Over en uit
Het is opmerkelijk hoe één cruciale fout van twee politici, Kohl en Mitterrand, die beiden geen verstand hebben van economie, tot een avalanche van verkeerde besluiten heeft kunnen leiden, die waarschijnlijk gaan uitmonden in het uiteenvallen van de EU oude stijl.
Duitsland heeft ooit na de Eerste Wereldoorlog meegemaakt wat een onbeheersbare inflatie kan aanrichten en zal die fout niet nog een keer maken. Duitsland heeft bovendien een Constitutioneel Hof dat wetten en verdragen toetst aan de Duitse grondwet. Dat Hof gaat niet toestaan dat Europa mag bepalen hoe het geld van de Duitse belastingbetaler zal worden uitgegeven.
Aangezien Duitsland in Europa de hand houdt aan de koorden van de beurs, zal wat het Hof in Karlsruhe beslist ook gelden voor het Europese Noodfonds en al die andere organisaties die in het leven zijn geroepen om de economieën van de Zuidelijke lidstaten van de ondergang te redden.
Wat Griekenland betreft is het intussen al voorbij. Dat land is niet echt te redden zo en hoe vlugger het uit de euro en de EU verdwijnt hoe beter, vooral voor de Grieken zelf. Dat men in Brussel bang is voor een domino-effect is wel begrijpelijk, maar feiten moeten onder ogen worden gezien: Griekenland is verloren.
Wanneer men daar van de gelegenheid gebruik maakt om een heel nieuwe overheid op te zetten, dan is het alles bij elkaar waarschijnlijk een vooruitgang voor dat land. Maar binnen Europa en met de corrupte en inefficiënte overheid die ze er nu hebben gaat het niet lukken met de sanering.
Spanje en Italië zijn een andere kwestie. In feite heeft men daar binnenslands soortgelijke problemen als we in de EU hebben met de zuidelijke lidstaten. Het noorden van Spanje heeft een industrie die de vergelijking met andere Europese landen kan doorstaan en dat geldt zeker voor Noord-Italië. Hun problemen komen voor een belangrijk deel voort uit de steun die de nationale regeringen geven aan de eigen zuidelijke regio’s, waardoor er een voortdurende geldstroom van noord naar zuid gaat, die de zuidelijke regio’s van de verplichting ontslaat om zelf orde op zaken te stellen.
Het kan nog even duren maar met de tegenwoordige organisatie van de Brusselse EU is het gebeurd. Daar stoppen we mee, ook al weten ze dat in Brussel nog niet. Maar de samenwerking in Europa is te belangrijk om bij de pakken neer te gaan zitten. Van deze gelegenheid moet vooral gebruik gemaakt worden om af te raken van verouderde overheidsorganisaties en van de subsidies die al die inefficiëntie en dat hand ophouden in stand houden. Dat lijkt eigenlijk nu of nooit.
Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp
Samenwerking van sterke landen daar ben ik voor, de Latijnse manier van leven verschilt teveel van het Noorden maar hebben beide hun charme ze moeten alleen niet door een deur gedwongen worden dan gaat het mis.
Wat nooit zal gaan gebeuren maar stel dat zuidelijke landen zich een noordelijke mentaliteit aanpassen, dan zullen noordelijke toeristen zich tenenkrommend door hun vakanties worstelen, ondanks zon, zee en palmbomen.
“….. waardoor er een voortdurende geldstroom van noord naar zuid gaat, die de zuidelijke regio’s van de verplichting ontslaat om zelf orde op zaken te stellen.”
Welke verplichting hebben die zuidelijke mediterrande provincies dan?
Neem zuid Spanje. Andalucía is kurkdroog. Er groeit niets, behalve druiven, zonnebloemen en olijven. Het enige vruchtbare gebied is de Cota Doñana, in de delta van de Guadalquivir en dat is een destijds door Prins Bernhard afgesloten natuurgebied natuurgebied, waar *kuch* geen mens mag komen. Ik kuch, want wie er wel mogen komen zijn de grootgrondbezitters, zoals Pedro Domecq, die er jagen en hun vechtstieren laten grazen tot ze oud genoeg zijn om in de arena te worden gedood. Het grootste gedeelte van zuid-Spanje is in bezit van deze grootgrondbezitters, de grote wijnboeren (sherry) annex veeboeren en paardenfokkers. Andalucía heeft geen grondstoffen Voor toerisme is het te heet en de Atlantische oceaan te koud. Het enige wat nog wat geld in het laadje brengt is de visserij en wat steenfabrieken. 80% van de bevolking is gewoon straatarm en er is momenteel 56% jeugdwerkloosheid. Werk is er niet. Mensen moeten in sommige gevallen betalen om (tegen provisie) in winkels te werken. Na de zogenaamde huizencrisis is het aantal daklozen ook gestegen, waardoor er nu kantoorbediendes in kartonnen dozen slapen.
Wat voor Andalucía geldt, geldt in nog sterkere mate voor Estremadura. De naam zegt het al, het leven is daar extreem hard. Daar geen visserij of uitgestrekte wijngaarden, er is daar gewoon niets, behalve wat grondstoffen en dus wat mijnbouw, die de hele omgeving vergiftigt en een jaar of twintig geleden ook de helft van het genoemde natuurgebied verwoestte met zware chemicaliën.
Eenzelfde verhaal gaat op voor zuid Italië en Griekenland.
Daar komt nog eens het klimaat bij, waardoor het ’s zomers (die 9 maanden duurt) door de hitte nauwelijks mogelijk is om overdag zware of inspannende arbeid te verrichten.
Wat voor verplichtingen moeten die zuidelijke staten dan nakomen? Ze hebben geen geld te makken en inderdaad moet er geld uit het noorden komen, maar dat is de consequentie van het één land zijn, als je tenminste niet de helft van je bevolking wilt laten sterven van de honger.
Ik schrijf dit, omdat zo vaak wordt geroepen dat Grieken en Spanjaarde lui zijn en zo en dat ze het aan zichzelf te danken hebben, maar bedank liever al die ambitieuze politici, die de zuidelijke landen hebben gedwongen om aan de noordelijke rat race mee te doen, waar ze volledig door zullen worden vermalen als er niet snel een einde komt aan dat megalomane gedoe in Brussel.
Het probleem is, dat nationale staten in Europa min of meer harmonieze eenheden hebben gevormd na eeuwen van strijd en onenigheid. Door de centralisatie naar Brussel, worden al die precaire balansen hevig op de proef gesteld en uitgedaagd. Die eenheidsworst kan gewoon niet lukken. Als je dan nog bedenkt hoeveel arme, corrupte oostbloklanden bij de EU zijn gekomen, kun je je met een gerust hart afvragen of die psychopaten niet totaal waanzinnig zijn. Te bedenken dat 1500 jaar Europese geschiedenis nu door zo’n groep malloten in handen is genomen doet me de rillingen over mijn rug lopen.