Dat de oppositie tijdens APB2019 weinig voor elkaar kreeg, was op zich geen reden tot zorg. De houding van de premier en de kwaliteit van zijn toezeggingen zijn dat wel.

Als we gaan kijken naar de toezeggingen die Rutte namens het kabinet deed, dan valt op dat het niet weinig is; het is niks. Het lerarentekort is niet het basisprobleem van het lager onderwijs, liet ik vorige week al zien. Door te beloven te bekijken of eenmalig een bedrag kan worden vrijgemaakt (het geld klotst over de plinten op dit moment – desalniettemin zal de Haagse aanpak van de klimaathoax zowel geldverspilling als onbetaalbaar blijken) onderstreept de premier dat met me eens te zijn. Eenmalig geld klinkt als de financiering voor een wervingscampagne. Weggegooid geld, maar naar de echte problemen kijken wil men nu eenmaal niet.

Deze begroting is daarom een voortzetting van wegkijk-beleid van de groter wordende fragmentatie in de rokende restanten van de multikul-maatschappij. Het meest positieve dat er over te melden valt is dat dit kabinet niet direct grote bedragen belooft als het geen idee heeft van wat er gebeuren moet. Dat hebben we in het verleden te vaak gezien, en de praktijk leert dat dat te eenvoudig aanleiding geeft tot zelfgenoegzaamheid waarvoor geen reden is.

De structurele toename voor de Jeugdzorg is met een toename van 26 miljoen aan de magere kant. Deskundigen zijn duur, gebouwen en grond eens te meer. Als hiermee door het hele land heen drie niet al te grote faciliteiten kunnen worden gerealiseerd mogen we niet mopperen. Genoeg zal het niet  blijken.

Er gebeurde iets meer dan de NOS op Teletext aan gaf, maar niet zo heel veel meer. Het was vooral kruimelwerk, opgeteld enige tientallen miljoenen om de oppositie het gevoel te geven dat er iets is bereikt:

Maar verder? De regeringspartijen hielden de rijen gesloten. Niemand gelooft wat ze u vertellen. De tegenbegroting? Dat was het wensenlijstje voor de eerstvolgende kabinetsformatie, wanneer men over links zal moeten.

Rutte
De houding van de premier is ernstiger. Ook dat gaat langs twee lijnen. Ten eerste is daar de houding van Rutte dat hij met iedereen regeren kan, en dat alle eventuele oppositie er rekening me houden moet dat ze te zijner tijd weer onder zijn juk door moeten. GroenLinks lijkt daarop te anticiperen met Klaver’s bereidwilligheid tot het staken van de vliegenvangst waarin de Kamer maar al te vaak uitblinkt. Veel heeft hij er niet voor teruggekregen, zeker geen debat op hoofdlijnen. De pijnlijke waarheid is dat voor Rutte de hoofdlijnen geen overheidstaak zijn. Dat mogen de hoofdlijnen van de linkse partijen dan ook niet zijn, maar Rutte zelf heeft de facto geen enkel idee,. En denkt dat dat een goede zaak is. Op mij komt dat over als een intellectueel horror vacui, en wie om zich heen kijkt ziet de gevolgen van het ontbreken van elk verantwoordelijkheidsbesef over hoe zaken uit hun spoor lopen.

Ten tweede was daar de ongelukkige samenloop van de moord op Derk Wiersma gisteren en de al jarenlang slepende kwestie van het Wildersproces2. Die moord noopte de premier tot uitspraken als:

“We moeten ons met volle kracht inzetten voor de rechtsstaat.” Dat zei premier Rutte op de tweede dag van de Algemene Politieke Beschouwingen in de Tweede Kamer naar aanleiding van de moord, gisteren, op advocaat Derk Wiersum.

Zoals ik eergisteren al constateerde is de aandacht voor de mensen die werken in de rechtsspraak groter dan voor de bevolking, en dat kwam – mogelijk ongewild – haarfijn naar buiten met deze uitspraak:

(Rutte) zei dat het erop lijkt dat opnieuw een grens is overschreden door de georganiseerde en ondermijnende criminaliteit. Rutte benadrukte dat iedereen die betrokken is bij het rechtsstelsel veilig zijn werk moet kunnen doen. “Dat is de norm, dat moet de norm blijven en dat is niet onderhandelbaar”, voegde de premier eraan toe.

Ja. Jammer dat hij daarmee tegelijkertijd dus benadrukt dat dat niet voor iedereen gelden kan. Het lijkt niet in Rutte opgekomen dat grote groepen in de samenleving zich minstens zo zwaar bedreigd voelen, en dat op een dagelijkse basis. Door het falen van de overheid. De manier waarop Geert Wilders dat vervolgens aansneed en hoe Rutte daarop reageerde liet opnieuw zien dat we van deze premier geen verbeteringen hoeven te verwachten.

Nadat PVV-leider Wilders zich had afgevraagd of het bevoegde gezag eigenlijk nog wel de baas is in Nederland, zei de premier dat het parlement en de regering het gezag zijn. “De tegenstander, de georganiseerde criminaliteit maakt het ons niet makkelijk, maar de strijd gaan wij winnen”, voegde hij eraan toe.
Wilders zei daarop dat “we wat moeten doen aan het Marokkaanse gif van de criminelen in Nederland”. Volgens hem zijn de problemen onderschat.
Rutte erkende dat er een “Mocro-maffiaprobleem” is, maar volgens hem betekent dat niet dat er “een Marokkanen-probleem” is. Hij zei dat het overgrote deel van de Marokkaanse gemeenschap zijn bijdrage levert aan de samenleving. Wilders reageerde daarop met: “Er zijn heel veel Marokkanen die deugen, maar zeg niet dat er geen Marokkanen-probleem is”.

Dat dit pijn doet – Wilders slaat hier de spijker meedogenloos vol op de kop – is wat Wildersproces2 zo navrant maakt. Iedereen weet dat het zo is als Wilders zei en zegt, maar het uitspreken is onwenselijk. Dan loop je de regering maar “voor de voeten”. Want wat Dijkhoff hier rechts zegt is niet to the point, te weinig en eenvoudig te laat. Opnieuw niet meer dan een hinkstap achter de realiteit aan, zonder ooit de sprong te wagen naar een effectief beleid..

En dan was er nog het voorstel voor een Nederlandse DEA.

Hij liet zich positief uit over een plan van het CDA om een speciale eenheid in het leven te roepen tegen de narco-staat.

Ook dit plan van het CDA gaat niet helpen. Sterker nog, de moord op Wiersum heeft al laten zien dat het zo niet werken gaat, want het is maar één aspect van het probleem. Dat die andere aspecten daarmee verbonden zijn, probeert de Nederlandse overheid te ontkennen – geen wonder dat dit CDA-plan interessant gevonden wordt. Dat de bestrijding van de drugscriminaliteit geen op zichzelf staande kwestie meer kan zijn maakt dit een overbodige gedachte.