In haar drang achter alles en nog wat een vinger te krijgen, heeft de EU een nieuw idee gelanceerd, dat niet anders kan worden gezien dan als een poging haarzelf een bestaansrecht te geven – en en passant de lidstaten steviger te omarmen.

Het lijkt de EU het beste als alle lidstaten dezelfde prijs voor Russisch gas gaan betalen, zo maakte zij vrijdagochtend bekend.

Vanzelfsprekend gaat dat niet zonder stevige bemoeienis, een vinger in de pap en het voortaan ontzeggen van nationale zeggenschap in de inkoop van energie. Alvast vooruitlopend op een definitieve regeling van dit proefballonnetje meldde EU-commissaris Oettinger alvast dat ook Georgië en de westelijke Balkanlanden moeten worden geïncorporeerd in de daarvoor nog aan te leggen energie-infrastructuur.

Georgië. Dàt zal Rusland fijn vinden.

Het is vrijwel onvoorstelbaar dat het land daarmee akkoord zal gaan, maar het toont opnieuw de territoriale ambities van de Brusselse zombiekliek. Want niet alleen kan Rusland de verschillende Europese landen dan niet langer tegen elkaar uitspelen, maar het impliceert eveneens dat we dus ook zullen worden gepasseerd bij onderhandelingen. En dat we daarmee klakkeloos moeten instemmen met de politieke koers die de EU wenst te varen ten opzichte van Rusland. Waarmee we ons dientengevolge tevens pontificaal zullen opstellen achter de confrontatiekoers over achterlijke gebieden als de Oekraïne, waarvoor een verstandig handelsblok als de EU eigenlijk in het geheel geen belangstelling zou moeten hebben.

De EU kijkt ver vooruit, dat moet je ze nageven. Dat ze daarmee tegelijkertijd voor de huidige realiteit de ogen sluiten lijken weinigen voldoende te beseffen. Wat moet de EU met Oekraïne? De huidige confrontatie kan op zijn best eindigen met een akkoord het land officieel tot gedemilitariseerde bufferstaat om te vormen (Finlandisering), en in het ergste geval een tweedeling, waarbij de EU zich zal moeten ontfermen over het westelijke deel, dat ongelukkigerwijs tevens het armste deel is, en weinig meer te bieden heeft dan landbouwgebieden.

Oekraïne hebben we in het geheel niet nodig. Men exporteert dan ook vooral naar het Midden-Oosten – als daar in verscheidene armere Arabische staten (zoals Egypte) de subsidies uit Riyaad zijn bijgeschreven. Aan Oekraïne, kortweg, zullen we weinig plezier beleven.

Voor de EU als organisatie zijn er echter ook andere dan geopolitieke redenen om aan te sturen op een uniforme inkoopprijs voor Russisch gas. Het leuke van de EU die energiemakelaar gaat spelen is vanzelfsprekend dat makelaars gewoon zijn hun courtage toe te voegen alvorens een eindprijs vast te stellen. Het is een eerste stap naar centrale inkoop van energie voor de gehele EU. En als de lidstaten der EU zich blijven verzetten tegen centraal opgelegde belastingen, is een energiemonopolie een minstens zo goed alternatief.

 

 

Eerder verschenen op Dutch Free Press.