Trump en Putin in verband brengen met de zoektocht naar een nieuw evenwicht is een hachelijke exercitie, lijken veel commentatoren te denken. Niemand binnen de MSM doet het in ieder geval. Is Putin niet de vijand, en Trump geen gevaarlijke gek?

Of heerst er een hysterische obsessie met mensen die niet alleen macht hebben, maar die ook willen uitoefenen?

Dat dit een onderwerp is waar de komende vijftig jaar nog wel een aantal boeken mee zullen worden gevuld staat buiten kijf. Nu al buitelen de tegenstanders van alles wat hier boven werd aangestipt met veel bravoure over elkaar (en andersdenkenden, de deplorables) heen. Wat welbeschouwd verbazingwekkend is, aangezien het streven an sich nooit wordt verworpen als ongezond. Alleen de acteurs die het spel nu spelen waardeert men niet, en nuances zijn verboden. Signalen van een hysterische maatschappij, die naar ik vrees al evenzeer onderwerp van historische analyses in de komende eeuw zullen worden.

De resultaten van president Trump tot dusver liegen er echter niet om. Zie rechts hoe Trump in zijn eigen woorden deze hypocrisie aan de kaak stelt, over hij het gesputter van de leider der Democraten in de Senaat. Klopt wat Trump hier zegt? Wel degelijk, maar de Nederlandse MSM zullen het hier nooit over hebben want Trump is Republikein, en bovendien Trump. De staatsomroep en haar navolgers weten hoe hun  berichtgeving wordt gewenst.

De berichtgeving over Putin is al niet anders. De ene verdachtmaking volgt op de andere suggestie of directe beschuldiging. Wat niet hard gemaakt kan worden, verdwijnt eenvoudig uit het nieuws, al wordt er soms vilein naar verwezen alsof het bewijs ooit geleverd werd. Rusland is de vijand; nuances kunnen we daarbij niet gebruiken.

Onwil in media
Dat is zowel dom als ongeïnformeerd. Wie zich in de zaak verdiept ziet dat Rusland op basis van de beloften die het westen aan Rusland deed na de Val van de Muur alle reden heeft zich verraden te voelen. Of Oekraïne zich als wingewest der EU gelukkiger moet voelen dan als perifeer invloedsgebied van Rusland? Er is vele meer reden voor twijfel dan wij weten mogen – het GeenPeil-referendum bracht dat aan het licht, maar de mainstream in de media is het desondanks al snel weer vergeten. Dat men het niet weten wil, is een logischer conclusie dan wij weten willen, zou je de ironie nog sterker kunnen aanzetten.

Niettegenstaande die meningen binnen Europa wordt er vlijtig gewerkt aan een nieuwe machtsbalans. Is dat goed, ja, dat is het . Het idee dat de afgelopen 30 jaar in het westen heerste dat een volledige overwinning op het Russische gevaar kan worden behaald is zowel naïef als bespottelijk. Unipolaire wereldbeelden hebben nooit lang bestaan, en zijn een garantie voor onrust. het streven er naar is zo mogelijk nog ongezonder.

Obama
Putin en Trump lijken wat dat betreft veel realistischer politici dan de suprematist Obama, die ondanks zijn zachte termen er wel degelijk vanuit ging dat het recht van de USA om de wereld zijn unipolaire visie op te leggen onomstreden was. Daarbij maakte hij ook nog eens de fout landen te vertrouwen die met een effectieve combinatie van tegenstribbelen en slijmen hem om de tuin leidden. Want Rusland was nog niet volledig geknecht, en dat was waarvoor hij als enige echt oog had. Recente door Trump hard aangepakte landen als Noord-Korea en Iran zijn er voorbeelden par excellence van. Het valt te hopen dat ook Turkije binnenkort terug in het gareel gedwongen wordt.

De kwestie met Iran kan echter niet los worden gezien van de burgeroorlog in Syrië. Doordat Iran in die burgeroorlog de grondtroepen leverde die de Russische steun tegen de islamitische rebellen en IS zo effectief maakte, gebood de logica te verwachten dat een toekomstig conflict tussen USA/Israël en Iran Rusland ferm aan de zijde van Iran zou terugvinden. Het tegendeel blijkt echter waar, en dit is iets wat door de mainstream media volledig wordt overzien/genegeerd. Natuurlijk past het niet in het discours Putin-vijand/ Trump-gevaarlijke-gek. Maar het is al te duidelijk dat dit wel degelijk het geval is, en dat verdient een betere analyse dan de verklaring dat Putin en Trump niet geheel sporen.

Rusland & Israël
Het overleg tussen Rusland en Israël vanaf het begin van de Russische interventie in de Syrische burgeroorlog moet in dat verband worden meegenomen. Dat Israël deze week een grote aanval uitvoerde op Iraanse bases in Syrië had ik in september 2015 al als risico benoemd. Dat Rusland zich afzijdig hield, en alleen de Syrische luchtafweer de Iraniërs in de ze aanval bij stond is veelzeggend. Moskou wist er van, en hield zich er buiten. Het houdt wel nadrukkelijk een vinger aan de pols.

Het Russische belang in Syrië is het herstel van en status quo in het land zoals die bestond. Na afloop van die burgeroorlog zal het Assad-regime de eerste jaren het vooral druk hebben met de wederopbouw, en heeft dus weinig belang bij nieuwe directe confrontaties met Israël als het dat vermijden kan. De Russische reactie tot dusver lijkt die gedachte sterk te ondersteunen. De verhouding tussen Moskou en Jeruzalem is er een van wederzijds respect en voorzichtigheid.

Iran & Saudi-Arabië
Iran lijkt een overwinning in die Syrische burgeroorlog te willen benutten als springplank naar verdere conflicten (via Hezbollah en Libanon) met Israël – ook als bewijs dat het de Koran serieuzer neemt dan soennitische concurrenten. Het is het eeuwige spel van de tegenstelling tussen soennieten en sjiieten. Dat Saudi-Arabië zich voorzichtig aan de kant van Israël heeft geschaard is daarom óók veel zeggend. De kracht van Iran lijkt groeiend, die van Saudi-Arabië lijkt ondermijnd. Daar zit ook nog aan vast dat de religieuze expansie van het wahabbise en salafisme ongewenste bijverschijnselen vertoont die het woestijnkoninkrijk onplezierig vindt. Voor Putin is voortgaande Iraanse expansie dat geen aanlokkelijk perspectief, en dat vindt zijn weerslag in de wijze waarop Rusland om gaat met deze aanvallen over en weer.

Evenwicht is gebaat met het steunen van de zwakste partij in een conflict. Zoals dit zich nu ontrolt wordt die doctrine door Trump en Putin voorbeeldig nagevolgd. Wat meer respect lijkt op zijn plek. Dat er voor de EU geen plek is in dit krachtenspel illustreert niet alleen haar totale irrelevantie op het gebied van de internationale machtspolitiek, maar het huidige gesputter toont ook nog eens haar onbenul en onbegrip.