In EU-verband is het thans het seizoen voor het baantjesjagen voor gevorderden. Het gaat ons land ditmaal miljarden kosten.

Alleen onnozelen van geest verwachten dat zoiets vlotjes verloopt. Maar anders dan u wordt voorgespiegeld verloopt alles precies volgens schema. Dat er nog geen overeenstemming is bereikt over de topfuncties is namelijk een signaal van diverse soorten overeenstemming die wij niet als democratisch beschouwen, maar die je precies als verwacht van het gekonkel binnen de top van de EU moet omschrijven.

Spitzenkandidaten zijn passé
Geen overeenstemming gisteren betekende bijvoorbeeld eenvoudig dat het principe van de Spitzenkandidaten definitief ten grave gedragen is. Er komt geen automatisme dat de EU-bevolking enige invloed zou kunnen krijgen op wie de EC leiden gaat. Ook Frans Timmermans gaat géén EU-voorzitter worden. Nu was de kans daarop al gedaald tot enige cijfers achter de komma (in promillage gerekend), maar de Nederlandse media bleven hoopvol, zoals u hierboven ziet. Frenske zal zich nu ongetwijfeld richten op het voorzitterschap van het EP, waar overigens van verwacht mag worden dat dat ook het doel zal zijn van de zittende voorzitter (en nu dus ook afgedankte collega-Spitzenkandidaat – van de christendemocraten)  Manfred Weber. Voor Timmermans zal na dit echec niet veel anders resten dan plaatsnemen in de blauwe bankjes, en of zijn socialistische genossen bereid zijn hem fractievoorzitter van hun club te maken staat zelfs ter discussie.

Terugkijkend wordt nu kristalhelder dat het hele concept van Spitzenkandidaten alleen maar opwinding in het EP en bij EP2019 veroorzaakte, en dat de regeringsleiders (die de EC-voorzitter voordragen) er al lang niets meer van moeten hebben. Want als inderdaad nu het principe was bevestigd dat de grootste fractie de EC-voorzitter levert, ziet men de bui van een eurosceptische EC-voorzitter over vijf jaar al hangen. Aangezien regeren vooruit zien is, zal men dat risico niet willen inbouwen. Daarmee wordt dan gelijk bevestigd dat de kandidatuur als Spitzenkandidaat van Jean-Claude Juncker vijf jaar geleden vooral een middel was om hem vlot en zonder veel commentaar in zijn stoel in het Berlaymont te kunnen parachuteren. Het logische bezwaar dat hij dan de tweede Luxemburgse voorzitter zou zijn in 15 jaar (zijn partijgenoot Santer ging hem voor) werd zo ondervangen.

Sophie in ’t Veld
Een tweede Nederlands fiasco was de poging van Sophie in ’t Veld om fractievoorzitter te worden van de nieuwe EU-liberalen onder de beschermheerschap van de Franse president Macron. VVD’er Azmani werd wèl vicefractievoorzitter – hoeveel men er daar van heeft is me onbekend. Het goede nieuws was dat Guy Verhofstadt al was uitgerangeerd. Begrip voor hoe het werkt binnen de EU heeft In ’t Veld echter nog steeds niet:

Nadat de Franse kandidaat Loiseau zich had teruggetrokken, leken de kaarten voor In ’t Veld gunstig te liggen. Ze was de afgelopen jaren al vicefractievoorzitter en voerde in die hoedanigheid vele debatten.

En dus? Dus werd zij het zeker niet. Kandidaten van grote landen trekken zich niet zo maar terug zonder met jou – als belangrijke concurrent – eerst te overleggen. Zodat vervolgens:

Na de tweede grote nederlaag in korte tijd (D66 verloor fors bij de verkiezingen) gaat In ’t Veld vol goede moed verder. Ze droomt nog steeds van een Europese lente. “Het wordt tijd voor een nieuwe Europese Unie.”

Het wordt vooral;tijd voor de vervanging van nitwit Sophie, maar dat is een probleem voor D66 zelf.

Rutte EC-voorzitter
Waar gaat deze hele stoelendans nu heen? Nu diverse landgenoten in het stof hebben gebeten (allen in zaken waarin Mark Rutte invloed had) kan het niet anders dan dat Mark Rutte over anderhalve week zal worden gekroond tot EC-voorzitter. Ik zeg dat al een paar jaar, en nu het veld dit weekend is uitgedund wordt steeds duidelijker dat zijn kansen verbeteren.

Is dat goed voor ons land? Integendeel, het gaat ons miljarden kosten. De nieuwe commissie treedt pas dit najaar aan, en dat geeft Rutte net de tijd om deze zomer minister Hoekstra terug te fluiten die nu poogt in Brussel het optuigen van een Transferunie te voorkomen. Waarom wordt die Transferunie dan opgetuigd? Om Italië binnenboord van de EU te houden en (voorlopig, want het ding is hopeloos) de euro te redden. Daartoe lijken geen andere opties meer open te staan, en het alternatief is een desintegratie van de eurozone en de EU.

U en ik mogen er voor betalen.

Alvast gefeliciteerd.

---

Update

Het is fijn zo snel alvast deels gelijk te krijgen:

Dat het hele idee van de Spitzenkandidaten nu is afgeschaft vergeet de NOS te melden – het zou eens een ondemocratische indruk kunnen maken…