Mogen aan het besef en kennis van allochtone criminaliteit door politie en overheid preëmptieve consequenties worden verbonden?

Marokkanen, moslims in het algemeen, produceren meer criminele jongeren dan andere mensen die hier leven, met een mogelijke uitzondering van Antillianen en een paar anderen groeperingen van zwarte komaf. Dat brengt onder meer mee dat de politie bij het routinematig aanhouden van auto’s dit soort mensen voorrang blijkt te geven boven andere, domweg omdat ze zo meer kans hebben misdrijven te voorkomen en delinquenten te arresteren.

Mag dat of is het in strijd met artikel 1 van de grondwet?

Artikel 1 schrijft voor om mensen gelijk te behandelen ongeacht hun godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke andere grond dan ook. Maar onder de proviso dat die gelijke behandeling plaats vindt in gelijke gevallen. De vraag waarom het gaat de laatste weken is of de voorkeur die de politie toont voor de meest criminele bevolkingsgroepen bij routine aanhoudingen wel of niet in strijd komt met dit artikel.

Een soortgelijke vraag doet zich nu voor in Almere en op wat grotere schaal in Orlando Florida. De moslimdader in Florida was een bewaker van de club waar de schietpartij plaats vond. Kun je in Amerika nu voortaan moslims weigeren als bewakers voor homoclubs? Ik zou zeggen van wel, als je het aantal homo-slachtoffers wilt beperken.

Mocht de burgemeester van Almere de busonderneming Connexxion toestaan de Kruidenwijk te mijden omdat de bussen daar bekogeld werden door moslimjongeren? Ons College voor de Rechten van de Mens, dat toen nog Commissie Gelijke Behandeling heette, heeft ooit het tegendeel besloten. De commissie vond dat bedrijven bepaalde flats in de Bijlmer niet mochten mijden om de enkele reden dat hun employees daar regelmatig bestolen en mishandeld werden. Dat was discriminatie omdat er in de Bijlmer nu eenmaal veel zwarte mensen wonen.

De burgemeester van Almere is een flinke vrouw die anders dan de Commissie Gelijke Behandeling wat het zwaarste is ook het zwaarste laat wegen. De fout die het mensenrechten college maakte, maakte zij niet. Maar ook in de Kruidenwijk wonen mensen die nu benadeeld worden omdat zij de gevolgen moeten dragen voor wat andere mensen hebben gedaan. Al die ouderen, die slecht ter been zijn en geen geld hebben voor een taxi, zitten nu thuis. Is dat dan geen discriminatie?

Houdt artikel 1 van de grondwet in dat je mensen onder alle omstandigheden als individuen moet behandelen of zijn er omstandigheden waar je verschillen tussen groepen een rol mag laten spelen?

De humanistische ideologie, die de westerse wereld in haar greep houdt, betekent inderdaad dat mensen puur en alleen als individuen moeten worden beschouwd. Wikipedia zegt er onder meer dit van:

‘Het moderne humanisme is een niet-godsdienstige levensbeschouwing die de menselijke waardigheid, vrijheid en persoonlijkheid vooropstelt. Als levensbeschouwing legt het humanisme de nadruk op vorming, rede, redelijkheid en wereldburgerschap. Het combineert individuele ontwikkeling met een politiek-ethisch streven naar menselijkheid. Sleutelbegrippen zijn zelfontplooiing, verantwoordelijkheid, kritisch denken, gelijkwaardigheid en humaniteit.

Daar lijkt geen ruimte te zijn voor het behandelen van mensen als onderdeel van de groep of natie waar ze toe horen.

Dat is dan een van de gebreken van het humanisme, zou je denken, want biologisch gezien zijn mensen zonder de groep(en) waar ze toe horen geen bestaanbaar concept. Homo sapiens sapiens is geëvolueerd als onderdeel van een groep, kan zonder zijn groep niet overleven en is in alle opzichten aangepast aan het leven in groepen. Van alle beschavingen die de wereld heeft gekend is het humanisme de enige die de prioriteit van de groep boven het individu niet erkent.

