Dat Donald Trump niet de favoriete kandidaat van de westerse geallieerden is – en zeker niet van de MSM in West-Europa – behoeft nauwelijks een betoog. Als u nu op Teletext kijkt ziet u een klein berichtje op restpagina 136 met als titel Onrust rond Republikeinse conventie. Het staat er al drie dagen, en heeft geen enkele nieuwswaarde. (Zie onderaan dit stukje.)

Er is meer, veel meer. Maar dat heeft nog nooit meer dan een enkele stem opgeleverd voor de verkiezingen op 8 november, dus meer dan folklore is het niet. Reagan, Bush 1 en 2 – als Republikeinen was men tegen hen, en bleef men er tegen. Gáááaâaàààp.

Meer spektakel was er gisteren over Trumps interview met de NY Times. Daarin breidde hij zijn eerdere opmerking over Amerikaanse betrokkenheid bij bondgenoten uit met een nietszeggende, maar interessante uitspraak:

If our allies keep to their commitments, we will defend them.

Tja, wederkerigheid. Dat zijn we niet gewend in West-Europa, waar we sinds tientallen jaren de defensiebudgetten lieten slippen onder de met NATO afgesproken 2%. Betekent dit dat president Trump zijn commitment met de Europese bondgenoten niet zal nakomen? Onder de vijf Europese NATOlanden die hun afspraken wel nagekomen zijn, bevinden zich Polen, Estland en het UK. Polen en Estland zijn frontlijnstaten van de NATO tegenover Rusland, dus je behoeft geen geografisch genie te zijn om te snappen dat deze uitspraak eerder een aanmoediging dan een dreigement omvatte. Dat de NOS het niet op Teletext zette verbaast daarom niet erg: in ieder geval één redacteur bij de staatsomroep had het begrepen.

De kandidaat Trump had zich evenzeer negatief uitgelaten over de Amerikaanse bemoeienis in het MO. Daartoe is alle reden: de Syrië-politiek van Obama is na 8 jaar alleen te karakteriseren als een drama, de verhouding met Israël heeft een all-time dieptepunt bereikt, en de door Obama gecultiveerde verhouding met Saoudi-Arabië heeft niets opgeleverd. Dan is er nog het probleem Iran, dat niet is opgelost, maar de mullahs de zekerheid gegeven heeft dat ze over tien jaar hun gang kunnen gaan als iedereen zich aan het Obama-akoord houdt. Het enige positieve hier aan is dat het Israël en Saudi-Arabië tot een vrijwel openlijke samenwerking drijft.

Om nog even op die Syrië-politiek terug te komen: de laatste stunt van de regering-Obama om nog enige rechtvaardiging voor haar bemoeienis met Syrië te krijgen was het diplomatieke fiasco dat gisteren uitlekte uit het State Department: Rusland heeft een Amerikaans voorstel voor nauwe militaire samenwerking boven Syrië van de hand gewezen. Russia Today had er niet alleen de grootste lol om, maar interviewde bovendien Daniel McAdams, directeur van de Amerikaanse denktank Ron Paul Institute for Peace and Prosperity. Conclusie: a desperate move. (Interessant en sterk aanbevolen stuk).

Er valt best veel aan te merken op kandidaat Donald Trump. Maar wat betreft de zaken die er voor West-Europa toe doen zie ik hem geen dingen zeggen die vreemd of onverstandig zijn, en zijn keuze voor adviseurs is op zijn minst interessant te noemen. En dat pakket voorstellen zou onze eerste zorg moeten zijn, in plaats van gratuite en goedkope keuzes te maken op basis van broodmagere informatie van bevooroordeelde meelopers.

---