Vorige week maakte de VN bekend dat ze er in was geslaagd een eenheidsregering in Libië te installeren. Het enige probleem bleef, dat de beide regeringen die deze regering moest vervangen niet weg willen. Nu heeft Libië dus drie regeringen. Goed werk, VN!

Eenheidsregeringen waarnaar geen diep verlangen bestaat kun je niet afdwingen. Dit is simpel uitgedrukt het eeuwige dilemma van de Verenigde Naties, een organisatie die maar al te vaak vooral vindt dat mensen meer samen zouden moeten werken. Hoe lofwaardig ook dit streven, als er geen basis voor is, is het even futiel als contraproductief om een kunstmatige eenheid na te streven. Waar die er niet is, en ook niet snel komen zal. If ever, zou je daaraan nog toe kunnen voegen, maar U begreep het punt neem ik aan.

Het is één van de obsessies van de VN, die is geworteld in de overtuiging dat ooit een wereldregering moet ontstaan. Onder leiding van de VN, natuurlijk. In sommige van de pretenties die de VN uitstraalt is die gedachte al zo ver ontwikkeld, dat ze geregeld tot onuitroeibare misverstanden leidt. Het heeft dan ook meer dan vijftig jaar geduurd eer de VN wilde toegeven dat de staat Soedan een kolonialistisch monstrum was, zowel qua ontstaan als in de pogingen haar in stand te houden. Nog steeds wordt er door Soedan en de nieuwe staat Zuid-Soedan gebakkeleid over kleine grensgeschillen, maar de grote moordpartijen tussen de regering in Khartoum en de zuidelijke rebellen lijken deel van het verleden geworden. De moordpartijen in Zuid-Soedan gaan nu weer gewoon om de macht in het land zelf – een hele verbetering, en dat is maar half cynisch gezegd.

Maar even terug naar de titel van dit stukje, en de VN-weerbarstigheid niets te willen leren van de geschiedenis. In dit geval gaat het om het gezag van voorheen de belangrijkste Europese morele autoriteit: het pausdom.

Nu wil het geval dat de paus in 1309 de stad Rome ontvlucht was, en zich had verscholen in Avignon, een pauselijke bezitting midden in Frankrijk. In Rome regeerden adellijke families die de paus aan een touwtje hadden gehad, en bij ontstentenis van verbeteringen besloot de paus voorlopig in Avignon te blijven. Na 67 jaar liet paus Gregorius XI zich overhalen weer eens in Rome poolshoogte te gaan nemen, maar na anderhalf jaar leek het er op dat hij maar Avignon terugkeren wilde, toen hij plotsklaps overleed. De kardinalen die bij hem in Rome verbleven kozen snel een nieuwe (Italiaanse) paus als Urbanus VI (Urbanus = van de stad Rome), en dat was dat. Echter, de kardinalen die nog in Avignon verbleven kozen als nieuwe paus Clemens VII, en het Westers Schisma was geboren.

Dat schisma duurde van 1378 tot 1417, toen het Concilie van Constanz (1417) er een einde aan maakte. Maar al in 1409 was er een Concilie van Pisa geweest, met het identieke doel: om de eenheid van het westerse katholicisme te herstellen, moesten de pausen hun ambt neerleggen en er een nieuwe paus worden gekozen. In Pisa koos men Johannes XXIII, maar niemand slaagde er in de pausen van Rome of Avignon te bewegen te vertrekken. Toen waren er ineens dus drie pausen. In Constanz werd er een hernieuwde poging gedaan, en het was duidelijk dat men alledrie de ruziezoekende pausen kwijt wilde, en dat daar bij uitzondering in heel Europa steun voor was (dat de pausenstrijd de politieke verdeeldheid netjes volgde ziet U hier).

Aangezien er niet intussen tien pausen zijn begrijpt u dat deze poging succesvol bleek. Eveneens zult U begrijpen dat het installeren van een nieuwe regering in Libië zonder de zekerheid dat de oude regeringen verdwijnen gekkenwerk is, dat een voorspelbaar verloop kent. Dat klopt dan ook. Wie denkt dat er iets zal verbeteren in Libië, waar wij ook als West-Europa iets aan hebben, zal daarvan de consequenties moeten trekken. Heel vervelend, maar dat betekent dat het uitroken van allerhande milities en op ouderwets koloniale wijze de orde herstellen verplicht is. Met grondtroepen. O, gruwel nog an toe.

Maar zoals gewoonlijk volgen de westerse incompetente media het gevoerde discours kritiekloos, al was het maar omdat er ook nog mohammedanen bij betrokken zijn. Moslims, dus. Libië is er volledig door bevolkt. Die zouden wel eens aanstoot kunnen nemen aan een krachtdadig ingrijpen van ‘kruisvaarders’ bij onderling Arabisch gekissebis. En dus ploeteren en lamenteren wij van de EU en onze angehauchten vrolijk verder.

Prutsers.