Ik geef het toe: dat rijmen in dat laatste woordje Aboutalebcrap is eigenlijk alleen om een beetje extra aandacht te trekken, dat begrijpt u. Een beetje in de stijl van GeenStijl zelf, als het ware. Wie met pek omgaat…

GeenStijl heeft een koerswending ingezet. Bart Nijman stuurde mij – heel attent – daarover een klein jaar geleden al een soort vooraankondiging: hij blokte me op Twitter, en ik werd geband als reageerder op GeenStijl. Reden: ik had me te positief uitgelaten over het christendom in een twitter-conversatie over ’s Nijmans idool, de nieuwe ‘poster boy’ van de would-be hervorming van de leer van Mohammed: Maajid Nawaz; Deze Maajid is een soort Tariq Ramadan 2.0. (Die van het nu-nog-even-niet-stenigen. [1]

Na Nijmans bizar belerende bijdrage over ‘omvolking’, eerder deze maand, toonde vorige week Spartacus zijn eigen versie van de gevulde kinderhand met een lofzang op de PvdA-er Aboutaleb. Om het niet al te veel te laten opvallen, omkranste hij zijn lofzang met puberale taal. Dat dan weer wel. Hij begon met: “Abou! Tijdje niet gezien pik.” In de titel schrijft hij dat Aboutaleb een “power speech” gegeven heeft – o dear, de man werd geïnterviewd! – en zijn slotbewering is dat Aboutaleb de interviewer “kort houdt“. Au, au, au. Zo pijnlijk.

Wanneer het heel warm weer is, loop ik zelf thuis ook wel eens in mijn oude judobroek. Ik heb er dan ook absoluut geen moeite mee dat die meneer Aboutaleb thuis graag in een jurk loopt, zeker niet zolang hij geen salafistenbaard laat staan. Ik zou er wat moeite mee hebben wanneer hij de gemeenteraad zou willen voorzitten in een boerka of lendendoek, maar ik ben van mening dat ze dat in Rotterdam zelf maar uitzoeken. Sommige mensen hebben de schurft aan de bekende ambtenaar A.A. omdat hij zijn benoeming, juist in Rotterdam, (mede) te danken zou hebben aan zijn oppositie tegen Pim Fortuyn: de man die kort na zijn monsteroverwinning bij de gemeenteraadsverkiezingen in zijn stad, vermoord werd door de – mede door Aboutaleb opgejutte – eenzame wolf Volkert van der Graaff. Dat gaat mij te ver: dat is een beschuldiging aan het toenmalige kabinet die onmogelijk hard gemaakt kan worden. De motieven van de lieden die over dat soort dingen gaan, zijn gewoon niet te doorgronden. [2]

Die benoeming vond ook pas plaats zeven jaar nadat Fortuyn was kalltgestellt. Ik heb beduidend meer moeite met de uitspraken die deze Ahmed enkele jaren geleden deed over aanvaardbare huwelijkspartners voor zijn dochters. Maar ook dat ligt in zekere zin nog op het ‘persoonlijke’ vlak. Het maakt hem in mijn ogen een nare, onsympathieke, matig geassimileerde man, maar het hint slechts naar ’s mans mohammedaans-politieke opstelling; het leert ons weinig tot niets over zijn agenda dienaangaande.

Ik voelde me absoluut verplicht om met betrekking tot deze lofzang uit te halen naar GeenStijl in het algemeen en naar Spartacus in het bijzonder, vanwege het opgewekt negeren van wat Aboutaleb hier beweert in verband met nazisme en holocaust-ontkenning:
Met dit “whose only crime” (van de Joden) kwam Ahmed in reactie op de suggestie van de Saoedische interviewer dat als ‘holocaust-ontkennen’ verboden is, dat dan kritiek op de leer van Mohammed ook verboden zou moeten zijn. 

Hitler als tegenstander van het joodse geloof. Smeerlapperij. Voor wie in zijn/haar leven nog maar weinig tijd heeft kunnen en/of willen besteden aan nadenken over Hitler en diens Jodenhaat, lijkt het hier misschien alsof A.A. op een of andere manier het opneemt voor de Joden. De jonge auteur met de stoere schuilnaam Spartacus heeft echter tamelijk serieuze studies gevolgd waardoor hij beter zou móéten weten, of – dat zou nog pijnlijker zijn – misschien zelfs beter wéét. De leugenpraat dat de nazi’s de Joden wilden uitroeien vanwege hun godsdienst, hoor je wel vaker uit de mond van volgelingen van Mohammed.

Een smerige leugen.

