Toen ik gisteren en vandaag het nieuws probeerde te volgen over de aanslag in Londen viel me op dat er over de afkomst en het milieu van de dader eigenlijk niets gezegd werd.

Op ieder moment dat je verwachten zou dat het ter sprake ging komen, gebeurde dat op een opvallende manier niet. Pas vandaag hoorde ik dat er Islamic-related terrorism in het spel was en zag ik ergens een foto van een Arabier met een baardje, die op de grond lag en eerste hulp kreeg van iemand.

Theresa May, de Britse prime minister, hield een rede waarin de nadruk lag op een hervatting van het gewone leven, maar waar je op de achtergrond de angst proefde dat mensen in haar land het recht in eigen hand gingen nemen als dit zo door bleef gaan.

Ik denk dat die angst terecht is. Als de immigranten niet in eigen kring orde op zaken stellen en hun ongeïntegreerde gang blijven gaan in Europa, dan zullen de regeringen wel iets moeten. Maar wat precies?

Daar heeft niemand eigenlijk nog ideeën over. We weten wat we vooral niet willen, maar wat we zouden moeten doen om het terreurprobleem en de daarmee samenhangende scheuring in de samenleving aan te pakken, dat weten we niet. Iedere Europese overheid lijkt nog steeds meer benauwd te zijn om voor racistisch te worden gehouden dan het verwijt te krijgen dat zij de veiligheid van haar burgers verwaarloost.

Helemaal onbegrijpelijk is dat ook niet. Het aantal doden als gevolg van terreur is in absolute cijfers nog steeds klein, terwijl grootscheepse maatregelen tegen de gemeenschappen van waaruit de terreur wordt gepleegd erg veel mensen in de problemen gaat brengen. Vooral het idee dat kleine kinderen door hun vriendjes niet meer geaccepteerd worden vanwege de verwijten die de wederzijdse ouders elkaar maken is een akelig vooruitzicht.

Het heeft de hoogste prioriteit om er voor te zorgen dat het goedwillende deel van de immigranten eerst gescheiden wordt van het kwaadwillende deel. Dat het opruimen van moslimwijken daar onderdeel van is, lijkt onvermijdelijk. Maar dat tast vrijheden aan. Je moet bovendien maar afwachten of het integratieproces echt op gang komt als mensen weer door elkaar heen wonen en niet meer in eigen witte of bruine wijken. Bovendien zullen de financiële en organisatorische gevolgen van een dergelijk beleid enorm zijn.

Dat is allemaal tot Uw dienst, maar doorgaan zoals we dat de laatste jaren hebben gedaan is geen optie. Als je een wereldoorlog over je heen krijgt tel je ook de kosten en de inspanningen niet. Je doet wat er gedaan moet worden en hoe eerder je dat doet hoe minder inspanningen en hoe minder kosten.

Er zitten ook goede kanten aan de immigratie, dat is waar. Het straatbeeld is een stuk levendiger geworden om maar iets te noemen. Maar kijkt U naar de cijfers die het CBS publiceert, over werkloosheid, vroegtijdige schoolverlating, criminaliteit en andere tekenen van sociale onaangepastheid, dan is duidelijk dat we met de immigranten zo niet verder kunnen.
De uiteindelijke oorzaak van dit alles is de overbevolking in de armere delen van de wereld. Een ‘sustainable’ aantal mensen op deze wereld is ongeveer twee miljard en dan hebben we het bovendien nog over mensen met matige reproductiecijfers.

Dat is een onderwerp waar verbazingwekkend weinig aandacht aan gegeven wordt. Verbazingwekkend omdat het aan de wortel ligt van vrijwel alle problemen waar we op het moment mee worstelen. Maar minder verbazingwekkend misschien omdat er geen middel denkbaar is om er iets aan te doen dat niet in strijd zou komen met de basis uitgangspunten van onze cultuur.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp