“Denemarken onderhandelt met Rwanda, over de overdracht van asielmigranten naar dat land”, piept men bij Amnesty in Nederland verontwaardigd.

De Nederlandse tak van Amnesty doet er zeer paniekerig over:

Amnesty International maakt zich grote zorgen om het nieuws dat de Deense en Rwandese autoriteiten een overeenkomst hebben gesloten om mogelijk asielzoekers naar Rwanda te sturen.
Het zou gaan om een vergaande samenwerking op het gebied van migratie en asiel tussen de twee landen, die mogelijk in strijd is met internationale verdragen.

Basis van deze paniek is de kennelijke conclusie van zowel Denemarken als Rwanda, dat er niet zoiets bestaat als het recht om je eigen plek van asiel te kiezen. De gedachte achter asiel is veiligheid, en als de basis comfort zou zijn, dan zitten we plotseling in een heel andere discussie. Ook nog eens een heel ongewenste discussie, aangezien de basis daar onder zou zijn, dat met een beroep op onveiligheid elders het recht kan worden uitgeoefend om welvarende mensen van hun bezittingen te ontdoen.

Het gevolg daarvan kan alleen maar dominomigratie zijn, en daar zul je niet veel handen voor op elkaar krijgen – dan wordt tè duidelijk hoe het mechanisme werkt, dat nu door diverse NGO’s in gang is gezet met de veerdiensten die zij vanuit Afrika naar Italië onderhouden.

Waarom Rwanda? Dat wordt uit het verhaal van Amnesty niet geheel duidelijk. Wèl, dat men bij deze goed doende organisatie de vooraanname heeft dat Rwanda voor asielmigranten geen goede bestemming is – wat ik beschouw als een notoir racistische redenatie:

‘Elke poging om asielzoekers die in Denemarken aankomen naar Rwanda over te brengen om hun asielaanvraag te behandelen, zou niet alleen gewetenloos zijn, maar mogelijk ook onwettig’, zegt Nils Muižnieks van Amnesty International. ‘Denemarken kan mensen die in Denemarken aankomen niet het recht ontnemen om ter plekke asiel aan te vragen en hen naar een derde land over te brengen.’

Ik betwijfel deze sofisterij overigens. De onderliggende redenatie is onmiskenbaar dat het in Denemarken beter is dan in Rwanda, en dat mensen het recht ontnemen om in Denemarken asiel aan te vragen op de een of andere manier het recht op asiel ondergraaft. Werkelijk? Zou Denemarken niet garanderen dat de veiligheid van deze asielmigranten in Rwanda gegarandeerd is?

Wat Denemarken in ieder geval hiermee doet, is het voor veel doorgelopen Afrikaanse asielmigranten minder aantrekkelijk maken om naar het Scandinavische land te komen voor hun asielaanvraag. Met heel wat minder risico en minder kosten dan via de overtocht vanuit Libië kun je vanuit West-Afrika (de herkomst van veel asielmigranten die Italië thans binnenstromen) kun je immers over land Rwanda bereiken. Dat ondergraaft ook de Amnesty-hysterie die losbarstte:

De Deense plannen zijn volgens Amnesty International een nieuw dieptepunt als het gaat om de bescherming van vluchtelingen door EU-regeringen, en scheppen een gevaarlijk precedent in Europa en wereldwijd.

Als dit in Afrika bekender wordt – en reken er op dat dat zo werkt! – dan is het asielmigratieprobleem met illegale grensoverschrijdingen zo goed als opgelost. Dan moet wel de hele EU het plan van de Denen omarmen, en veel Eurocraten zullen dan kleur moeten bekennen aangaande hun opinie over de ongewenste asielmigratie, maar dan zal de stroom immigranten snel opdrogen.

Dat dat een bewijs zal zijn van de onzinnigheid er van zal men in linkse kringen dan weer minder waarderen, maar voor de bevolkingen van Europa zou dat een grote sprong voorwaarts betekenen. Dat de Deense regering nu voor het eerst sinds decennia het belang van de eigen bevolking laat meewegen bij het asielbeleid is een adembenemende vooruitgang.

Ik zei laatst al dat Denemarken het gidsland voor de EU begint te worden. Gezien de relatieve eenvoud van de gekozen oplossingen zegt dat heel veel over de politieke meute hysterisch onbenul die de EU al die tijd heeft verstjeerd.

---

Meer over Denemarken vindt u hier. Meer over asielmigratie en immigratie vindt u hier en hier.