Kanselierskandidaat Martin Schulz zit nu al in de problemen. De CDU maakt er een lange campagne van in de aanloop naar 24 september.

Martin Schulz werd door de Duitse SPD op het schild gehesen als uitdager van Angela Merkel. Nu komen er (plotsklaps?!??!!) berichten als dat hij niet helemaal zuiver op de graat zou zijn geweest gedurende zijn periode als voorzitter van het Europarlement. Eigenlijk is dit bijna tè grappig, want zonder beloften van vriendjespolitiek, het verdelen van baantjes en het zichzelf toe harken van de voordelen van de functie is een voorzitterschap van het EP eenvoudig ondenkbaar. Anders wordt je het gewoon niet, en na je aantreden gaat dat circus vrolijk verder.

Dat het EP een circus is van uitgerangeerde politici die de achterblijvers in hun thuislanden mogen treiteren met allerhande onzinwetgeving mag ondertussen genoegzaam bekend zijn, maar hoe die werkelijkheid uitpakt voor de dagelijkse realiteit in de wandelgangen van het EP vinden maar weinig mensen interessant. Bovendien sluit het aan bij de eigen beleving van het gehele systeem van volksvertegenwoordiging, en alleen daarom al zou een werkelijk democratisch gezinde EU er al lang geleden en eind aan gemaakt moeten hebben. Quod non. Meer hoef je er daarom eigenlijk niet meer van te zeggen, maar de klucht die nu rondom Schulz wordt opgevoerd vraagt er om.

Het is dat Der Spiegel met lede ogen zag gebeuren wat niemand eigenlijk verwachtte, namelijk dat Angela Merkel politiek kwetsbaar blijkt door de volgevreten Eurocraat die Martin Schulz is. De Duitse peilingen zagen afgelopen weken dat de SPD omhoog schoot naar cijfers die die van de CDU angstwekkend dicht naderen. Zodat nu de tijd rijp werd geacht de eerder geconsumeerde foie gras op te dienen als gifpil, aleer die plotselinge populariteit te stevig wortel zou hebben geschoten.

Schulz is een pretentieus mannetje dat tot op heden niet volledig begreep hoe de hazen lijken te lopen bij bestuurders. Zelf meende hij dat zijn voorzitterschap van het EP hem kwalificeerde voor het voorzitterschap van de EC, wat vrij hilarisch is als je weet hoe topbestuurders over het algemeen over voorzitters van gekozen bestuursorganen denken. Niet voor niets zorgt men er meestal voor dat voorzitters uitgerangeerde politici zijn die weinig verdere ambities hebben, want het is toch een politieke functie met een zeer hoog profiel. Weinig leiders wensen zich een politiek concurrent met een hoog profiel in hun rug.

Dat Schulz afgelopen maand werd verkozen tot lijsttrekker van de SPD, en daarmee kanselierskandidaat werd, zal hem op dat gebied nog wat bijleren. Nu hij uit moet komen in de eredivisie, staat hem de volledige behandeling te wachten van natrekken van vuiligheden uit het verleden en ga zo maar door. Dat de politicus Martin Schulz daar niet tegen opgewassen zal zijn is niet moeilijk te voorspellen: zijn eigendunk heeft hem altijd weerhouden van terughoudendheid, en daarvoor gaat hij komende maanden de prijs betalen. Er is meer dan genoeg om hem mee om de oren te slaan, zeker in de ogen van de nakomelingen van het Duitse proletariaat die toch zijn eerste doelgroep zijn.

Dat Martin Schulz in zijn hart geen democraat is beschreef ik eerder al. Hij was een nuttige idioot om Angela Merkel duidelijk te maken dat haar positie niet zo onaantastbaar is als algemeen wordt verondersteld en haar vice-kanselier zal hij wel worden. Maar nu is het wel mooi geweest, lijkt de Duitse pers te denken. Want Martin Schulz als Bondskanselier? Ook in Duitsland lijkt daarvoor maar weinig enthousiasme te bestaan.

Het vervolg laat zich raden. De CDU maakt zich nu op de ganzenleververslinder een stevig ab zu specken, qua aanhang. Schulz mag blij zijn als hij als SPD-kandidaat de eindstreep haalt.

Dit is weliswaar allemaal geen nieuws, maar voor de meeste mensen is nieuws pas nieuws als hun krant zegt dat het echt is.