Vorige week, werd de euro definitief gered. Het is een zinnetje dat al maanden door mijn hoofd echoot. Aangezien periodiek mij deze geluidsmodulatie via de MSM opnieuw in de oren getoeterd wordt, raak ik de gedachte dat het een reële mogelijkheid is maar niet kwijt. Al heb ik er rationeel al een jaar geleden afscheid van genomen.

Leugens
Overigens werd vorige week in Brussel niets opgelost, slechts wordt de financiële markten voorgespiegeld dat er mogelijk een oplossing aanstaande is. Hoe lang deze fata morgana vandaag stand houdt staat te bezien, maar uiterlijk dinsdag zult u de beurzen weer onderuit zien gaan als de volle omvang van wat de EU nu eigenlijk beoogt te gaan doen, volledig is doorgedrongen. Er gaat enige tijd goed geld naar kwaad geld gegooid worden, en als het op is, gaan we verder waar we vorige week gebleven waren.

Onbenul
En onze regering blijft het maar proberen, samen met de Brusselse Eurocraten. Desondanks genereert elke nieuwe ‘oplossing’ weer nieuwe, grotere problemen. Voor ons allen is het jammer, dat de huidige generatie politici een klassieke opleiding heeft moeten ontberen, waarbij mensen de wijsheid werd bijgebracht, een Tantaluskwelling te onderscheiden van een Sisyphustaak. Mij moet wel van het hart, dat na elke redding mij minder duidelijk is, of de statuur van onze regeerders opnieuw gekrompen is, of dat de problemen verder zijn gegroeid. Voor beiden valt helaas veel te zeggen.

Maar die redding van vorige week dus. Het gekraai van een gepatenteerde zwakzinnige als meneer A. Pechtold, naar eigen zeggen volksvertegenwoordigend, krijgt van de eveneens op het Europese eenwordingsideaal gefixeerde media voortdurend alle ruimte, zonder de hem toekomende verslaggever, die op de achtergrond voor de kijkers uit de doeken doet, wat de visioenen van deze armzalige van geest ons allen kosten zullen. Dat wordt overgelaten aan wat exclusiever gelezen media zoals deze site, die minder verplichtingen voelen ons allen een rozige toekomst voor te spiegelen.

Misleiding
Een andere site die klaarblijkelijk door minder dan de gewenste aantallen politici geregeld gelezen wordt, is die van het Financieel Dagblad. Daar deed Bruno de Haas afgelopen zaterdag precies uit de doeken wat we aan kosten mogen verwachten, als we de euro echt willen redden: 1620 miljard euro. Dat is niet het totaal. Dat is het Nederlandse aandeel. (Duitsland staat genoteerd voor 7020 miljard) Daarvoor moet Nederland ongeveer twee jaar werken. Zodat u het alvast weet: tot ongeveer eind 2014 werkt u voor Zuid-Europa, en wordt iedere cent u afgepakt. Bovendien dient u in de tussentijd in uw eigen levensonderhoud te blijven voorzien. Het gaat dus om circa 100.000 euro per hoofd van de bevolking – en dan klaagt Europa dat onze hypotheekmarkt een economisch risico is! Omdat onze overheid niet de kwaadste is, leent zij in de tussentijd bij op de kapitaalmarkten, zodat u niet precies merkt hoe u gemolken wordt.

Vertelde Alexander Pechtold u dat niet? Mogelijk dat hij solidariteit als een gratis – om niet te zeggen goedkoop – woord beschouwt, maar als het op afrekenen aankomt kunnen we er op wachten dat de Zuid-Europese deurwaarders op onze stoep de hem – volgens de EU en D66 – toekomende solidariteitsheffing zal komen incasseren.

Nog meer bedrog – ESM
Iets dat ik me bj de eerste behandeling van het ESM onvoldoende realiseerde, is dat het niet gaat om 40 miljard, zoals ons steeds in de MSM wordt voorgehouden. Het gaat om een veel groter bedrag. Ons aandeel is bij dat ESM-verdrag namelijk niet in geld uitgedrukt, maar als een aandeel, een percentage van de 700 miljard die Brussel nodig denkt te hebben (en onvoldoende zal blijken => alle weddenschappen worden geaccepteerd, mits in Zwitserse francs) . Dat percentage is 5,7 – maar alléén als alle 17 staten van de Eurozone daadwerkelijk bijdragen. Maar als een land niet bij kan dragen, bijvoorbeeld omdat het een bailout nodig heeft, dan komt het aandeel van dat land voor rekening van de anderen. Spanje en Italië hebben als aandeel in die 700 miljard samen bijna 25%. Maar als eerstvolgende kandidaten voor een bailout hoeven we dus niet te rekenen op hun bijdrage. Rekent u even mee? 5,7% van 75% (het resterende percentage, dat wel betaalt is) staat gelijk aan 7,6% van het totaal van 700 miljard. Dit levert ons in plaats van een te betalen bedrag van 40 miljard een rekening van 53,2 miljard op. En zo voort.

Die fixatie op 40 miljard heeft onze volksvertegenwoordigers, toch al niet behept met voldoende voorstellingsvermogen om te beseffen hoeveel geld 40 miljard eigenlijk is, het idee gegeven dat de afgegeven cheque een begrensd getal voor een heel groot bedrag is. Dat dat nogal rekbaar is, moet bovenstaand rekensommetje iedereen duidelijk kunnen maken. De mensen althans, die niet hun oogleden hebben laten vastlijmen, en hun oren hebben gevuld met was.

Over wat er tussen die oren resteert, laat ik mij verder niet uit. Graag behoud ik de illusie dat het hier slechts om domheid gaat.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.