“De Europese Commissie wil de verspreiding van nepnieuws via internet harder aanpakken. Nepnieuws ondermijnt de democratie, zegt Brussel, en daarom komt er een gedragscode voor onder meer Facebook, Google en Twitter.” Censuur dus, maar zo mogen we dat niet zien. Beschouw het als ‘bescherming’.

Zoals ooit de maffia bescherming bood.

De Nederlandse staatsomroep bericht er warempel evenwichtig over:

..moeten er lessen op alle scholen komen om kinderen bewust te maken van nepnieuws en er moeten mensen worden aangesteld die feiten checken. Morgen presenteert de Europese Commissie een plan van aanpak.

Maar: ..lessen op alle scholen komen om kinderen bewust te maken. Er wordt niet veel aan het toeval overgelaten, dat is duidelijk. En scholen, dat zal naar ik vrees vertaald moeten worden als middelbare scholen en zelfs basisschoolonderwijs. Hoe vroeger je met indoctrinatie begint, hoe effectiever zij is. Toen ik op de universiteit kwam werd ons verteld dat een belangrijk deel van onze geschiedenisopleiding zou bestaan uit het evalueren van de gebruikswaarde van teksten. Desalniettemin is minstens de helft van mijn toenmalige medestudenten tegenwoordig een kritiekloze meeloper. De universiteit was met 18-jarigen herkenbaar te laat begonnen hen onafhankelijk denken bij te brengen, of het is een Sisyphus-taak.

Uit Europees onderzoek blijkt dat tachtig procent van de jongeren het verschil niet ziet tussen echt nieuws en nepnieuws. En bij de presidentsverkiezingen in Duitsland, Frankrijk en de Verenigde Staten was een groot deel van de berichten die als nieuws werden gepresenteerd feitelijk onjuist.

Ook dit is feitelijk juist, en evenmin opzienbarend. Kritisch lezen moet je leren, maar ik vrees dat de EU – op zijn best – het moeilijk zal vinden objectief over haar eigen functioneren te laten praten. Alle ervaringen tot nog toe wijzen op onbeschaamde propaganda van de Europese gedachte, die een objectieve waarheid bevatten zou. En inderdaad:

Volgens de Europese Commissie is niets doen geen optie, maar EU-diplomaten zijn kritisch. Ze denken dat de politiek in Brussel zich gaat bemoeien met de nieuwsvoorziening, maar dat gaat volgens de Europese Commissie niet gebeuren. Satire en partijpolitieke berichten worden uitgesloten van de maatregel.

Als niets doen geen optie is, voelt degene voor wie dat geen optie is zich in het nauw gedrongen. Slechts rücksichtloze propaganda biedt mogelijk nog uitkomst. Die kunnen we dus ook verwachten. En smoesjes dat het allemaal wel meevalt zijn er een onmisbaar onderdeel van:

Brussel zegt dat alleen informatie wordt aangepakt die aantoonbaar vals of misleidend is en bedoeld is om mensen of de samenleving te schaden.

En wie gaat dat beoordelen? Ja, precies.

(..)Het is de bedoeling dat de gedragscode al in juli klaar is. “Maar het is de vraag of het echt gaat helpen, want alles is op basis van vrijwilligheid”, zegt Thomas Spekschoor. “Er staat geen harde wetgeving in het voorstel van de Europese Commissie.”

Dat laatste komt nog wel. Herinnert u zich het adagium van Juncker nog? Eerst stellen we iets voor, en zolang er geen protesten komen gaan we steeds een stapje verder tot niemand nog terug kan. Die protesten kunnen er maar beter zo vlug mogelijk komen.

Brussel zegt dat alleen informatie wordt aangepakt die aantoonbaar vals of misleidend is en bedoeld is om mensen of de samenleving te schaden.

Ook Nederland is tegen het opstellen van een lijst met namen van bedrijven en organisaties die nepnieuws verspreiden. “Maar veel andere Europese landen zijn er juist voorstander van”, zegt Europa-correspondent Thomas Spekschoor.

In eerste instantie lijken veel overheden de gedachte toegedaan dat zijzelf zullen profiteren van de verminderde kritiek die nog op zal klinken. Maar het principe van de concentrische concentratie (waarbij een groter geheel wordt gebouwd met solide geworden lokale maatschappelijke bouwstenen) zal er zorg voor dragen dat op termijn de EU die gehele operatie zal controleren, en dan kan inderdaad niemand nog terug. En dat is allemaal nog onverlet de intensiteit van de censuur die zal worden toegepast, en met de jaren steeds strikter zal worden. China werkt al met een puntensysteem waarbij een teveel aan punten uitsluiting van zaken als openbaar vervoer betekent. Iets dat eenmaal begonnen is valt niet eenvoudig nog te stoppen.

Nòg ziet de persvrijheid er zo uit:

Hoe lang nog?