Dat gisteren in de Tweede Kamer een motie van D66 werd aangenomen, die de regering opdraagt aparte opvangcentra voor asielmigranten in te stellen – die vanwege hun geaardheid of geloof door hun mede-asielmigranten niet worden geaccepteerd – heeft iets potsierlijks. Maar opnieuw tonen deze partijen aan het belang van de rechtsstaat minder hoog te achten dan de jankfactor. Dàt is nauwelijks onverwacht te noemen.

Het is zoals Afshin Ellian het gisteren formuleerde: waar moet het naar toe als je voor iedere groep die je beschermen wilt, een aparte veilige omgeving moet creëren? Is dat geen signaal, dat je de vrije maatschappij waarop we ons altijd zo lieten voorstaan, niet langer garanderen kunt omdat groepen die ons land binnenkwamen niet bereid blijken zich aan te passen?

Natuurlijk is dat zo, maar zelfs bij de moedwillig dove blinden van de progressieve wegkijkbrigade weet men instinctief dat het iets met de islam te maken hebben moet. Ook omdat je het bijna ruiken kunt. En om niet helemaal te bezwijken aan een zintuiglijke overload, laat men het voelen van de gevolgen maar aan anderen over. Zwijgen lijkt het zesde zintuig van de moderne progressieve politiek te zijn geworden.

Daarom: pijnlijk, maar niet onverwacht. Van een aantal partijen die met de indieners van de motie mee stemden (Alleen CDA, VVD en PVV stemden tegen) valt me vooral tegen dat ze dit niet hebben weten te beoordelen op de principiële kant van de zaak. Door voor een motie te stemmen op praktische gronden (directe bescherming van christenen en LHBT’ers) miskent men het principiële element er van. Dat hadden CU en SGP moeten beseffen – en vroeger deden ze dat ook.

Wat de linkse partijen betreft: dat men zijn idealen verkwanselt uit naam van een praktische schijnoplossing heb ik eerdere voorlieden van die partijen de tegenstemmers van gisteren wel eens horen verwijten – op heel wat magerder gronden. Wellicht moet dat het argument vaker worden in de Tweede Kamer: neem in voorkomende gevallen de opponenten op meer principiële gronden de maat, en stel vast dat ze hun principes hebben verloochend, en dat willen maskeren met een zinloze stoplap. Wellicht dat dat in een geval als dit ook de kleine christelijke partijen wakker zou schudden, want verloochenen is in veel opzichten een christelijk woord.

PvdA-leider Diederik Samsom wil het alleen hebben over het pakken van de daders:

‘… ik ga niet uit principe het leven van een homoseksuele asielzoeker vernietigen.’

Dat hoeft natuurlijk al niet meer, want dat is voor de PvdA de afgelopen dertig jaar zozeer een tweede natuur geworden dat men het al niet meer beseft. Het is een onlosmakelijk deel van de progressieve psychische make-up geworden. Zoiets als een tatoeage zou je bijna zeggen.

Niet bewust en niet direct – houd me ten goede – maar dat verandert niets aan de kwestie: ook voor ongewild aangedaan leed ben je aansprakelijk als je de oorzaken geschapen hebt. Zo lang het progressieve volksvertegenwoordigende deel van de Kamer in die houding volhardt, zal nog veel leed onvermijdelijk blijken. Wie agressieve wilde dieren loslaat in een menselijke biotoop die daarop niet is voorbereid, kan zich niet onttrekken aan verantwoordelijkheid voor de slachtoffers die vallen zullen.