In Utrecht staan een aantal leerkrachten terecht en een paar instructeurs van een zwembad, omdat onder hun verantwoordelijkheid een buitenlands meisje van negen jaar is verdronken.

Het OM eist een taakstraf van 120 uur, wat een betrekkelijk lichte straf is voor dood door schuld, maar eigenlijk is de straf voor deze mensen het terechtstaan zelf. Je moet je afvragen of het ethisch en juridisch verantwoord is dat het OM deze zaak heeft aangebracht. Ethisch in de eerste plaats, omdat al die betrokkenen door het ongeval zelf al meer dan voldoende gestraft zijn maar ook juridisch kun je hier een flink vraagteken bij zetten.

Iemand vervolgen voor iets wat hij niet gedaan heeft is en waarbij hij in geen enkel opzicht boze bedoelingen heeft gehad, is sowieso al een hachelijke aangelegenheid. We kennen het geval van de kleuter Savannah, die als gevolg van een geestelijke stoornis van haar moeder om het leven kwam en waar de gezinsvoogd werd vervolgd voor nalatigheid. De rechtbank overwoog in dat geval het volgende:

´De rechtbank ziet zich voor het overige allereerst voor de vraag gesteld in hoeverre verdachte haar functie als gezinsvoogd van Savanna op de juiste wijze heeft uitgevoerd. De rechtbank concludeert dat verdachte als gezinsvoogd van Savanna niet al datgene heeft gedaan wat van haar in die situatie kon en mocht worden verwacht. Dit betekent evenwel niet zonder meer dat verdachte een strafrechtelijk verwijt kan worden gemaakt, in die zin dat zij schuld zou hebben aan (primair) de dood, dan wel (subsidiair) aan het zwaar lichamelijk letsel van Savanna. Daartoe zou in ieder geval dienen te worden vastgesteld dat er sprake is van een causaal verband tussen het in de tenlastelegging bedoelde nalaten en die dood dan wel dat zwaar lichamelijk letsel.´

Wat de officier met andere woorden in deze zaak zal moeten aantonen, is dat voor ieder van de verdachten geldt dat er een causaal verband is tussen zijn of haar gedrag in of rond dat zwembad en de dood van het meisje. Anders dan bij Savanna gaat het hier niet om een lange periode van verwaarlozing en om een toezichthouder die dat al die tijd heeft zien gebeuren, maar om een incident. Ook is hier geen sprake van een enkele verantwoordelijke, maar juist van een groep personen die met zijn allen een taak hadden bij het toezicht en die zich ten aanzien van het betrokken kind niet anders hebben gedragen dan ten aanzien van de andere kinderen of bij andere gelegenheden.

Het gaat hier met andere woorden om het soort incident en ongeluk, waarbij altijd wel iemand kan worden gevonden aan wie een verwijt kan worden gemaakt. Als een kind voor mijn neus de straat oversteekt en onder een auto komt dan had ik hem als ik snel genoeg gereageerd had tegen kunnen houden. Maar ik was er niet op verdacht dat hij ging oversteken en ik had de auto niet zien aankomen!

Aan zoiets hoort het strafrecht niet te pas te komen en dat zou, denk ik, ook niet gebeurd zijn als het hier niet om een kind uit Syrië ging en om een vader die zich woedend heeft opgesteld tegenover de betrokken toezichthouders.

In feite kun je de betrokken vader soortgelijke verwijten maken als de badjuffrouw. Hij wist dat zijn kind nauwelijks Nederlands sprak en niet zwemmen kon en had er of zelf bij moeten blijven of zijn kind thuis houden onder de omstandigheden. Maar de vervolging van de leerkrachten en instructeurs slaat in elk geval nergens op.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp