In 2012 kreeg de EU de Nobel-prijs voor de Vrede toegekend. Is door de EU werkelijk oorlog voorkomen? Of regeert hier een propaganda leugen?

De laatste 70 jaar was er in ons land geen oorlog. Dat is bepaald geen novum. Tussen de Tiendaagse Veldtocht tegen de Belgen in 1831 en 1940 liggen 109 jaar en tussen de inval van Lodewijk XIV in 1672 en de invasie door zijn landgenoot Pichegru in 1795 123 jaar. En daarvoor werd er in Holland en omstreken voor het laatst gevochten in het begin van de 80-jarige oorlog, zodat men in de Gouden Eeuw dus vier generaties in vrede leefde.

EGKS
De stepping stone voor de EU was de Europese unie voor kolen en staal (EGKS) in 1951 van Franse EU ideoloog Schumann die meende de voor oorlog en industrie belangrijke grondstoffen onder gemeenschappelijke controle te moeten plaatsen teneinde de vrede veilig te stellen, ondanks het tegensputteren van Nederland en het afwijzen door het Verenigd Koninkrijk. (Ja, ook toen al).

Heeft die EGKS een nieuwe Europese oorlog voorkomen? Dat is – met een understatement – hoogst onwaarschijnlijk. Na WW II waren de Europese landen straatarm en oorlogsmoe. Daar komt bij dat de dreiging van de Sovjet-Unie met zijn Warschaupact-kompanen voldoende stok achter de deur was om hier niet te gaan vechten. Bovendien hadden de VS en de Britten in het kader van de Koude Oorlog hun NAVO-legers in West Europa. En reeds in de 60’er jaren waren steenkolen bepaald geen diamanten en werden de mijnen gesloten, spoedig gevolgd door veel staalfabrieken. Maar in plaats nu autarkisch te zijn, hebben we ons afhankelijk gemaakt van Braziliaanse kolen, Indiaas staal en de grillen van olie-dictators in het explosieve Midden Oosten. En daar kan mogelijk wel oorlog van komen.

Successieoorlogen
Het is niet moeilijk om in de honderden grote en kleine oorlogen die de afgelopen twee duizend jaar op het Europese continent werden gevoerd een patroon te ontdekken van eigenlijk slechts een beperkt aantal oorzaken. In de tijd dat er nog vorsten waren met grote of zelfs absolute macht, viel het land van een vorst die stierf zonder mannelijke troonopvolger vaak toe aan een aangetrouwd familielid dat elders al regerend vorst was. Andere familieleden of de buurlanden waren dan vaak niet erg gecharmeerd van die machtsconcentratie cq van die buitenlanders en trokken ten strijde. Dat gebeurde bijvoorbeeld in de middeleeuwen gedurende de serie oorlogen die we de Honderdjarige oorlog noemen, toen de Engelsen op de Franse troon dreigden te belanden, of de dynastieke Spaanse en Oostenrijkse successieoorlogen in de 18e eeuw.

Koningen hebben in onze tijd door constitutie, checks and balances en de tijdgeest nog minder invloed dan presidenten in landen op andere continenten, dus dit soort oorlogen is als het ware op natuurlijke wijze uitgestorven.

Handelsroutes
Vroeger waren er ook veel oorlogen ter verdediging van handel en vrije vaart, zoals de vier Sont oorlogen tussen medio 15e en medio 16e eeuw en de Engelse oorlogen in de 17de en 18de eeuw. Vergelijkbaar waren de Russische Warm-water oorlogen. Ook dit soort lokale oorlogen lijkt voor Europa nogal obsoleet vanwege onder meer de economische afhankelijkheid van de meeste Europese landen van im- en exporthandel, de groei van de luchtvaart en de in 1948/9 met de Berlijnse luchtbrug bewezen mogelijkheid blokkades te omzeilen. Door de enorme uitbreiding van de infrastructuur zijn er plenty alternatieven en zal een blokkade van een haven minder impact hebben dan tientallen jaren geleden. Wat er zou gebeuren als een buitenlandse macht bijvoorbeeld het Kanaal zou afsluiten is een heel ander verhaal. Maar daar kan de EU militair niets tegen doen, daar hebben we de NATO voor. Naar mijn mening is het daarom niet verstandig om te bezuinigen op marine of ander materieel.

