Hans Wansink is journalist en redacteur van de Volkskrant. Een erudiete man en een prettig leesbare schrijver. Maar toch, een roddeljournalist.

Zijn bespreking van de zogenaamde autobiografie van de historicus Geyl was inhoudelijk wel juist, maar deed naar mijn mening de man te kort, die na Huizinga toch de grootste geschiedschrijver van Nederland geweest is in de vorige eeuw.

Geyl en zijn beide kinderen hadden kennelijk niet gewild dat het manuscript zou worden gepubliceerd. Wansink vermeldt dat in het voorbijgaan, maar laat het verder voor wat het is. Dat zijn journalistieke mores die een beetje doen denken aan de manier waarop diezelfde Wansink Pim Fortuijn ooit in de mond legde dat die artikel 1 van de grondwet wilde afschaffen.

Het besproken boek is helemaal geen echte, maar alleen een quasi autobiografie. Geyl heeft zijn aantekeningen nooit uitgewerkt, nooit de vindplaatsen opgezocht of het werk op een andere manier voor publicatie klaar gemaakt. Het kan dus niet voor iets anders worden gehouden dan voor wat het is: persoonlijke aantekeningen en eventueel een voorbereiding voor een biografie. Dat Geyl daarin oprecht is en een aantal voor hem belangrijke gebeurtenissen in zijn leven niet overslaat, siert hem.

Een zedenpreker kan aan de hand ervan aanmerkingen hebben op zijn seksuele moraal, maar wie deze ongevraagd gepubliceerde aantekeningen bespreekt, zou hem daarover niet lastig moeten vallen; van ijdelheid is in elk geval geen sprake, nu hij zelf die publicatie niet heeft gewild. Wansink zal wel niet verantwoordelijk zijn voor de kop die de Volkskrant boven het artikel plaatste, maar wel voor de tekst die tot die kop aanleiding gaf.

Veel interessanter dan met wie Geyl het bed gedeeld heeft is wie er in zijn tijd in het academische milieu in Utrecht door de mand gevallen zijn en interessant zijn ook zijn bemoeienissen om de Vlaamse nationalisten van hun toenadering tot de nazi’s af te houden. Daar horen we van Wansink weer te weinig over: een roddeljournalist dus en geen echte boekbespreker.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

Meer van Toon Kasdorp vind u hier.