De migrantencrisis is de zoveelste ernstige bron van verdeeldheid die de EU de afgelopen tien jaar heeft ervaren. En opnieuw zijn er uitstekende redenen voor een aantal landen om te vertrekken, maar zal dat gebeuren?

De Duitse leider van de SPD, coalitiepartner van Angela Merkel tijdens een interview met Bild:

Als het zo doorgaat, dan is Europa in gevaar, meer dan het was tijdens de financiële crisis of tijdens de Griekse crisis.

Een duidelijk dreigement, dat tevens laat zien waar bij het Eurocratische regenten in de praktijk om gaat: geld is niet belangrijk – men moet luisteren!

De NOS bericht verder, dat:

De waarschuwing is gericht aan de Oost-Europese landen die hun grenzen sluiten voor vluchtelingen. Zijn uitspraak sloot hierbij aan bij zijn collega de Maizière, Duits minister van Binnenlandse Zaken. De Maizière zei eerder deze week dat terwijl Duitsland druk bezig is met de opvang van vluchtelingen, andere landen “hun grenzen afsluiten met prikkeldraad en hun poorten dichtgooien“.

Dat het deze Duitse politici gaat om Hongarije en Kroatië, landen die niet meewerken aan het door Duitsland uitgezette pad zoveel mogelijk migranten op te nemen – overigens inderdaad een bespottelijke houding.

Echter. Hongarije en Kroatië staan niet alleen in hun verzet tegen deze hysterische Duitse politieke uitspatting. Volledig Oost-Europa heeft duidelijk laten merken dat dit een Duits idee was, waarvoor men niet op wil draaien. De kosten moet Duitsland dus zelf maar dragen, en als het zo goed is voor het land – zoals voortdurend wordt bezworen – fijn voor ze. De Duitse reactie spreekt natuurlijk boekdelen.

Dat de NOS kopte Geen geld voor grenzensluiters lijkt aan te sturen op een spijkerharde confrontatie, en geen slimme ook. Oost-Europa heeft blijkbaar het sommetje gemaakt, en besloten dat men hier niet beter van worden gaat. Het saldo zal zeer waarschijnlijk negatief uitpakken, en als je daarij alle ellende en extra inspanningen telt, zou je wel gek zijn om mee te willen werken. Het dreigement van deze Duitse politici onthult daarom nòg een verborgen element van de huidige EU-politiek: Duitsland zegt wat het wil, en dat is bepalend.

Geleidelijk is dit het beslismodel van de EU geworden. Nu Duitsland er ongegeneerd mee werken gaat, zou dat nèt een stapje te ver kunnen blijken. Niet alleen is in Oost-Europa de herinnering van onplezierige islamitische herinneringen nog niet vervaagd – de veel korter geleden moeilijkheden met zowel Duitsland als Rusland en hun imperiumbouw is evenmin vergeten. Als de EU in Oost-Europese ogen te ver gaat, is een vertrek voor deze landen een minder grote aderlating dan het in de kerngebieden van de EU zou kunnen zijn.

Nog volledig afgezien van het feit dat men groot gelijk heeft zich te willen distantiëren van deze Duitse zelfmoordpolitiek.