Gelijkheid van macht, vermogen en inkomen?
Vaak zie je dat volgens de media en het internet een gelijkheid van macht, inkomen en vermogen ook meteen een rechtvaardiger verdeling zou zijn.
Meestal gebeurt dat onbewust omdat de spreker of schrijver gelijkheid moreel als een vanzelfsprekendheid beschouwt.
Je hoeft er niet lang over na te denken om te concluderen dat gelijkheid in deze drie categorieën alleen op zijn plaats is als er ook in de meeste andere opzichten gelijkheid aanwezig is. Wanneer iemand zes dagen per week werkt dan mag hij van mij meer verdienen dan iemand die volstaat met drie dagen. Wie zijn vermogen opmaakt heeft minder dan iemand die spaart en weinig uitgeeft. Wie in het bestuur van de stad of het land een belangrijke plaats inneemt, heeft meer macht dan een gepensioneerde weduwnaar zoals ik, die doet waar hij zin in heeft en nergens meer verantwoording over hoeft af te leggen.
Zelfs wanneer mensen precies dezelfde baan hebben, met exact dezelfde arbeidsvoorwaarden, kan de een veel meer presteren dan de ander en heeft een werkgever gelijk als hij dat in een bonus tot uiting laat komen.
Een van de terreinen waarop gelijkheid tegenwoordig een belangrijke rol speelt is die tussen mannen en vrouwen. Dat is alleen daarom al vreemd, omdat begaafdheid tussen mannen heel anders verdeeld is dan tussen vrouwen. Begaafdheid is tussen vrouwen veel gelijkmatiger verdeeld dan tussen mannen. Je hebt veel meer Nobelprijswinnaars onder de mannen maar ook veel meer incompetente mannen, die alleen maar kunnen presteren onder een strakke leiding.
Het lijkt me waarschijnlijk dat dit genetisch is bepaald en samenhangt met de functies die mannen en vrouwen hadden in de zoveel primitievere samenlevingen van onze voorouders. Vrouwen moesten hun gezin runnen en deden dat ongeacht of ze daar wel of geen hulp bij kregen van de vader(s) van hun kinderen. Binnen een groep mannen die gezamenlijk jaagden of oorlog voerden, was het een voordeel als er een de duidelijke leider was en de anderen deden wat hij zei.
Voordat een dergelijke functionele aanleg verandert moet er erg veel tijd over heen gaan en moet de wenselijkheid van de verandering onbetwistbaar zijn. Aan dat laatste twijfel ik.
Ik vind de verminderde zorg van moeders voor kinderen een negatieve trek van onze moderne samenleving en ik zou menen dat wet- en regelgeving meer afgestemd zou moeten zijn op de zorg voor het gezin. Goede opvoeding van kinderen is een van de belangrijkste prioriteiten van iedere samenleving. Ook politieke partijen als het CDA, die daar vanouds veel aandacht voor hadden, laten het er tegenwoordig bij zitten en dat vind ik een duidelijke achteruitgang.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
“Gelijkheid” = knechting. Totalitarisme.
Van nature, zijn alle mensen ongelijk.
Het enige klimaat dat goed is voor de mens, is het klimaat van vrijheid.
Er wordt over het algemeen eigenaardig tegen idealen aangekeken. Politici doen dat met name als zij zeggen dat zij hun idealen willen verwezenlijken. Dan zijn ze verblind door hun idealen. Ze zouden er beter aan doen de idealen van het land te verwezenlijken. Maar wie bepaalt die. Dat is de debatruimte die Tweede Kamer heet. Dan is er de vraag naar gelijkheid als ideaal. Dat is een oude vraag. Een halve eeuw was er de formule: gelijkwaardigheid, niet gelijkheid. Nu is gelijkwaardigheid niets anders dan gelijkheid in waarde. En gelijkheid is niet noodzakelijkerwijs gelijkheid van inkomen. Een perfecte gelijkheid van inkomen vereist een totalitaire staat om dat af te dwingen. Afgelopen zondag kwam er een aardig citaat voorbij in aflevering 6 van het filosofisch kwintet, alleszins de moeite waard al is het alleen maar om de presentator, Clairy Polak. “Ideals are like the stars; we steer by them, not towards them.” Het streven naar idealen is goed, maar we je moet niet te hard streven. Of beter nog: bij het streven naar idealen moet er een evenwicht zijn tussen de mate waarin verschillende idealen gerealiseerd dienen te worden, waarbij ook rekening gehouden moet worden met andere ‘strevens’. Cool Pete heeft daarom gelijk als hij zegt dat dat alleen kan in een ‘klimaat van vrijheid’.
Systemen die dit nastreven eindigen altijd in een situatie waarin de verschillen in macht, vermogen, en inkomen, tussen individuen extreem zijn.
In deze systemen heeft een klein select groepje uiteindelijk altijd alle macht, vermogen, en inkomen, en kan de rest machteloos in armoede creperen.
Toch slagen kleine groepjes machtswellustelingen er altijd weer in grote groepen useful idiots voor hun “sociale” kar te spannen, met alle desastreuze gevolgen van dien.
De deugmensen massa leert nooit iets van de geschiedenis.
Mensen zijn compleet van het padje geraakt. Mensen zijn niet gelijk, het beste argument dat men kan maken is dat men GELIJKWAARDIG is.
Bugatti Veyron 16.4 Grand Sport, $2 million.
Azimut 98 Leonardo yaught, $2 million
Cirrus Vision SF50 Jet, $2 million
Allemaal min of meer gelijke waarde, maar absoluut niet gelijk of geschikt voor gelijke doeleinden.
En zelfs over gelijkwaardigheid kan men nog discussieren. Het zou nog juister zijn om het te hebben over potentieel gelijkwaardig. Maar het feit is dat sommige mensen wat toevoegen aan de maatschappij, en anderen er alleen maar van profiteren. Nou maakt het mij niet zo veel uit of iemand een schoonmaker, een mijnwerker, een automonteur of een chirurg is, ze voegen allemaal wat toe. Bankhangende nietsnutten die leven van een uitkering en die aanvullen met criminaliteit doen dat niet. Die zijn niet gelijk, noch gelijkwaardig.
En daar zit meteen het probleem met mensen die denken dat socialisme of communisme een goed idee is; dat zou alleen werken als alle mensen inderdaad gelijk zijn: even slim, even sterk, even bereid om te werken en even begaafd op alle vlakken. 5 minuten in de werkelijke wereld lopen laat al wel zien dat dit een absurde veronderstelling is.