Deugextremisme is uitermate irritant en prominent geworden, maar is het niet altijd al een deel van ons geweest? Alleen zien we het beter nu de maatschappelijke tegenstellingen zich kunstmatig verscherpen tot in het absurde.

Wat begon als politieke correctheid begint steeds meer te verworden tot deugextremisme van een sociaal heel ongewenst soort. Hoe het te beëindigen? Dat gaat nog niet meevallen. Waarschijnlijker is dat de Deugextremisten een harde val zullen moeten maken om de maatschappij weer een gezonde basis te geven. Aangezien het niets anders is dan sociale terreur, moet het einde een bekend patroon volgen.

De sociale terreur van PC-gedrag tot en met deugextremisme creëert onvermijdelijk situaties waarbinnen niemand zich nog veilig kan voelen. Intimidatie en sociale dwang zijn aan de orde van de dag, zodat mensen liever zwijgen dan het risico van sociaal ostracisme te nemen. Zie bijvoorbeeld vandaag de column in de Telegraaf van Catherine Keyl over Sunny Bergman. Het eindpunt zal komen waar het ongemak groter wordt dan het gevaar dat het vertegenwoordigt. Tot die tijd regeert de angst.

Laat ik er een historisch voorbeeld op los laten. Robespierre was de grote aanjager van wat in Frankrijk het Schrikbewind wordt genoemd, hetgeen een archetypische situatie opleverde over de mechanismen er van. Robespierre hield het politieke initiatief een tijdlang vast door in de volksvergadering voortdurend links en rechts tegenstanders aan te merken als Vijanden van de Revolutie. Angstig stemde de overblijvende afgevaardigden steeds mee, om het moment dat ze zelf aan de beurt kwamen zo lang mogelijk uit te stellen. Zo ook de afgevaardigde Tallien, die op een bepaald moment toch vreesde zelf aan de beurt te zijn. Hetgeen klopte. Maar op het moment dat Robespierre in de Conventie begon te beschuldigen nam Tallien het woord, overschreeuwde Robespierre en zijn medestanders, kreeg de rest van de afgevaardigden mee en de dag er na lagen Robespierre en zijn maats onder de guillotine, in plaats van Tallien en diens medestanders. Dat was gelijk het einde van het Schrikbewind.

Ergo: er is sociale moed nodig in te gaan tegen het PC-kuddegedrag dat maatschappelijk fnuikend is. Dat werkt het beste als je zelf toch al de grootste risico’s loopt. Steunen is eenvoudiger dan zelf op staan en je dissidente mening onafhankelijk verkondigen – mensen zullen daarom sneller iemand steunen die durft, dan dat ze zelf op staan. Waarbij je altijd dient te onthouden dat ook de meesten die het PC-gedrag steunden instinctief kuddegedrag vertonen – mee gaan met de meerderheid is eenvoudig maar al te vaak een gebrek aan sociale moed. Met overtuiging heeft het weinig van doen.

Herinner u de opmerking van Geert Dales die niet mee wilde doen aan de rituele Trump-bash bij Jinek. Ach jeminee, wat was die arme Jinek ontsteld. Waarmee ze overigens  etaleerde niet meer te zijn dan een mak schaap.

Toch begint het niet zo. Het groeit aanvankelijk als gevolg van de wens beter te zijn dan iemand anders, als gevolg van de wens anderen te overbieden. Een klassieker wat dat betreft:

Maar op één punt hebben de denkbeeldige personages hierboven het grootste gelijk van de wereld: armoede inspireert tot het nemen van risico’s. En zonder het nemen van risico’s geen grote winsten. Dat is wat in feite ook zo beledigend moet zijn voor de mensen die kwamen van Afrika naar Europa. Voor degenen die verzopen is het zielig, maar daarom zijn ze nog geen slachtoffers.