Het interessante aan dat bericht[1] over De Roy van Zuydewijn was niet dat er onderzoek naar de man gedaan is. Veel interessanter is dat de minister van Justitie er niets van wist. Terwijl die politiek verantwoordelijk was voor het onderzoek.

Het hoofd van de betrokken dienst was van mening dat hij zelfstandig opdrachten kon geven om dit soort onderzoeken uit te voeren als hij meende dat de veiligheid in het geding was van een van de mensen voor wie zijn dienst verantwoordelijkheid draagt. Of dat al dan niet op verzoek van de betrokkene of iemand uit diens omgeving gebeurt vindt hij irrelevant. De Roy is een rare snuiter en als die dreigde lid van de familie te worden van Hare Majesteit dan was het goed te weten of hij geen misdaden op zijn kerfstok had of op een andere manier chantabel was. Daar kon niemand redelijkerwijs bezwaar tegen maken.

Het hoofd van de dienst lijkt me een standpunt te hebben waar wel iets voor te zeggen valt. Maar dat een minister niet op de hoogte gesteld wordt van een activiteit waar hij op aangesproken kan worden en waar hij dus ook toestemming voor moet geven, dat vind ik opmerkelijk. Dat is een bewijs te meer dat de ambtelijke diensten de ministers niet meer in alle opzichten serieus nemen. Kennelijk beschouwen ze iemand die geen enkele staatsrechtelijke verantwoordelijkheid heeft, zoals Prins Bernhard, meer als ‘hun baas’ dan de minister. Die zien ze eerder de spreekbuis van het ministerie. Als iets geheim moet blijven licht je zo’n man liever niet in, want geheim is geheim.

Wat mij ook verbaast is hoe iemand als de D’66 voorman Pechtold er zorgelijk over kan doen dat het koninklijk huis graag wilde weten wat voor vlees ze in de kuip hadden met De Roy. Hij vindt dat De Roy een deel van gelijk heeft dat hem schade is toegebracht? Hoe zo schade? Dat de koninklijke familie hem niet zo zag zitten was al eerder bekend en daar heeft het onderzoek niet aan toegevoegd. Integendeel eigenlijk , want er kwam uit dat hij geen noemenswaard veiligheidsrisico was. De Roy voelde zich in elk geval door het bericht in het gelijk gesteld en ging schade claimen. Niet zelf, want dat leek hem niet netjes. Maar zijn raadsmannen of raadsheren, daar kwam hij niet helemaal uit, zouden het voor hem uitzoeken.

Als mijn dochter met zo’n man was komen aanzetten was ik ook niet enthousiast geweest en ik vind het het goede recht van ouders en grootouders om zich in zo’n geval zorgen te maken. Dat dit openlijk ongenoegen in het geval van het koninklijk huis de maatschappelijke positie van de man geen goed doet is natuurlijk waar, maar dat heeft hij vooral aan zich zelf te wijten. Hij is degene die de publiciteit heeft gezocht.

---

1. Volkskrant 4/12/13

---

Dit artikel over De Roy van Zuydewijn verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.