Manfred Wolf plaatst USA2021 en wat daarbij kijken komt in de context van een langere aanloop dan veel moderne commentatoren doen.

Ik zeg al jaren dat velen aan de linkerkant geen idee hebben waarom Trump in 2016 werd gekozen. Mijn mening was dat Trump door zijn kiezers werd gezien als tegenstelling tot de algemene toon van het land, en dat hij het zou opnemen tegen degenen die het land zo hadden veranderd dat deze kiezers in de MidWest en ruraal Amerika het niet langer als het hunne herkenden – een plaats waar politieke correctheid regeerde, waar vreemde elites patriottisme, religie en de waarden van eeuwen her verwierpen, maar daarentegen multiculturalisme en diversiteit tegen elke prijs omarmden. Toen Trump-kiezers zeiden dat “hij voor ons spreekt, hij komt voor ons op”, bedoelden ze eenvoudig: “Hier is een politicus die denkt zoals wij.” In de vier jaar van zijn presidentschap veranderde die kijk op hem niet. Integendeel, het werd nog sterker.

Maar de aanhangers van Trump werden ook elders geschoold, hun ontvankelijkheid voor Trump was goed voorbereid en er ontstond een ideologie lang voordat ze hun man vonden. Wie heeft de ideeën ontwikkeld die Amerikaans rechts ineens zo acceptabel maakten, zo onvermijdelijk voor zoveel mensen? Wie vormde hun gedachten tot het botte instrument dat het werd?

Hier komen we bij dat eigenaardige Amerikaanse fenomeen: rechtse praatradio. Een groep presentatoren van talkshows werd beroemdheden door een extreme vorm van conservatisme te verwoorden en door hun liberale tegenstanders te demoniseren. Ze namen af ​​en toe vragen van bewonderende toehoorders aan en werden al snel de predikers van een nieuwe leer.

Het is waar dat conservatisme lange tijd een ademend, levend wezen was in Amerika (weet je nog Barry Goldwater of Ronald Reagan?), maar dat oudere cohort bezag hun tegenstanders niet zoals Rush Limbaugh deed, of Sean Hannity, of Michael Savage, of Mark Levin, of een aantal radiofiguren die Democraten niet als tegenstanders maar als verraders zagen. Niet als mensen met wie ze het oneens waren, maar als vijanden die het land wilden vernietigen waarvan ze beweerden te houden. Deze opiniemakers waren goed gezelschap in de auto voor miljoenen mensen op weg naar hun werk. In dagelijkse indoctrinatiesessies kreeg iedereen die zich afvroeg over de veranderingen in Amerika, een klaar antwoord.

En iedereen die zich ongemakkelijk voelde in deze nieuwe wereld, kreeg een radicale verklaring. Als de regering in haar ijver om elektriciteit te besparen spaarlampen aanprees, dan legden de presentatoren van de talkshow uit dat ze je “nu vertellen welke gloeilamp je mag kopen.” Kleine, onbenullige punten werden verdraaid om te klinken als draconische maatregelen. Politici die beloofden Amerika te “veranderen” zouden tegen de Grondwet zijn, omdat “ze de waarden en aard van Amerika omver wilden werpen.” En als je voorstander was van het verhogen van belastingen voor de rijken, dan was je een “communist” die zich bezighield met “gedwongen  herverdeling van inkomen.”

Zelfs Fox News, de conservatieve tv-zender die door Rupert Murdoch werd ontwikkeld, kon de vastberadenheid van de presentatoren van de radioprogramma’s niet evenaren. Maar andere groepen sloten zich al snel bij hen aan en overtroffen zelfs hun retoriek. Tijdens de hoogtijdagen van de radicaal-conservatieve Tea Party vielen sommige leden Obama’s “moslim” wortels aan en velen trokken de wettigheid van zijn gezondheidsplan in twijfel. Sommigen noemden Obama zelfs een andere Hitler. De absurditeit kende geen grenzen. Terwijl ze de regering aanvielen vanwege haar inmenging, riepen veel van diezelfde Tea Party-aanhangers ook “Hands Off My Medicare”, misschien niet wetende dat het een overheidsprogramma was.

De Tea Party vervaagde, maar de presentatoren van de talkshow bloeiden. Tijdens zijn ambtsperiode citeerde Trump hen vaak woordelijk, en sommigen werden hem goede vrienden. Net als zij zag hij de pers als de vijand, en de Democratische Partij als verteerd door haat tegen Amerika. Zijn aanhangers gingen duizend stappen verder. De Democratische partij was niet alleen in oorlog met de Grondwet, maar met Amerika zelf, en ze had al een aantal maatregelen genomen om gewone burgers hun rechten te ontzeggen — en gebruikte nu zeker een pandemie om hun controle over de burgers verder te vergroten.

Dit brengt ons natuurlijk naar samenzweringstheorieën en naar de onrust van dit moment, waarin samenzweringen zonder terughoudendheid rondzwerven.

Als er aan de rechterkant waanzin is, is er aan de linkerkant opzettelijke blindheid en doofheid, de kant die nog steeds  handenwringend  de vraag stelt zonder het antwoord ooit te horen: ‘Hoe kunnen 74 miljoen mensen op Trump hebben gestemd?‘

---

Dr. Manfred Wolf, emeritus hoogleraar in Californië, USA en de auteur van een aantal boeken, waaronder Survival in Paradise: Sketches from a Refugee Life in Curacao.

Website van Manfred Wolf: www.survivalinparadise.com

Eerdere artikelen van Manfred Wolf op Veren of Lood vindt u hier.