Zoals ik vorige week al direct schreef: de aanval op Syrië heeft een positief effect op China, dat nu weet dat het de USA menens is met de dreigementen aan het adres van Noord-Korea.

De Chinese president was afgelopen vrijdag op bezoek in het buitenhuis van Trump in Florida, en hij toonde zich namens China onder de indruk van de vastbeslotenheid waarmee Trump Kim Jung-un en consorten wil gaan aanpakken. Dat is in ieder geval iets positiefs.

De Amerikanen hebben ook een vlootonderdeel richting Noord-Korea gedirigeerd, en het heeft er alles van weg dat men verwacht dat de tijd die het smaldeel nodig heeft om vanuit Singapore de OostChinese Zee te bereiken voldoende zijn zal om de Noord-Koreanen terug hun hok in te jagen. Maar dat moet nog maar blijken. Noord-Korea heeft haar stoere taal nog een paar tandjes opgeschroefd, en dreigt nu de USA met een kernaanval.

Voorlopig is dat weinig meer dan de volgende Saddam Hoessein die blèrt over zijn onoverwinnelijkheid – Noord-Korea heeft niet de middelen dat dreigement uit te voeren, al zit het er niet ver meer van af. Dat maakt de urgentie voor Trump hier iets aan te doen des te sterker. China staat nog steeds niet volledig achter de Amerikaanse haast, en roept op tot geduld. Trump vindt niet alleen dat men al teveel geduld heeft gehad met Noord-Korea, maar bovendien krijgt men in Washington het gevoel dat de tijd om nog in te grijpen bijna verlopen is. Niet alleen Zuid-Korea is nu al gijzelaar van het bewind in Pyongyang, maar al de Amerikanen die in dat land verblijven zijn dat eveneens.

Welbeschouwd kan China net zoveel oproepen tot geduld als zij wil, maar wat is de kans dat Noord-Korea zich ooit gedragen gaat? Het is eenvoudig geen serieuze optie meer. Daar staat wel iets tegenover. Noord-Korea lijkt niet het land dat na een paar kruisraketten zal zwichten, zodat de enige serieuze oplossing een hervatting van de Koreaanse oorlog zou zijn. Of in ieder geval iets dat daarop lijken zal.

Tenzij natuurlijk de jonge dictator Kim Jung-un via een paleisrevolutie wordt uitgeschakeld. Dat zou voor iedereen de beste oplossing zijn, maar gezien de angst die men voor hem heeft lijkt ook dat het best op gang gebracht door een stevige Amerikaanse aanval. Hoe China daar mee om zal gaan is het belangrijkste probleem dat de USA vooraf overwegen moet. Maar de retoriek vanuit Washington is dusdanig dat je je afvraagt of men in eigen ogen dat stadium niet over geslagen heeft. Echt terug kan men namelijk al niet meer.