Vorige week nam de nieuwe socialistische Spaanse premier Sanchez het stokje over van zijn PP-voorganger Rajoy, en reeds nu laat hij zich kennen als een man aan wie je de zorg voor Spanje niet overlaten kunt. De migrantenhysterie heeft ook hem te pakken. De door Italië en Malta geweigerde boot vol Nigeriaanse asielmigranten waarmee Artsen zonder Grenzen de EU verblijdt, mogen in Spanje aan land komen.

Daar heb ik toch maar mooi weer een dikke tros bananen mee verdiend. Ik had gewed dat ze toch wel ergens aan land gebracht zouden mogen worden. Zo snel geeft de EU niet op. Zo’n gebaar van een Italiaanse regering heeft immers meteen een tegengebaar nodig? Dat kwam er dan ook prompt, en Elsevier noemt het een eerste succes voor Sanchez:

De Spaanse regering van de nieuwe premier Pedro Sanchez, leider van de sociaal-democratische PSOE, heeft besloten de Aquarius aan te laten meren. De boot van de hulporganisaties SOS Méditerranée en Artsen zonder Grenzen had meer dan zeshonderd migranten aan boord, die aan boord stapten in Libië
Zowel Italië als Malta weigerde de boot toegang tot zeehavens, omdat de migranten dan recht zouden hebben op een asielprocedure. De populistische regering in Italië gaf hiermee het signaal af dat bootvluchtelingen niet langer welkom zijn.

Want wie het hardst jankt heeft altijd gelijk:

Het gaat om 629 migranten aan boord van het schip Aquarius van de ngo’s SOS Méditerranée en Artsen zonder Grenzen, dat sinds februari 2016 migranten en vluchtelingen oppikt die vanuit Libië Italië proberen te bereiken.

Die mensen zijn reuze zielig, dat zie je meteen:

Y mientras, ajenas a la política, estas mujeres nigerianas cantan en la cubierta. Se sienten libres por primera vez en tiempos… La vida sigue. pic.twitter.com/mPOoqIuHe6

— SaraAlonsoEsparza (@SAlonsoEsparza) June 10, 2018

Het schip, dat meer dan honderd kinderen vervoert..

Zucht.

En waarvoor zijn die kinderen op de vlucht, uit Nigeria? Het beste smoesje wat je bedenken kunt, is dat ze op de vlucht zijn voor Boko Haram. Een naam die in dit verband bij de media al net zo haram is als een Pegida-karbonade voor de Rotterdamse burgemeester Aboetaleb. Zodat, aangezien men dàt zeker niet zeggen zal, over blijft dat deze mensen hun kinderen hetzelfde aandoen als die jihadisten die met hun hele gezin afreisden naar Syrië.

Gek hè, maar dat zullen we zo niet terug zien in de pers. Wedden om een tros bananen?