De doldwaze dagen (©Bijenkorf) in het Europees Parlement beperken zich helaas nooit tot een drietal. De waanzin in het EP is dagelijks en dwingt ons soms tot reageren. Of tot lachen, dat is een kwestie van smaak. Maar een parlement? Dat is het niet.

De meest doldwaze plannen houden het EP bezig – vierkante komkommers, in vermogen gelimiteerde stofzuigers, afschaffen van de gloeilamp ten faveure van iets dat nog veel milieuonvriendelijker bleek en ga zo maar door. Benevens die nonsens houdt het EP zich bezig met het doen van talloze aanbevelingen voor dubieuze maatregelen. Daar hoeft de Europese Commissie (EC) zich niet aan te houden – directe verantwoording van EC aan EP is beperkt tot al of niet accepteren dat een Commissie er zit. Als het EP echt ontevreden is moet de hele club van 28 Junckerianen weg. Daarom is de EC gevaarlijker, maar de media denken nog steeds dat het EP ook iets te melden heeft dat van belang zou kunnen zijn. Daarom wordt er ondanks alles naar geluisterd, en worden hun wanen besproken.

Zoals recent nog de wanen van Judith Sargentini, die een Orban-obsessie heeft. Daarin wordt ze bijgestaan door – hoe kan het ook anders – Sophie in ’t Veld van de Europese liberalen (de Verhofstadt-volgelingen). Dat Afshin Ellian gehakt maakte van hun benadering van het begrip democratie zal d dames worst wezen – sowieso trekken ze zich weinig tot niets aan van de wereld buiten hun biotoop: die schijnt er te zijn, maar ze hebben er eigenlijk nooit last van, dus kunnen ze haar negeren. Dat dat ook wel een democratisch deficit wordt genoemd is alweer een paar stapjes te hoog gegrepen. Opnieuw: het heeft voor hun functioneren geen consequenties, dus wordt het genegeerd. Niet dat ik geloof dat referenda zaligmakend zijn voor elk probleem, maar parlementariërs die alles en iedereen voortdurend kunnen negeren illustreren de wenselijkheid het bij de hand te hebben.

Ander voorbeeld, vrijwel identiek verhaal. Martin Schulz, de ex-voorzitter van het EP met een gigantisch meerderwaardigheidscomplex kandideerde zich als socialistisch tegenhanger van JC Juncker voor de positie van EC-voorzitter, en is nog steeds verbaasd dat hij het niet werd. ook de omweg via de Duitse politiek liep begin dit jaar uit op een fiasco ten zijn partij hem vriendelijk verzocht op te krassen als leider. Getuige zijn laatste speech heeft hij er nog steeds niets van gebreken. En dat zijn dan de mensen die van Enoch Powell en zijn Rivers of blood zeggen dat dat een hystericus was… Bij zijn laatste speech als partijleider waarschuwde Schulz voor oorlog:

‘als de populisten winnen’.

‘Zonder een sterk Europa, winnen de populisten, en dan komt er oorlog, dan volgen er folteringen.’ ‘In Duitsland kan alleen de SPD dit verhinderen. In het coalitieakkoord hebben we gekozen voor een doorbraak in Europa. Die moet er nu komen.’

Goed om te weten. Je kunt er niet anders uit concluderen dat mensen als Schulz zelf die oorlog aan zullen gaan als ze uit hun machtsposities worden verdreven. Een andere plausibele vertaling is er niet. Schulz schuwt in zijn afscheidstoespraak geen grote woorden, constateerde Elsevier droog.

De meest recente obsessie is Rusland, mede als gevolg van de hoofdrol die twee van de meest notoire rommelaars van het Liberale deel van het EP speelden in de Oekraïne, en daardoor mede schuldig zijn aan de spanningen met dat land nu.

Omdat ook de Groenen niet wilden achter blijven bij de Ruslandhaat, ijveren zij nu voor een Europese boycot van het WK voetbal in Rusland deze zomer. Niet dat ze van voetbal houden, maar in het achterhoofd speelt ongetwijfeld dat de hoeveelheid supporters die met het vliegtuig naar Rusland gaan slecht zullen zijn voor het milieu. Zestig mensen van het 577 leden tellende parlement hebben zich hier nu achter gesteld.

Natuurlijk ontbraken ook de waarschuwingen tegen Russisch geweld niet:

Er zijn kennelijk weer wat hooligans actief geweest op Twitter. En bij de Groenen zijn zeker mensen die het Russisch nog beheersen van toen Rusland nog communistisch was. Ook die hooligans doen aan grote woorden, en anders dan bij Martin Schulz gaan dan ineens alle alarmbellen af.

Dat je politiek niet altijd je zin kunt krijgen bij wie er gekozen worden is acceptabel. C’est la vie. Maar dat men elkaar in het EP stimuleert tot de meest bizarre strapatsen is meer dan waarvoor ik wens te betalen. Die grap kost miljarden per jaar, en nooit is het eens genoeg. En wat er uitkomt? Ergernis voor het electoraat. Het eerste Europa-brede referendum zou moeten gaan over het afschaffen van het EP. Als het afschaffen van de EU niet besproken mag worden, dat begreep u al.