Homo’s en dwingende subcultuurtjes
Wat homo’s vooral apart zet van de samenleving zijn de subcultuurtjes waarin ze zich soms terug trekken, constateert Toon Kasdorp.
Ik had indertijd een kantoorgenoot die homo was en met wie ik prima overweg kon. Van tijd tot tijd kwamen we ook bij elkaar over de vloer tot hij een vaste vriend kreeg van het soort dat je vroeger tegen kon komen in de Voetboogsteeg[1] en in bepaalde kroegen rond het Rembrandtplein.
Sindsdien heb ik me afgevraagd wat het verschil is tussen homo’s als lid van de homocultuur en homo’s qua aanleg. Dat overlapt natuurlijk sterk, maar verschil is er wel degelijk. Ik haat homo’s die zich in het openbaar als homo ’s aanstellen; ik heb trouwens ook een hekel aan hetero’s die in het openbaar staan te vrijen. Maar tegen homo’s die zich als een gewone burger in de samenleving gedragen maar in privé met mensen verkeren van hetzelfde geslacht heb ik niets.
Waarom ik dat zo vind weet ik zelf ook niet. Ik vermoed dat ‘t het homocultuurtje is dat mij tegenstaat. Sommigen, zoals die kantoorgenoot, kunnen dat uit en aanzetten, al naar gelang de omgeving dat van ze vraagt. Maar anderen kunnen dat niet en leven als het ware in een aparte wereld, en die wereld bevalt me niet erg.
Seks is een privé zaak en je hoort er de buitenwereld niet mee confronteren tenzij die er om vraagt.
- Uit Trouw – De Jamaica Inn, Voetboogsteeg 4, was de eerste naoorlogse homokroeg van Amsterdam. Gert Hekma wijdt er een paragraaf aan in De roze rand van donker Amsterdam. Het café stond vanaf 1948 op naam van ex-wielrenner Gerrie Pelser, die de zaak beheerde tot 1980. Het was een in Amsterdam unieke tent voor heren en schandknapen, die door Pelser gekoppeld werden..
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.
Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.
Mee eens met het Toontje van Toon.
Ze moeten doen wat ze willen maar val andere er niet mee lastig.
Goed voorbeeld is de Swingers subcultuur. Die is volop aanwezig maar vallen er niemand mee lastig
Te gemakkelijk, al begrijp ik het standpunt wel. Maar juist door dit soort oppervlakkig ‘als ik er maar niet mee lastig gevallen wordt’ -houding (Eigenlijk een vorm van wegkijken…) kon ons land op veel terreinen onherkenbaar veranderen. Totdat de problemen de pan uitrijzen. Totdat we er inderdaad overal mee geconfronteerd worden. Totdat zelfs (of juist) wat ooit een mooie zomerdag aan het water was, in een nachtmerrie eindigen kan.
Het principiële tekort van dit standpunt blijkt overigens meteen als we het toepassen op pedofielen, om maar een groep te noemen die ook graag ‘normaal’ gevonden wil worden.
@Wim, ben het niet echt met je eens, juist de huidige problemen is ontstaan door iets waar anderen er wel mee werden lastiggevallen, maar werd het er tegenuitspreken verboden, wat vervolgens werd gecombineerd met strutureel wegkijken en nu is het voo rhen die hun manier van doen hebben opgelegd het de normaalste zaak van de wereld en word tegenspraak niet meer geaccepteerd en is het zelfs het met geweld de mondsnoeren van die mening door de wegkijkers bestempeld, daar heb je het zelf naar gemaakt..
Iets waar je anderen niet mee lastig valt kan per defiinitie niet uit de klauwen lopen binnen een samenleving. Je valt anderen er dan immers mee lastig .