Terwijl ik dit schrijf is in de Tweede Kamer een politiek debat gaande over de Corona-crisis. De oppositie laat merken ontevreden te zijn, en wil actie.

Dat klinkt logischer dan het is, en daarom sta ik er ambivalent tegenover. De eerste berichtgeving en de livestream onderstrepen mijn reserves sterk.

Lodewijk Asscher gaat volgens de NOS helemaal op het verkiezingsorgel (wat we al zagen aankomen), maar wat er gebeuren moet weet ook hij niet. Zijn bezwaren tegen de regeringsaanpak zijn simpel samen te vatten met ‘commentaar op details, en een eis tot een actievere indruk’. Dit debat lijkt daarom vooral ingegeven door de nabijheid van NL2021. De aanpak van de crisis zal er niet beter van worden.

Of andere politici wel iets van belang hebben bij te dragen zal moeten blijken, maar deze vertoning stemt droef. Zeuren over gederfde inkomsten? Is dat een goede reden het reces te onderbreken? Het is verkiezingspraat, en dat is het.

Dat dit een vertoning is neemt niet weg dat de aanpak van het kabinet tot dusver een hoge mate van incompetentie verraadt, en een onvermogen in noodsituaties te improviseren.

Datzelfde speelt voor mij een rol met de kabinetsattitude meer controlemiddelen te eisen. Niet alleen die noodwet, maar ook de behandeling van demonstranten tegen de genomen maatregelen fixeert zich vooral op de mogelijkheden voor het kabinet maatregelen te nemen. Terwijl het einde van de lockdown al bewees dat daar niet het probleem van dit kabinet zit. Over het probleem van weigerachtigheid wordt niet anders dan omfloers gemeld dat het ‘jongeren’ zijn. Wat voor soort jongeren? Dat weigert men te benoemen, en dan weet je het al wel.

Maar zeker wordt ook met de beschikbare middelen te weinig gedaan (ook een indicatie van het soort ‘jongeren’ waarmee de problemen zich opstapelen!!), zodat elke zin van uitbreiding van de bestaande bevoegdheden mij ontgaat. Meer dan de gelegenheid kritiek te smoren is het nog niet, en kan niet als opbouwend maar alleen defensief worden beschouwd.

Want van de noodzaak tot een meer strikte aanpak ben ik te overtuigen, maar eveneens ben ik er zeker van dat deze regering niet weet wat zij doet of zelfs zou moeten doen. Als ze al durven zou. De ambtelijke instanties doen weinig anders dan de bestaande vooroordelen (star, onbuigzaam en weinig creatief) tegen hun functioneren bevestigen en de ministers blijken onbekwaam effectief leiding te geven. Een extra complicatie is dat de regering er totaal niet op voorbereid bleek daadwerkelijk te moeten regeren.

Grappig, maar zeker in groter verband bepaald geen leuke constatering.

Dè grote ambivalentie van een politiek debat op dit moment is dat het een gedachtewisseling is tussen mensen die weliswaar gezag hebben, maar te weinig kennis van zaken. Daarbij gevoegd de belangen van het naderen van NL2021 maakt dit tot een debat van omzichtig manoeuvreren door regeringspartijen, die zich stellen tegenover eisen van grotere manoeuvres en meer resultaat door de oppositie. Resultaat zal het daarom niet hebben, en weinig andere invloed dan een vleugje stemmingmakerij met het oog op maart aanstaande.