Als u een willekeurige voorbijganger vraagt hoe het met Griekenland gaat, zal het antwoord vermoedelijk zijn: Vast niet al te best! Zeer waar, maar dat is vooral gebaseerd op ervaringen in het verleden. Dat die wel degelijk invloed hebben op de toekomst begrijpt iedereen. Maar het staat er erger voor dan ons verteld wordt, en daar zijn meerdere signalen voor.

Griekenland is een politieke zere plek in landen als Duitsland en Nederland. Met de Nederlandse verkiezingen achter de rug, maar de Duitse pas op 24 september is de vraag gerechtvaardigd of men Griekenland nog tot na de zomer negeren kan. Ik vrees van niet, en dat is zoals u begrijpen zult slecht nieuws. De teller staat nu op vier maanden tot Griekenland weer zonder geld zit.

De eerste bankrun is al geweest
Tussen 1 januari en 20 februari namen de Grieken op stel en sprong €2,1 miljard op van hun banken, uit vrees voor een economische ineenstorting. De Griekse economie kromp in het 4e kwartaal met 1,2%. Uit 2012 weten de Grieken nog dat op een bepaald moment de flappentappen niet meer werken, dus iedereen wil zoveel mogelijk contanten in huis hebben. Ook dat de overheid op een bepaald moment de tegoeden van semi-overheidsinstellingen plunderde om solvabel te lijken zal men niet vergeten zijn. Dit nieuws is vorige maand Nederland voorbijgegaan, want met verkiezingen in aantocht wordt dat kennelijk als ongewenste kennis beschouwd. Welnu, zie wat beelden:

🆘‼️😬🔥EU – IT GREETS THE MARMOT – GREECE IN PANIC: Citizens withdraw £2.1bn from banks in 45 DAYS amid default fears. https://t.co/R4GcSrDpuX pic.twitter.com/idQtPcmAGa

— Onlinemagazin (@OnlineMagazin) February 20, 2017

Uit een analyse van alweer zes weken geleden:

The game playing in Greece gets curiouser and curiouser.

German finance minister Wolfgang Schäuble went on TV saying the only way Greece can get a haircut is if it leaves the Eurozone.

The IMF reiterated that Greece will not be able to make its payments.

Greece insists the IMF is wrong, yet it wants credit relief.

Wereldbank
Twee weken geleden werd bekend dat Griekenland de Wereldbank benaderd heeft met de vraag of een lening van 3 miljard tot de mogelijkheden behoort. Het is alsof de klok luidt voor de laatste ronde, en iedereen die nog dorst heeft een sprintje naar de bar trekt om tijdig de drinkvoorraad aan te vullen. Alsof regeringen niet altijd zouden dorsten naar geld, maar enfin.

Het grote probleem is dat de euro weer tekenen van een aanstaande ineenstorting vertoont. De spread tussen Duitse en Franse rente groeit langzaam maar gestaag, en in de USA zijn de eerste aanwijzingen van een oplopende inflatie te bespeuren. Niet alleen is dat jammer voor de spendeerdrift van Europese politici, die opgelucht dachten adem te kunnen halen nu de economie langzaam weer lijkt te gaan groeien, maar dat betekent vrijwel automatisch dat landen als Spanje, Italië en vooral Griekenland weer grote financiële problemen op zich af zien komen. Want die extra rentelasten kunnen die overheden niet aan, op hun eentje.

Zuid-Europa onder druk? Euro stuk!
En als de Zuid-Europese overheden financieel weer onder druk komen, is het voortbestaan van de euro binnen de kortste kernen weer in het geding. Niet in het minst doordat sinds de Griekse crisis te weinig is gedaan om de Europese banken weer een gezonder basis te geven, om nog maar te zwijgen over de problemen met de banken in Spanje en Italië – over de Griekse banken wordt tactvol gezwegen, maar de helft van de leningen van Griekse banken lijkt oninbaar. Over aanstaande economische ineenstortingen gesproken.

De urgentie van de Griekse problemen valt af te lezen uit de poging tot chantage van het Europese feestje eind van deze maand in Rome (60 jaar EU + Brexit). Geld, geld, geld – Griekenland snakt er naar.

En toen was daar gistermiddag ineens Jeroen Dijsselbloem, die samen met zijn Duitse collega wel wat blijkt te zien in een Europees Monetair Fonds, een EMF – te verwarren met het IMF. Die timing is niet per ongeluk, want beide heren zien vanzelfsprekend echt wel aankomen dat er onder voortgang van de huidige stand van zaken deze zomer opnieuw een Griekse redding moet worden opgetuigd. Dan verliest de CDU de Duitse verkiezingen zeker. Nog afgezien van een groeiende haat tegen de EU die dat tot gevolgen hebben zou in de noordelijke lidstaten. Dat er betaalt moet worden lijkt men intussen al te hebben besloten (een schuldsanering is beslist even noodzakelijk èn onvermijdelijk, maar politiek onverkoopbaar), maar men heeft liever niet dat de Europese burgers dat door krijgen. Voorlopig heet de smoes dat de ECB zich onprettig voelt met haar functie als achterleenbank. GeenStijl trapte daar gisteren al enigszins in. Natuurlijk wordt dat EFM een pot vol oninbare leningen, maar dat was het ESM ook al. Dat was niet wat men diende op te lossen. De EU redeneert vooruit, slechte leningen zijn een kwestie van het verleden, geschiedenisboeken en afbetalen door de burgerij. Niet hun probleem.

Rol van het IMF/EMF
Vandaar dat EMF dat, indien gerealiseerd, in andere voordelen voorziet. Er moet geld in, dat daardoor onttrokken wordt aan de directe controle van de lidstaten. Ook was de hulp van de noordelijke lidstaten vastgeklonken aan de deelname van het IMF. Dat IMF wil al een hele tijd niet meer, en lijkt daarin vastbesloten. De aankondiging van Dijsselbloems idee is daarom óók een manoeuvre om de Europese burger een rad voor ogen te draaien, dat het IMF – of iets soortgelijks, aan de ‘redding’ mee doet. Dat is verraad aan de burgers van zowel Nederland als Duitsland, maar daar heeft men in EU-verband nog nooit erg mee gezeten.

Dijsselbloem lijkt te vinden dat zijn idee van de introductie van een EFM voldoende moet zijn om zijn baantje bij de Eurogroep te sauveren als hij straks minister-af is. Wel moet dat EFM nog even door de parlementen worden geloodst, maar wie kan daar nu tegen zijn? En we krijgen er nog aandelen in ook, en wellicht zelfs trekkingsrechten! Dit allemaal als het EMF een Europees equivalent van het IMF wordt. Zoiets verkoopt nu eenmaal beter aan politici die van geld geen benul hebben – en van grote getallen hoofdpijn krijgen – maar wel weten dat de EU moet, want de EU is goed. En zo. Dat we in de toekomst nooit meer zeggenschap hebben over het geld dat we er in gaan storten, behalve een stem in een bestuur van minstens 28 lidstaten hebben we met het ESM al gezien. Dat politici er met open ogen intuinen hebben we met het ESM ook al gezien. Wat kan er nog misgaan met het redden van het baantje van Dijsselbloem?