Hongarije, populisme, EU is de drie-eenheid die het politieke bewustzijn komende week zou moeten domineren. Dat zij dat niet doen zal is veelzeggend voor de democratische gezindheid van onze elites en de media.

Grote woorden? Inderdaad, maar laat ik daar deze observatie (rechts) bij geven om te benadrukken wat mij er toe dreef dit zo te formuleren.

Maar cruciaal is deze uitspraak, waaraan in de tweet rechts werd gerefereerd:

The Wednesday (12 September) announcements made by European Commission president Jean-Claude Juncker in Strasbourg are part of a larger bid to quell the surge of populism and right-wing politics that have used migration as a springboard to capture voter antipathy ahead of next year’s European parliament elections.

Ruimte voor misverstanden laat dit niet: De angst voor het populisme drijft de EC er toe maatregelen te nemen. Niet omdat zij de noodzaak  begrijpt, ziet of erkent, maar om de bevolking – die zich door het populisme laat ophitsen – te stichten.

Hierin valt eveneens te herkennen. dat de drang om Hongarije te knechten niet de vermeende klachten van de EU zijn (lees hiervoor vooral de analyse van DJ Eppink), maar de leidende rol van dat land in het verzet tegen ongebreidelde immigratie. Daarmee verliest de maatregel niet alleen aan waarde (want zal niet met verve worden uitgevoerd), maar is weinig anders dan een virtueel doekje voor het bloeden. Aangezien niet alleen het afstoppen van de immigratie nu vereist is, maar nog meer de selectie van immigranten die we nooit vrijwillig hadden toegelaten als niet iemand de grenzen open had gezet. Juncker wijdde er dinsdag geen woord aan. Dat evident is dat hij er ook niet over nadenken wil behoeft eigenlijk geen betoog.

Voor de Eurocraten is elk besef van eigenheid van Europese bevolkingen een vloek. Dat het in Frankrijk en het UK aanwezig was werd vanuit historisch perspectief geaccepteerd, maar niet van harte. Desgevraagd zou de EU een communiqué uit geven dat zij de oprispingen die zijn gericht op het nationaal eigenbelang in Frankrijk en het UK (Brexit!!) ernstig betreurt, vermits dit niet verkeerd zou vallen in Frankrijk. Van Oost-Europa heeft zij daar minder moeite mee, maar opvallend blijft is dat de diepe gevoelens van de bevolking worden toegeschreven aan de manipulaties van extreemrechts dat al tientalen jaren op zijn kans heeft geloerd.

Het is totaal onmogelijk aan te wijzen hoe en waar dit zo verfoeide nationalisme al die jaren in koele kelders en andere duistere crypten heeft kunnen overleven, maar het is de portee van de overtuiging van de Eurocratie. Het idee dat nationalisme en een nationaal eigenbelang zowel natuurlijk, nastrevenswaardig als gezond zouden kunnen zijn is ketterij in het EU-kippenhok – voor wie het uitdraagt is de brandstapel nog te goed. Zo geformuleerd ziet u hoe bespottelijk de EU-gedachte is, maar dat die desondanks leidend is kan niet meer worden ontkend. Het volk moet met leugens worden weggehouden van dergelijke verwerpelijke ideeën. Een verleiding tot meewerken aan brandstapelen is eigenlijk gewenst, ware het niet dat de EU vrede is. Vandaar ook dat men de Antifa niet actief bestrijdt, de eigen Rode Gardisten van de grote EU-gedachte.

Tot welk een verknipte attitude dit heeft geleid binnen vooral West-Europa (vóór de Val van de Muur werd Oost-Europees nationalisme juist vanuit het westen aangemoedigd om de positie van Rusland en het communisme te ondermijnen) zou hoognodig eens ter discussie moeten worden gesteld. Op nationaal niveau, niet op blogs. Maar wie dat probeert zal snel ontdekken dat de grootste verknipping heeft plaatsgevonden in het collectief bewustzijn van de MSM.

Enfin: Brussel delenda est. Omdat het beter is voor ons allen er van af te geraken.