Een interessant stukje in NRC van afgelopen zaterdag suggereert veel directe bronnen vanuit de PvdA-fractie in de Kamer, die kennelijk allemaal belang hebben hun kant van het PvdA-verhaal te belichten. Dit is het helderste signaal tot nog toe dat niet alleen de coalitie op knappen staat, maar ook de Partij van de Arbeid.

PvdA-watcher TomJan Meeus van NRC-Handelsblad is goed ingevoerd in het reilen en zeilen van sociaaldemocratisch Nederland. Soms zie je dat door zijn dociele navolging van wat in die kringen als juist en goed wordt beschouwd, soms door een razend interessant stukje dat het meest wegheeft van de touwtjestrekkraam op de kermis: alles waaraan je trekt resulteert in de verschijning van weer een ander cadeautje.

Ontploffing?
Het spannendste nieuwtje werd vanzelfsprekend met het meeste voorbehoud gepresenteerd, maar ik kan niet anders concluderen, dan dat Jacques Monasch overweegt de PvdA te verlaten en mogelijk een nieuwe partij op te richten. Leest U even mee:

Het neemt niet weg dat ook veel Kamerleden de komende maanden al moeten beslissen of ze doorgaan.
Zo is het in de fractie geen geheim dat Monasch, ontevreden over de partij en de fractieleiding, met de gedachte aan een nieuw politiek avontuur speelt. Een beslissing die hij, zegt hij in kleine kring, uiterlijk eind deze maand neemt.

Nar mijn idee kun je dat niet anders lezen dan dat Monasch piekert over het oprichten van een nieuwe partij. De rol van Monasch binnen de PvdA fluctueert nogal. Hij is eerder campagneleider geweest, om daarna in een zekere anonimiteit terug te zinken. Blijkbaar durfde men het niet met hem aan als staatssecretaris, want hij was in 2012 wel ‘aan de beurt’.

Toch heeft hij wat mij betreft meer weg van een ouderwetse sociaaldemocraat zoals ik me die herinner dan veel van zijn partijgenoten. Of ik dat een plezierig feit vindt? Ja en nee. Vertaal het zo: je kunt met hem praten, maar zijn overtuiging zit onaantastbaar diep van binnen. Toch is dat al meer dan je van veel van zijn jongere collega’s zeggen kunt, zodat ik er toch positieve gevoelens bij heb.

Enfin, ik ben benieuwd waarmee Monasch komen gaat, of hij het aandurft, en hoeveel respons hij krijgen zal van de laatste restjes binnen de PvdA die het herkennen zullen. Wordt het een nieuw DS’70, schuift hij wat verder richting SP, of wordt het een mix van beiden? Dat de PvdA in de peiling van De Hond afgelopen zondag naar 8 zetels (nieuw dieptepunt) terugviel zal hierin voor Monasch geen rol spelen, maar voor mogelijke aanhakers des te meer.

De lange campagne
Over die peilingen gesproken: het stuk van Meeus bevestigde impliciet mijn eerdere analyses over de beweegredenen voor de partijmanoeuvres vorige week. Ik kon èn kan er weinig anders in lezen dan dat de PvdA besloten heeft een lange campagne te beginnen om haar geloofwaardigheid op links te herstellen.

Een tot nog toe uit de TV-publiciteit gebleven ander voorbeeld daarvan zag ik afgelopen weekend ook voorbijtrekken: de plotselinge fixatie op de oneerlijkheid, dat multinationals een deel van hun winsten elders laten belasten dan in het land waar dat geld wordt verdiend. “Uhuh”, dacht ik. “Maar als je dat helemaal uitzoekt, zul je er achter komen dat Nederland als facilitator van belastingontwijking daaraan meer geld verdient dan het ons kost.” Ook omdat ons land relatief veel grote multinationals kent die hier al van oudsher gevestigd zijn. Maar het sluit zo mooi aan bij de Piketty-fixatie waaraan GroenLinks lijdt, en het klinkt zo mooi: zo’n plotselinge oproep aan het internationale zakenleven voor meer solidariteit. Met ons. Het woord gotspe is hiervoor een understatement, maar goed, politici hè?

Op de gevolgen die dit alles hebben gaat voor het kabinet ga ik morgen apart in.