Landjepik
En dan waren er in het verleden de niet-Europeanen met hun ordinaire veroveringsoorlogen, die vroeg of laat uiteraard werden gevolgd door een tegenaanval. De Moren die Spanje veroverden en in 732 bij Poitiers werden verslagen, werden pas na acht eeuwen strijd in 1492 uit Spanje verdreven. De Ottomanen die in 1453 Constantinopel veroverden en vervolgens de Balkan beheersten, werden weliswaar in 1529 en 1683 bij Wenen verslagen, maar pas in de 19e eeuw lukte het de Balkanstaten zich van de Turken te ontdoen. Na de twee Balkanoorlogen van 1912/3 behielden de Turken alleen Istanbul en omstreken op het Europese continent.

Aangezien momenteel verder geen buiten-Europese volken een Europees land bezetten en er dus ook niets terug te veroveren valt, en aangezien na WW II de grenzen intelligent zijn getrokken, was er hier in West Europa de afgelopen decennia geen oorlog. En dat heeft dus niets te maken met de existentie van de EU.

Koloniën
Ook de Europese staten deden in vorige eeuwen aan landjepik en bezetten de zogenaamde ‘lege’ delen van de andere continenten. De onafhankelijkheidsoorlogen zoals  onze politionele acties in Indonesië, zijn inmiddels al een halve eeuw voorbij. Triest is wel dat de nationale grenzen op die continenten enerzijds dwars door de etnische regio’s heenlopen, en dat anderzijds etnische groeperingen contre coeur moeten samenleven, waardoor de onafhankelijkheid vooral voor de wapenindustrie een economische succes werd.

Vielvolkerstaat
De restanten van deze dekolonisatieoorlogen zien we helaas nog wel aan de randen van de vroegere Sovjetunie – zoals in Tsjetsjenië. En dichter bij huis in Baskenland en Noord-Ierland menen de Basken en de Kelten dat de Spanjaarden en de Britten er niet thuishoren. Teneinde het zogenaamde politiek incorrecte woord ‘ras’ te vermijden wordt de dekolonisatiestrijd in Noord-Ierland ten onrechte omschreven als een strijd tussen Katholieken en Protestanten, maar het gaat de mensen daar natuurlijk helemaal niet om leerstellingen zoals de transsubstantiatie. Ook in België blijkt dat de Germanen en de Kelten na 1400 jaar elkaar nog niet helemaal begrijpen.

Ook recente Vielvölkerstaten bleken geen succes. Niet alleen viel het Warschaupact uit elkaar, maar ook de Sovjet-Unie en Joegoslavië, waar men na 70 jaar indoctrinatie en coëxistentie elkaar toch naar de strot vloog. Maar de EU-gelovigen hebben daar geen lering uit getrokken en drammen maar door met hun wens van een utopische Europese Vielvölkerstaat.

Frankrijk
In West Europa was niet Duitsland, doch Frankrijk altijd de grootste agressor. Het voelde zich eeuwenlang bedreigd door de ’omsingeling’ door de Habsburgers (Duitsland, Oostenrijk, Spanje en de Zuidelijke Nederlanden i.c. België).

Is het niet tijd dat we lessen uit het verleden trekken en ons serieus gaan afvragen hoe mensen in andere landen reageren op de territoriale groei van de monolithische EU?. In Rusland is men bepaald not amused over de toetreding van het Oostblok en drie vroegere Sovjetstaten tot de EU, waardoor de voor Rusland strategische Oostzee met negen EU-landen moet worden gedeeld. En men is nog minder te spreken over de EU-avances richting Oekraïne en Moldavië.

Liefde
Het verleden heeft aangetoond dat relatieve grootmachten als de Sovjet Unie en de VS niet erg geliefd zijn, en door staten georganiseerde kartels (zoals bv de OPEC) al helemaal niet. Zijn wij als EU geen onvrede en dus oorlog aan het uitlokken met die ‘ever closer union’? Vroeger bestond het vrije westen uit een twintigtal staten, en door de EU wordt de pluriformiteit verminderd tot een slechts een achttal nl de V.S., Canada, Australië , Nieuw-Zeeland en het EFTA-blokje. Waarom zouden we als EU het grootste westerse land moeten zijn? Waar blijft de onderbouwing van de meerwaarde van een monolitisch conglomeraat ? En als er al meerwaarde is, weegt dat op tegen de interne gelijkschakeling van mensen en mores op het EU-Procrustusbed en de jegens andere landen geïnduceerde agressie?

WO I en II
De hardvochtige bepalingen jegens Duitsland in het Verdrag van Versailles in 1919 waren de bron voor WO II samen met natuurlijk de democratisch gekozen megalomane volksmenner Hitler, die qua territoriale ambities niet anders was dan andere grote veroveraars zoals Napoleon. Hier kunnen we ons de vraag stellen, zal de EU dit soort perfide volksmenners kunnen voorkomen? Natuurlijk niet. Vroeger was er geen telefoon, TV. of internet, maar toch vertrokken – om maar wat te noemen – 900 jaar geleden tienduizenden con amore met de Kruistochten naar het Heilig land uit idealisme om de heilige plaatsen toegankelijk te houden.

Burgeroorlogen
Ongenoegen kristalliseerde zich in Nederland vaak in een conflict tussen voor- en tegenstanders van centraal gezag. Dat was het thema bij de Hoekse en Kabeljauwse twisten in de 14e en 15e eeuw en de 80-jarige oorlog, die uiteraard ook ging om het niet accepteren van een buitenlandse vorst, de hoge belastingen en de verontwaardiging over de kettervervolgingen. Het protestantisme met zijn bottom-up structuur stond diametraal tegenover de top-down visie van de Spaanse koning en het katholicisme.
Maar ook het conflict in 1618 tussen Prins Maurits en Oldenbarnevelt was primair een strijd tussen centralisatie en decentralisatie, evenals het twee keer switchen van een staatsstructuur met stadhouder naar een Stadhouderloos Tijdperk in de 17e en 18e eeuw.

Thorbecke
En juist daarom waren medio 19e eeuw de Grond-, Gemeente- en Provinciewet van Thorbecke zo ingenieus, omdat hij daarin door de combinatie autonomie en medebewind het (bijna) iedereen naar de zin maakte. Men dient naar mijn mening zeer terughoudend te zijn met veranderingen aan ons staatsbestel. Staatsrecht is geen Ikea-kast waar men naar believen een plankje kan verplaatsen. Ons staatsrecht is het skelet en het laatste restje ‘Trust’ (Fukuyama) van onze maatschappij, en daar kan men niet ongestraft aan sleutelen.

Gevaar
En juist daarom is de EU een groot gevaar voor de stabiliteit van ons land. Zij holt ons hele staatkundige bestel en onze democratie uit, doordat onze volksvertegenwoordigers bijna iedere week volgens de beproefde communistische salami-tactiek van een bevoegdheid worden beroofd.

Bovendien creëert de EU een niet bij Nederland passende ijzeren top-down structuur waar niet de burger soeverein is maar een anonieme oncontroleerbare buitenlandse ambtenaar in het universum dat Brussel wordt genoemd. En dat is in de andere EU-landen  helaas niet anders.

Het is geen toeval dat juist in de oudste Europese staten Engeland, Frankrijk en Nederland het gemor het grootst is, zoals onder andere bleek bij de schijn-referenda in 2005 in Frankrijk en Nederland en de politiek van Thatcher en Cameron in Engeland.
De EU is als een olifant in onze porseleinkast en maakt onze democratie kapot.
Hoe lang kan dat nog goed gaan? En wat zal de trigger zijn die de ondemocratische EU-Vielvölkerstaat in een burgeroorlog zal storten?

---

Naar aanleiding van de Nobelprijs voor de vrede voor de EU, over onder andere de Europese wapenhandel, en de bezuinigingsmaatregelen die de landen tegen elkaar opzet, zie hier.
Over nieuwe kiemen van haat in het Oostblok

---

Dit essay verscheen eerder op Polderland

Nicolette Geveke is correspondent EU/Brussel voor Veren of Lood.