De EU is ondanks alle gebeurtenissen deze zomer nog steeds fanatiek bezig de toegang voor Turkse staatsburgers tot de EU visumvrij rond te breien.

Het enige dat grappig is aan deze EU-pogingen, is dat het zelfs voor een onwetende buitenstaander direct duidelijk is dat dit niet langer iets te maken heeft met verstandig beleid, noch met maatregelen die geënt zijn op een reële situatie – het gaat alleen nog over het volvoeren van een ideologisch gestuurde illusie en voldoen aan een pakket dat het EP graag ziet. Het EP, dat andere vlaggeschip van EU-idealisme dat van de realiteit niet weten wil, lijkt nog iets meer dan de EC te beseffen dat er iets mis is met wat in Turkije gebeurt. Lijkt, want dit is schijn. Ook voor de meerderheid der europarlementariërs geldt, dat zij ooit randvoorwaarden hebben gesteld aan verdragen met Turkije, en dat men vindt dat die eerst maar moeten worden gerealiseerd. Wat er in Turkije werkelijk gebeurt lijkt niemand wat te kunnen schelen. Want de onvermijdelijke loop van de geschiedenis is door de stichtende EU-vaderen ooit voorspeld als onvermijdelijk geheel Europa omvattend, en daarbij hoort volgens diezelfde doctrine ook Turkije.

De EU-dialectische werkelijkheid laat zich niet weerhouden van doorzetten door zoiets casuïstisch als een complete islamitische verbouwing van de Turkse staat. Het EU-marxistische wereldbeeld zegt dat het nooit zou kunnen ontstaan, dat islamitische Turkije dat Erdogan nastreeft, dus doet men in Brussel inderdaad of men het niet gebeuren ziet. Die arme Erdogan, die helemaal niet begrijpt dat wat hij nu doet alleen maar tot de onvermijdelijke overwinning van EU en de westerse waarden leiden kan!! EC en EP weten het wel beter: het verdere verloop van de geschiedenis ligt naar hun beste weten vast. Ze hebben het zelf zo bepaald.

Ondertussen gaan nu dus de EU-grenzen open, want EC-voorzitter Juncker heeft verklaard er allergisch voor te zijn, die EU-grenzen. Alle grenzen eigenlijk, maar om het goede voorbeeld voor de wereld te geven gooit de EU haar grenzen alvast open. Dat is makkelijker dan eerst mensen half (of helemaal, idd) te laten verdrinken in hun pogingen binnen te komen.

‘Deze week sturen we deskundigen van de Europese Commissie naar Turkije om technische discussies over visumliberalisering te voeren,’ zei Eurocommissaris voor Binnenlandse Zaken Dimitris Avramopoulos tegen de Duitse krant Die Welt. ‘We doen er alles aan om het akkoord dat is gesloten tussen Turkije en de EU door te laten gaan,’ aldus de commissaris.

En alles, letterlijk alles, wordt opzij gezet voor de migratiedeal, die voor de EU in geen enkel opzicht begerenswaardig is, behalve om haar bevolking te verzekeren dat alles onder controle is.

Visumvrij reizen is een van de zaken die ‘Brussel’ aan Turkije heeft beloofd, maar omdat de Turken niet aan alle 72 voorwaarden voldoen, is de invoering ervan uitgesteld. Ministers en woordvoerders van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan hebben de afgelopen weken geklaagd over de vertragingen, die volgens hen de toekomst van de migratiedeal in gevaar brengen.

Wie kan het nog wat schelen, wat Turkije er van vindt? Het is een gevalletje Junckeriana (waar overigens veel meer EU-hotemetoten aan lijden) om te denken dat grenzen geen functie zouden hebben. De inconsequente EU probeert ondertussen uit alle macht grenzen te stellen aan Rusland, maar dat is een detail. Rusland, zo hebben een aantal mensen in Washington hun onderknuppels in Brussel verteld, is de vijand. Dus alle andere landen in de wereld moeten wel onze vriendjes zijn.

In Oostenrijk snappen ze het beter, in Oost-Europa snappen ze het het best. Helaas zit in Brussel een dorpswethouder die als zijn belangrijkste ideaal ziet om de grenzen van zijn geboortelandje met Duitsland, Frankrijk en België te zien verdwijnen. Daarin gesteund door politici van het derde garnituur die het in hun eigen land niet tot de top brachten, en van wie men na hun verdwijnen uit Brussel zelden nog iets anders hoort dan schandalen en reportages over hun onbedaarlijke gegraai.

In september kijkt de Commissie opnieuw naar de stand van zaken rond visumliberalisering, die moet gaan gelden voor zo’n 75 miljoen Turken. Vooralsnog moet Turkije nog steeds aan vijf voorwaarden voldoen. De grootste hobbel is de antiterreurwetgeving in Turkije, die Erdogan mogelijkheden geeft om activisten, journalisten en oppositie-figuren te bestrijden. ‘Brussel’ wil dat Turkije de definitie van terroristen aanpast, naar Europese maatstaven.

Dat zeggen ze mooi, bij Elsevier. Maar wie weet hoe Brussel functioneert, weet dat men daar vooral in de kranten kijkt of iets al kan. Onderhandelen over Europese kernwaarden die EP-parlementariërs niet delen neigt al snel tot een Klucht van de koe – weggaan met een koe, terugkomen met een omelet die al bijna koud is. En daarmee nog blij zijn ook.