Het veel gepeuter, kleine overwinninkjes en heel veel inzet gekost, maar het beeld van Jeroen Dijsselbloem als leugenaar die Rutte maar de kroon steekt valt nog moeilijk met argumenten te weerspreken.

Jeroen Dijsselbloem is een leugenaar. Het is de best denkbare introductie van dit stukje, aangezien wie het niet weten wil snel iets anders kan gaan lezen.

Het venijn van de leugens van Dijsselbloem is, dat het een karakteristiek patroon volgt: van de ene leugen komt de andere. Onrealistische beloftes gingen ongemerkt over in bot voorliegen van parlement en pers, op zodanige wijze dat thans de enig honorabele weg nog langs Huis ten Bosch leidt.

Niet dat Dijsselbloem zal aftreden natuurlijk. Er komt een Nederlands voorzitterschap van de EU aan, en publicitair is het voorzitterschap van de Eurogroep al zo’n fabtastisch uithangbord voor de kwaliteit van Nederlandse politici. U zegt? Een fantastisch uithangbord voor de kwaliteit van Nederlandse politici, want laat dit niet perfect zien hoe de gedroomde EU-politicus zich gedraagt? Leugens naar de eigen achterban, konkelen voor zichzelf en soms voor het land, en verantwoording, tsja. Verantwoording moet je zo lang mogelijk voor je uitschuiven, opdat de dag van afrekening pas komt als je al veilig doorgeschoven bent naar, een volgende, hogere post – binnen de EU. Een ongekozen coöptatieplek, waar je financieel onafhankelijk bent, en waar niemand nog de drang voelt je weg te halen – omdat je uit het zicht bent.

Pieter Omtzigt, De Telegraaf en soms ook RTL zijn al ruim een jaar vasthoudend doende het web te ontwarren. Want dit kabinet, dat door leugenaars samenhangt, heeft er een gewoonte van gemaakt om te proberen documenten af te schermen die het openbaar behoort te maken. Rechterlijke uitspraken worden soms genegeerd, soms ontweken, maar altijd tegengewerkt. En het gemopper erover reikt niet verder dan de twitteraccounts van de journalisten die ermee te maken hebben – nooit wordt er een groot item aan gewijd op de TV, over wat het betekent voor onze democratie, hoe die wordt uitgehold, en een verkeerd voorbeeld voor volgende generaties politici wordt neergezet.

De invloed van Rutte-2 zal zich lang uitstrekken, al kun je argumenteren dat de verrotting al inzette tijdens Balkenende. Het is de krampachtige reactie van regenten die immer gewend waren te doen wat zij het beste achtten, maar door de moderne mediamogelijkheden in steeds sterkere mate aan hun jasje worden getrokken.

Het zou goed zijn als hier in een evenwicht zou worden bereikt, maar ik geef toe: de traagheid die vroeger kenmerkend was voor de berichtgeving van onder de Haagse kaasstolp zal niet snel terugkomen. Dat vraagt dus een ander soort politicus, die eerlijker is, en mensen meer betrekt in zijn dilemma’s. Het valt te hopen dat de fossiele wijze waarop Rutte c.s. politiek bedrijven snel tot het verleden zal behoren, maar ik vrees dat dat niet zo zal zijn.