De EU koopt journalisten om. Het staat in de eigen verslagen, dus zal het waar zijn. Niet omdat men in Brussel zo betrouwbaar is, maar omdat het geen reclame voor de EU is.

Maar het gaat Brussel er juist om dat journalisten betaald reclame maken voor de EU. Dat mag wat kosten, en de middelen doen er weinig toe vanuit Brussels perspectief. Dat geweld daar geen onderdeel van is? Zoiets blijft altijd afwachten.

Elsevier doet er onderzoek naar, zo berichtte de site daar gisteren over. Eerste zin:

De Europese Commissie blijft weigeren duidelijk te maken welke Nederlandse ‘journalisten’…

Dat was het antwoord op vragen van MEP DJ Eppink (FvD). Gut, wat een verrassing nu weer.

Elsevier Weekblad  probeert al sinds begin december 2019 te achterhalen welke ‘journalisten’ en ‘media’ geld aannemen van de Europese Commissie, om hoeveel geld het gaat en wat het doel is van deze subsidies.

Maar goed, er kwam genoeg uit om conclusies uit te trekken:

De Commissie meldt slechts dat zij in 2018 en 2019 in totaal 165.000 euro belastinggeld aan Nederlandse ‘media’ en ‘journalisten’ heeft gegeven. Vijf keer ging het om 25.000 euro, vier keer om 10.000 euro.

Niet voor Elsevier, dat graag namen en rugnummers wilde weten.Dat is een mooi journalistiek principe, maar er zijn momenten dat ik er liever de principes van Zembla op los laat, met een kleine modificatie. Je hebt gegevens, die extrapoleer je en dan vraag je om commentaar. Als je er dan de waarheid niet uit krijgt kun je altijd nog publiceren at je extrapolaties waren. En omdat VoL in Brussel ongetwijfeld minder gewicht in de schaal legt dan het traditioneel gewortelde Elsevier, krijgt u die hier direct van mij. Ik ga niet ook zelf 4 maanden wachten op hoogstwaarschijnlijk hetzelfde resultaat als Elsevier. Mijn conclusie, met het risico dat ik er te zijner tij voor door het stof moet met een maxima mea culpa., is simpel:

De Nederlandse journalistiek vindt het eigenlijk wel best, dat extra geld. Zeker in tijden dat de spoeling voor de media steeds dunner wordt.

Is dat een gewaagde conclusie? Nee. Er is door de EC 9 maal een aanzienlijke som (maar voor Brusselse begrippen een schijntje) uitgegeven om journalisten te kopen. en aangezien men er vanuit mocht gaan dat die EU-agitprop ook gepubliceerd zou worden, is de stilte die thans in medialand klinkt een extra bewijs van wat werkelijk moet zijn gebeurd. Geen verontwaardiging dat iemand het heilige vak van journalist heeft ontheiligd? Nergens? Geen boze Volkskrant, geen dedain van het NRC [1] dat vakbroeders zich zó hebben verlaagd?? Geen hoofdartikelen over de onafhankelijkheid van de pers, die op deze wijze wordt bedreigd??? De suggestie van een zekere hongerigheid om zèlf met enige stroop te worden gelokt spat er van af.

Ook als de Nederlandse MSM niet zeker weten dat hun employees zijn gekocht of niet, durven ze het niet aan hierover verontwaardigd te doen – als het tegenzit worden ze zelf te kijk gezet. Alleen al het feit dat Elsevier zich daarvan niets aantrekt is een bewijs dat dit geen gekocht medium is. Dat de rest er van weg blijft zegt mij daarom genoeg,

Is het van groot belang je hiervan po de hoogte te stellen? Wel degelijk. Zoals Elsevier schreef:

EU-scepticus Eppink werd tijdens de campagne voor de Europese Parlementsverkiezingen in mei 2019 naar eigen zeggen uitgenodigd als gast voor de podcast van Jaap Jansen met onder anderen Arend Jan Boekestijn en weigerde. ‘Ze wilden me afmaken. Je vraagt je af of je te maken hebt met een journalist of een verlengstuk van de Commissie,’ zegt Eppink.

De EU koopt journalisten om redenen als Eppink aangeeft, en daarover bestaat in het geval-Boekestijn weinig twijfel. Van Jaap Jansen blijf je je afvragen of hij is gekocht of gewoon niet beter weet. Geen gok waar ik graag geld op zetten zou. Zoals het hieronder gegeven verhaal over Raam op Rusland tevens illustreert: als dergelijke publicaties niet het beoogde effect hebben hoor je er weinig tot niets van, maar o wee als er iets sappigs wordt uitgeperst. Niets zo geliefd als een bloederige scalp – mits genomen van de juiste tegenstanders.

Feitelijk zijn deze omkoopbedragen tevens zo laag omdat het in de eerste plaats een compenserend douceurtje is voor mensen die de waarheid tòch niet mogen schrijven. De EU koopt journalisten die men al in de tang heeft, ook dat scheelt verontwaardiging. Want de EU-oekaze dat negatieve berichten over de EU niet mogen worden gepubliceerd, belemmert de objectieve verslaggeving over de EU zodanig dat het feitelijk niemand interesseert wat daarover wèl geschreven wordt.

Objectieve verslaggeving over de EU? Hè? Nee. Bah!

---

1. NRC heeft nog steeds Hubert Smeets op de loonlijst staan. Dit oud-lid van de hoofdredactie richtte een paar jaar terug de website Raam op Rusland op, in het eerste jaar voor het lieve sommetje van €375.000 ‘gesponsord’ door Buitenlandse Zaken. De plek wereldwijd van dit platform is zo laag dat die normaal gesproken niet zou zijn genoemd, maar we hadden geluk toen ik even keek (rechts). Een paar maal per week wordt er iets gepubliceerd dat niemand behalve de ambtenaren op BuZa leest – geen goede investering. Maar nog steeds staat er in het Wiki-lemma van Smeets over Raam op Rusland: door Nederlandse overheid gesubsidieerd kennis- en analyseplatform. Hoeveel BuZa er na de start nog in heeft gepompt is me onbekend. Maar eens te koop blijft te koop. Dat is exclusief een kwestie van mentaliteit.