Die blindheid voor groepsaanhorigheid leidt niet alleen tot problemen bij de verdediging van de samenleving tegen groepen met een excessieve criminaliteit. Het levert op een hele reeks andere terreinen ook problemen op. Erken je groepsverschillen wel, dan kun je met name een veel gerichter beleid voeren op de integratie van nieuwkomers, onder anderen door er voor te zorgen dat een afwijkend en crimineel buitenlands groepsleven in Nederland onmogelijk wordt gemaakt. Gedragen alle vreemdelingen zich eenmaal als gezagsgetrouwe Nederlanders dan kun je ze ook weer gemakkelijker als individu behandelen.

Het humanisme lijkt tegenwoordig in te houden dat iets als een aparte natie, in casu Nederland, eigenlijk helemaal geen bestaansrecht heeft. Iedereen, waar hij ook vandaan komt, welke taal hij ook spreekt en hoe hij zich ook gedraagt lijkt in deze leer even veel recht te hebben om hier te komen wonen als de mensen die als Nederlander geboren zijn en die deel uitmaken van onze natie. Dat is heel iets anders dan artikel 1 van de grondwet voorschrijft. Daar gaat het erom mensen niet slechter te behandelen dan anderen alleen omdat ze hier te gast zijn in plaats van hier te wonen of anders behandelen alleen omdat ze er anders uitzien. Maar artikel 1 houdt geen woonrecht in Nederland in voor de zeven miljard wereldburgers die zich nu elders op houden.

Het humanisme, de levenswijze dus van de westerse wereld, is in materieel en intellectueel opzicht de meest succesvolle geweest van alle beschavingen die we kennen. Zij houdt in elk geval meer mensen in leven dan alle beschavingen die haar voorgingen. Toch, in de zin van een individualistische beschaving is het humanisme nog heel jong. Vroeger was het in elk geval veel minder individualistisch.

Tot en met de eerste helft van de twintigste eeuw hadden we in Nederland een zuilenmaatschappij, dat wil zeggen een Nederlandse samenleving die in een viertal onderdelen was gesplitst waarvan er drie – onder andere omdat ze zich tegen elkaar afzetten – een apart groepsleven hadden. Socialisten, protestanten en katholieken vormden aparte groepen in de samenleving, en wat er over bleef werd dat van de weeromstuit ook een aparte groep. In de grote steden had je toen een uitgesproken niet-godsdienstige bevolkingsgroep, die het soort leven leidde dat we nu eigenlijk allemaal hebben, nogal individualistisch, materialistisch en verdraagzaam. Maar dat was toen nog een minderheid.

De andere ‘zuilen’, zoals ze werden genoemd, waren helemaal niet individualistisch en verdraagzaam waren ze alleen in de zin dat er tegen de anderen geen geweld gebruikt werd. Maar men negeerde elkaar zoveel als dat mogelijk was. Andere Europese landen waren in dit opzicht wat voorlijker dan Nederland, maar ook daar is het moderne humanisme een ontwikkeling geweest van de twintigste eeuw

Of humanisme op langere termijn een werkzaam soort samenleving is, moeten we afwachten. Het is te vroeg om daar een definitief oordeel over te hebben, maar mijn gok zou zijn dat het niet duurzaam zal blijken. Niet duurzaam in elk geval als puur individualistische leefwijze.

Het lijkt me onmiskenbaar dat als een bevolkingsgroep jongeren produceert die voor meer dan 50% crimineel gedrag vertonen en als dit percentage in de tweede en derde generatie eerder de neiging heeft om te stijgen dan te dalen, dat je dan van zo’n groep af moet. Zijn er andere groepen met soortgelijk percentages dan moet je daar ook van af. Dat lijkt me die gelijke behandeling in gelijke gevallen te zijn waar de wet het over heeft.

De vraag waar je dan mee blijft zitten is: hoe krijg je moslims Europa uit zonder dat je je eigen verdraagzame samenleving daarmee onherstelbaar beschadigt. Die vraag komt nu niet aan de orde maar die is in wezen veel belangrijker dan of het geoorloofd is mensen als deel van hun groep te behandelen. Dat laatste kan eenvoudig niet anders en het enige wat je daar tegenover kunt stellen is een verplichting van iedereen om in het individuele verkeer tussen mensen aan een individuele behandeling de voorrang te geven en met name dus niet te discrimineren. Maar op nationaal niveau hebben we voor een individuele behandeling nu eenmaal te weinig ruimte.

---

Dit essay verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.