Nog smeriger dan de suggestie dat uitspraken doen over mohammedaanse narigheid racistisch is. Sowieso is het weerzinwekkend met het oog op de honderdduizenden door de nazi’s vermoorde seculiere Joden. In het kader van een gesprekje over holocaust-ontkenning weeft A.A. terloops een ontkenning van het ultieme racisme van de nazi’s door zijn verhaal. En dit alles om de moeizame omgang met holocaust-ontkenning op zo’n manier te verdraaien dat het een middel wordt om de ideologie van Mohammed en van zijn volgelingen in de 21e eeuw te vrijwaren van kritiek. Had ik het bijvoeglijke naamwoord weerzinwekkend al gebruikt?

Blasfemie – het doen van uitspraken die in de oren van mensen met een wankel geloof onprettig zijn – gooit de interviewer op perverse wijze op een hoop met niet-perfecte inspanningen om heropleven van nazisme en grenzeloze haat tegen Joden tegen te gaan. En hoe reageert Aboetaleb? Hij beweert dat die twee kwesties niet vergelijkbaar zijn, maar geeft geen enkel argument waaròm ze niet vergelijkbaar zijn. Noch de leugen, noch de pervertering van de zijde van de interviewer pakt hij aan. En Aboutaleb geeft hiermee een power speech?

Laat me niet lachen.

Laat me niet huilen.

A.A. stemt inderdaad niet vollédig in met de arrogante interviewer, hij pruttelt zelfs wat tegen. Hij doet als het ware een Tofik-Dibietje: hij geeft indirect de mohammedaanse hooggeleerdheid uit “het land van de twee heilige plaatsen” [3] een vriendelijke hint om toch ook eens na te denken over het feit dat IS en aanverwante groepen zich rechtstreeks baseren op Koran- en Hadith-teksten: “terrorists deriver their ideas and deeds from islam“. Hij vraagt het hèn. Zelf heeft hij daarover ook een opvatting. Een heel vage. Een die draait om het toverwoord ‘matiging’.

Jezelf presenteren als een gematigd aanhanger van een bepaalde ideologie of een bepaalde goeroe … Je hoeft er maar even over na te denken om je te realiseren hoe absurd dat eigenlijk is. Natuurlijk, met betrekking tot elke ideologie kunnen buitenstaanders onder de aanhangers van een ideologie meer en minder fanatieke volgers onderscheiden. Maar bent u ooit een christen tegengekomen die zichzelf onderscheidde van andere christenen door zichzelf aan te duiden als gematigd? Of een humanist, sociaal-democraat, vegetariër, communist, liberaal, hindoe of boeddhist? Ja, je vindt overal wel mensen die afstand nemen van ideologie- of geloofsgenoten. Daar zijn er zelfs heel veel van. Die mensen beweren dan bijvoorbeeld dat die anderen een dogmatische, zelfingenomen, onvriendelijke, leugenachtige, ketterse, arrogante, foute en/of onverdraagzame interpretatie geven van de ‘eigenlijke’ of ‘oorspronkelijke’ leer. Of ze beschuldigen die anderen van huichelarij (denk aan de uitdrukking: roomser dan de paus). Christenen zullen uitspraken van of over Jezus aanhalen om medechristenen erop te wijzen dat ze een verkeerd pad hebben ingeslagen. Maar nooit, nooit, nooit zal men beginnen over de eigen gematigdheid.

Wat zou je daarmee immers zeggen? Dat de leer zelf dan wel niet deugt maar dat, wanneer je – langs andere weg – die leer voor jezelf, in jouw eigen hoofd, wat hebt weten te fatsoeneren, die leer toch nog wel meevalt. En jijzelf dus ‘onschuldig’ bent. Wanneer je er geen flauw benul van hebt hoe moeilijk het is om de leer van Mohammed te hervormen tot een leer die compatibel is met de 21e eeuw, of beter gezegd en vaker voorkomend: wanneer je het gewoon verdomt om daar serieus over na te denken, ben je met een insteek als die van Aboutaleb per saldo bezig om het imago van die leer te beschermen, de waakzaamheid ertegen te ondermijnen en het wegkijken aan te moedigen.

Dat doet Aboutaleb. En dat is waar de brave Spartacus zich bij aansluit met deze lofzang. Dat valt me erg van hem tegen.

---

Noten

1. Voor wie nog niet eerder iets van mij las: ik ben sinds een jaar of vijftig jaar atheïst, maar de laatste jaren noem ik mezelf steeds vaker cultureel christen.
2. Tenzij ze hardop worden uitgesproken. Denk aan die voormalig adviseur van Tony Blair, Andrew Neather, die gewoon openlijk aangaf dat de grenzen geopend werden “to rub the Right’s nose in diversity“.
3. De term die wijlen Osama Bin Laden gebruikte voor Saoedi-Arabië, het enige land in de wereld dat genoemd is naar de misdaadfamilie die de totale macht naar zich toe trok.