meer dan 300.000 Nederlanders onmiddellijk (dus makkelijk binnen zes weken) in beweging komen om een referendum daartegen te tekenen. De Amnesty’s van dit land gooien al hun gewicht in de schaal. De publieke omroep en de grootste commerciële zenders zullen avond aan avond actiejournalistiek tegen de doodstraf bedrijven. We krijgen een bommentapijt van BN’ers over ons heen, en ieder tegenargument raakt ondergesneeuwd. Zó liggen de verhoudingen in Nederland in ieder geval.

Aangaande Geen Peil zal een minderheid aan het Binnenhof hebben gedacht dat de kaarten vandaag (vrijdag) zo anders liggen dan zij hadden verwacht gehoopt. Feit: bijna 300K handtekeningen zijn opgehaald, zodat de bevolking in 2016 kan worden gevraagd of zij een associatieverdrag met Oekraïne wel zien zitten. Tijdens het Nederlands EU-voorzitterschap. Het eerste kwart miljoen handtekeningen is opgehaald onder oorverdovende stilte van de mainstream media (MSM). Pas op het allerlaatste moment zijn de MSM enige aandacht aan het initiatief gaan besteden. Veel aandacht zelfs. (Hun kuddegedrag in deze is een even interessant als treurig verschijnsel op zichzelf.)

Allicht was die aanvankelijke terughoudendheid mede vanwege ‘de hoek’ waaruit de actie komt: het weblog Geen Stijl. Dat heet dan ineens ‘een commercieel bedrijf’ (wat feitelijk juist is; een concurrent ook), maar de sneer is infantiel en hyprociet. Men ziet bewust over hoofd dat er ook zoiets als een Burgercomité EU bestaat, een eurosceptische denktank, die al een aantal jaren opiniërende en wetenschappelijke artikelen verspreidt en de publieke opinie probeert te beïnvloeden. Lager- en hogeropgeleiden samen tegen het megalomane Brussel.  De MSM hebben opnieuw bewezen dat zij weinig met journalistiek op hebben.

Kamerleden die dachten dat het met dat Oekraïne-verdrag wel los zou lopen, komen nu van een koude kermis thuis. De Haagse eurofielen die het verste heen zijn, beschouwden het zelfs als een hamerstuk: Alexander Pechtold moest voor Geen Stijl TV bekennen dat-ie het niet eens gelezen had.

Uiteraard zijn er onder de 300K referendumvragers ook voorstanders van dat verdrag, al gaat het waarschijnlijk om een kleine minderheid. Onder anderen Boris van Ham (voormalig Kamerlid voor D66 en tegenwoordig bij het Humanistisch Verbond/HUMAN, waarvoor hij een documentaire maakte over ex-moslims) tekende Geen Peil. Deze mensen verdienen het grootst mogelijke respect. Ze nemen het risico dat hun voorstem straks in het eigenlijke referendum weinig waard blijkt. Zij zijn consequent, en verdiepen zich ook in de inhoud. Ze nemen het onder eurofielen zeer omstreden imago van Geen Stijl / Geen Peil voor lief. Het gaat niet om de toon van het debat, weet u wel? Ze ergeren zich misschien, maar laten zich niet provoceren. Hopelijk is Geen Peil voor hen ook een leerpunt.

Geen Peil bereikt kiezers écht. In Jip en Janneke-taal. Geharnaste voorstanders van ‘meer van ditzelfde Europa’ die onze kinderen aan de universiteit wijzer moeten maken (of beweren aan journalistiek met een links kloppend hart te doen) laten steeds duidelijker hun ware aard zien. De Leo Lucassens. De Marcel Canoys. De Paul Frissens. Zo’n Rob de Wijk. Wat zijn de fopwetenschappers en ondeskundigen toch een ramp voor ons land en voor heel Europa. Wat voor niveau heb je als je door Jan Roos laat jennen en per se als enige wilt kunnen uitpraten en je eurofiele preek wilt afronden? En wat voor niveau heb je als ontwikkelde lezer, als je je door hun gelieg, gedraai en achterhaalde statistieken laat overtuigen?

Wat dit alles betreft zijn weinig hedendaagse fenomenen democratischer dan de beweging rond Geen Peil. Onder burgers en de vele Geen Peil-vrijwilligers is een enorme hoeveelheid energie vrijgekomen. Vandaag is een dag van hoop. Voor Nederland. Voor Europa.