Diversiteit is de ideologie van ‘het is nooit goed’. Dat zo ook te behandelen schijnt niet bij publieke voorgangers op te komen. En dat is ontstellend dom.

Mijn dag begon met onderstaand berichtje. Hoe beledigend het is dat men hierbij aan sommetjes refereert is bij de staatsomroep kennelijk onbegrepen: kunnen vrouwen in hun opinie meestal niet rekenen? Het is tamelijk grotesk. Het gehanteerde argument dat er gemeenten zijn waar nog nooit een vrouw heeft gepresideerd is dat overigens even zo zeer.

Dat het optreden van de enige vrouw die ooit Den Haag onder haar hoede had een fiasco was, en dat de Amsterdamse burgemeester er alleen nog zit omdat in dit kabinet van kwakzalvers niemand de moed heeft haar te verwijderen is ook zoiets. Evidente ongeschiktheid is geen argument als het gaat om de gepercipieerde noodzaak meer vrouwen te benoemen, en mag overduidelijk niet ter sprake komen.

Dat was evenmin het geval bij een ander geval van overdreven diversiteitsredeneren, waarvoor zelfs een gevraagde Volkskrantmedewerkster NPORadio1 geen ratio wist te geven.

De Turks-Nederlandse danser Rutkay Ozpinar meldde op Facebook dat hij van een project was gehaald ten faveure van een zwarte danser. Pijnlijk, reageert Volkskrant-recensent Annette Embrechts in Goed Ingelichte Kring. “Dit is doorgeslagen diversiteitsdenken.” 

Ozpinar zelf blijkt niet geheel tegen diversiteitsdenken te zijn:

Ozpinar was verbijsterd. Hij was gevraagd om te dansen in een promotiefilmpje van een museum, maar kwam van de koude kermis thuis. Hij werd vervangen door een zwarte danser met het argument dat ze meer diversiteit in de film willen. “Ik ben Turks, is dat dan niet divers?“, vraagt Ozpinar zich af in een Facebookbericht waarin hij zijn onvrede over de gang van zaken uit.

Met als gevolg dat de discussie bij NPORadio1 verdwaalde in wat het meest – of al dan niet genoeg divers was.

“Rutkay is superdivers. Hij combineert klassieke ballet met moderne dans en Turkse volksdans.” Dat het museum hem vervangt door een zwarte danser noemt Embrechts ‘doorgeslagen diversiteitsdenken’. “Ze denken: we hebben een zwarte danser nodig, dat zie je aan de buitenkant. Maar dan ben je aan het casten op huidskleur, niet op diversiteit.”

Maar iemand anders was diverserderderder. Derderder.

Het een is overigens nèt zo geschift als het ander. Die conclusie ontbreekt, want volgende week is er weer iets anders waarover men het eigen licht zo graag hoort schijnen.

Wel valt me al een tijdje op dat als ik eens een TV-commercial zie, de zwarte acteurs tegenwoordig altijd de rollen van nette gegoede burgers spelen, en de enkele witmans een probleemgeval blijkt. Of mensen zich daar nog in herkennen – een belangrijk doel bij commercials om mensen over te halen de acteurs na te volgen – moet worden betwijfeld. Maar door de opdrachtgevers nagestreefde diversiteit is tegenwoordig belangrijker dan het effect van een commercial. Of dat de opdrachtgevers niet durven protesteren als een reclamebureau een havermoutreclame volledig vult met een beschaafd het ochtendnieuws doornemende donkergekleurde familie waar op de achtergrond een wit moedertje dienstbaar rondscharrelt?

Mij zul je geen havermout zien eten, dus het zal wel. Maar het doet wat geforceerd aan, dat zeker. Het maaiveld wordt gemillimeterd, maar genoeg zal het nooit zijn.

---

Meer commentaar op diversiteit vindt u hier.