Het sprookje Doornroosje – en vermoedelijk na haar nog vele anderen – is nu ook een doelwit van de #metoo-hysterie. Een truttebel in het UK vindt dat het haar zoontje op verkeerde gedachten zou kunnen brengen , en schopte een rel waarvan de echo’s hier door zouden kunnen klinken.

U kent het sprookje, dus ga ik hier ruimte besparen door aan te nemen dat u het kent en ik er niets aan hoef uit te leggen. Zodat we direct over kunnen naar het kardinale punt: heeft de #Metoo-inquisitie hier iets van gelijk? Ja en Nee, zou wijlen een vroegere premier (want er zijn twee dingen!) hierop gezegd kunnen hebben.

Ja, want alle sprookjes hebben een leerelement. Daarom worden ze in alle culturen ook verteld. Dat Doornroosje ook gezien kan worden als een jonge vrouw die door een kus haar seksuele gevoelens ontwaken voelt valt niet te ontkennen. Resteert in deze eerste aanleg de vraag of dit bij een jongetje van zes een acuut probleem worden kan? En dan moet je zeggen: doe effe normaal, mens! Dat is niet of onvoldoende gebeurd, en nu zit half West-Europa er maar mooi mee.

Maar Nee.

Ik ga u nu meenemen langs een paar associaties zoals die mij invielen bij het overdenken van dit verhaal. Eerst was daar de moederfiguur in Life of Brian, die als hilarische catch-phrase voor alles de hoofdschuddende afsluiter had: Sex, sex, sex, that’s all they’re thinking about. Ook, vooral eigenlijk, bij zaken die werkelijk nada, niets, noppes met seks te maken hadden of er mee zouden kunnen worden geassocieerd. Maar, merkte ik later, als je er maar lang genoeg over nadenkt kun je bijna alles met seks in verband brengen. Net zoals beauty in the eye of the beholder is, hebben achterdochtige mensen die overal avances achter zoeken altijd wel een beetje gelijk. Het is een kwestie van associaties en doorredeneren: ergens vind je altijd wat om aan te gaan pulken (overigens was dit ook een favoriete aanpak van ondervragers van politiek verdachte figuren door communistische zeloten).

En dat bracht me in herinnering dat ik een jaar of veertig terug iemand kende die te pas en te onpas met veel aplomb uitriep: dat zei mijn vrouw ook vannacht! als hij in een gesprek aandacht nodig had. Het was verbazingwekkend hoe vaak dat niet volslagen idioot over kwam. Nooit, eigenlijk. Het was een perfecte manier om alles van een seksuele ondertoon te voorzien – hetgeen voor late pubers zoals wij een even grappig als noodzakelijk element in onze weg naar volwassenheid werd. Onnodig te zeggen dat vrouwen iets waren waarvan wij slechts via rijkelijk geïllustreerde magazines op de hoogte waren. Maar waar gedachten vol van zijn, daar loopt de mond van over. Dat zou mevrouw Sarah Hall (de truttebel) zich ook eens moeten realiseren met haar gezeur over een onschuldig sprookje als Doornroosje.