Het gaat de EU-kliek in Brussel al enige tijd bepaald niet naar den vleze. Zowel intern als internationaal hebben de federalisten van Juncker het tij tegen.

De uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen was in Brussel een schok waarvan de Europese Commissie nog niet bekomen lijkt, maar afgelopen weekend gebeurde er wel meer dat hen zal doen bibberen. En er komen drie spannende weken aan die ook de euro kunnen doen wankelen.

In vrijwel doodse stilte van de MSM werd dit weekend in Bulgarije een nieuwe president gekozen. Natuurlijk, dat gebeurt wel vaker. Maar de heer Rumen Radev is een oud-piloot die met steun van de socialistische partij (voorheen als communistische partij de meest getrouwe steunpilaar van de USSR tijdens de Koude Oorlog) als favoriet de tweede ronde in ging, en er uit kwam met 58% van de stemmen en de door hem begeerde baan. Dat zullen ze in Brussel geheel niet fijn vinden, ook niet vanwege het enthousiasme waarmee het nieuws in Moskou werd begroet.

Dat ditzelfde weekend ook in Moldavië een pro-Russische president gekozen werd viel verder helemaal niemand op – behalve de Russische media. Het eerste dat deze nieuwe president Dodon doen gaat is een bezoek brengen aan Moskou. Dat belooft alvast enige conflictstof te leveren met grote buur Oekraïne. Hetgeen Rusland ongetwijfeld zal plezieren.

Dan zijn daar nog de presidentsverkiezingen in Oostenrijk, waar kandidaat Hofer van de FPÖ een herkansing krijgt nadat eerdere verkiezingen dit jaar wegens onregelmatigheden ongeldig waren verklaard. Ook Oostenrijkers kunnen Duits pünktlich zijn. Hofer lijkt ditmaal eenvoudig te gaan winnen – geen wonder dat we er niet veel van horen. Met nog drie weken te gaan zal binnenkort wel weer een mediaoffensief losbarsten over de vreselijkheid der dingen daar in Wenen. Dat ondanks de beloften van beterschap vanmorgen door de NPO, want zaken gaan voor het meisje.

Maar de klap op de vuurpijl 4 december wordt het Italiaanse referendum over een simpele staatshervorming. Toen premier Renzi aankondigde dat een afwijzing zijn aftreden zou betekenen, groef hij daarmee zijn eigen politieke graf. Want hoewel de belangstelling voor reguliere verkiezingen tanende is, geldt dat niet voor referenda waar de commanderende klasse ongelukkig van wordt.

In zekere zin is dit een sociologisch gevolg van het oude sprookje van een herdersjongen die op een hoge Alpenwei de schapen moest hoeden. Als hij een wolf zag, moest hij met Wolf, wolf! om hulp roepen. Na twee keer voor niets te zijn gekomen, verscheen de hulp de derde keer niet meer, en zowel jongen als schapen worden opgegeten.

Kiezers hebben nu al zo vaak van hum politieke voorlieden te horen gekregen dat dit en dat voor hun eigen bestwil is, dat ze het geloof in die mensen volledig hebben verloren. Die komen ze niet meer steunen, en Renzi lijkt dan ook diep in de penarie te zitten.