Met een religieus getinte burgeroorlog als Syrië kunnen we ons maar beter niet mee bemoeien, vond Toon Kasdorp, met redenen omkleed.

Met de religieuze argumenten die van weerskanten worden aangedragen in het Midden Oosten conflict kan ik niet zo veel en die weeg ik daarom niet mee, al ben ik me ervan bewust dat zij voor gelovige mensen misschien wel het zwaarste wegen. Nationalistische of etnische argumenten kan ik persoonlijk beter volgen. Alle Arabieren, die ik ken, zitten liever in de VS, Australië of in West Europa als ze die keus hebben. Gezien het migratiepatroon in de wereld maken veel mensen in het Midden Oosten dezelfde keuze. Zolang dat zo is, is een etnisch Joodse staat het minste kwaad en daarom de beste keuze die in het Midden Oosten voorhanden is.

Wanneer je kijkt naar de onbetamelijke manier waarop kolonisten en Israëlische soldaten zich zo nu en dan ten opzichte van Palestijnse burgers hebben gedragen, is een deel van Israël bezig de in het Midden Oosten geldende normen en waarden over te nemen. Israël uiteindelijk een Midden Oosten staat als iedere andere. Maar het zou wel een groot verlies zijn.

Het geweld van de Arabieren is niet tot Israël beperkt. De onderlinge dodelijke slachtoffers overtreffen die uit de oorlogen met Israël ruimschoots. In het Arabisch-Israëlisch conflict kunnen de meeste mensen hier in Europa nog wel kiezen al doen ze dat in mijn ogen vaak bizar, maar in de oorlogen bij de Arabieren onderling valt er niet te kiezen.

De Volkskrant was het met Kofi Annan eens dat de aanwezigheid van de VN in Syrië niets heeft uitgehaald voor het temperen van het geweld, maar hoe zou het daar zijn verlopen zonder de waarnemers? Waarschijnlijk was er dan toch meer geweld geweest, maar daar staat tegenover dat het dan misschien vlugger zou zijn afgelopen.

Veranderingsprocessen zonder geweld zijn meestal duurzamer en hebben in het algemeen ook betere resultaten. Revoluties kun je het beste laten uitwoeden, tenzij wat zich aandient als een revolutie eigenlijk een interventie van buitenaf blijkt te zijn. Nationaal socialisten en socialisten hebben in Spanje op grote schaal geïntervenieerd en daardoor heeft de Spaanse burgeroorlog twee keer zo lang geduurd als zonder inmenging het geval was geweest en met een zelfde uitslag.

De beste houding tegenover een conflict als nu in Syrië is benign neglect. Bemoei je er niet mee en geef de vluchtelingen hulp in de buurlanden. De naïeve hoop dat hulp tijdens de opstand de islamisten achteraf tot dankbaarheid zal stemmen kunnen we beter niet koesteren. Al Qaeda is het westen niet beter gezind dan het regime Assad, eerder omgekeerd. We hebben in Syrië geen taak. De verbazing die je aantreft in de kleine berichtjes op de binnenpagina’s is typerend. Ik bedoel de berichtjes die spreken over burgers die verdacht werden van sympathie met Assad en die simpel tegen de muur worden gezet en doodgeschoten.

Dat doodschieten op verdenking pas niet in het democratische imago dat we de opstandelingen graag willen toekennen. De Syrische opstandelingen verschillen weinig van die in Libië en eigenlijk ook maar weinig van de troepen van Assad. Wie als burger bij de tegenstander hoort of daar alleen maar misschien bij hoort, wordt gelyncht. Behalve als een westerse verslaggever in de buurt is, want dan kan het geld schelen, of wapens.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

Ons dossier over Syrië, en dat van de Turkse invasie in 2019 met een apart VoL-dossier vindt u onder de links.