De onderhandelingen in Brussel over de mogelijkheid dat Groot-Brittannië het recht krijgt zich te onttrekken aan een verdergaande integratie zijn eigenlijk alles zeggend over de soevereiniteit die Nederland nog bezit.

De Volkskrant had gisteren een opiniestuk dat de prangende vraag stelde, hoeveel soevereiniteit Nederland op dit moment nog rest? Een goede vraag met een verontrustend antwoord. Desalniettemin vrees ik dat hetgeen betoogd werd niet klopt. Want het was het antwoord in hoeverre Nederland nog iets te zeggen zou kunnen hebben op wat de EU in de toekomst gaat ondernemen. Op dit moment. Wat niet in het stuk werd meegenomen was, in hoeverre we op besluiten in de toekomst nog invloed kunnen hebben.

En laat dat nu precies zijn, waarover de Britse premier Cameron op dit moment onderhandelt als het gaat om het toekomstige zelfbeschikkingsrecht van het UK. Het Britse verzet tegen de immer verder integrerende EU laat duidelijk zien, dat dat zelfbeschikkingsrecht formeel al is opgegeven. Niet alleen door Groot-Brittannië, maar ook door Nederland. Eerdere regeringen hebben onze onafhankelijkheid reeds jaren geleden weggegeven. Opdat Nederland een kleine, vrij onbetekenende provincie van Europa worden zal.

De enorme weerstand binnen de EU tegen het streven van Cameron om juist deze verplichting te herzien – men beschouwt het als een onmogelijkheid – maakt duidelijk dat men er blindelings van uit gaat dat ook Nederland zich lijdzaam naar de slachtbank leiden laat. De vraag, in hoeverre we op dit moment eigenlijk nog gerechtigd zijn tegen te spartelen, is daarom niet langer relevant.

Vergelijk het met een konijn dat U in oktober aankoopt om met de Kerstdagen uw familie van vers vlees te voorzien. Als het dier zou kunnen praten en weten wat het te wachten staat, zou het dan vrolijk bespreken hoeveel dagen het nog in zijn comfortabele warme hok kan doorbrengen eer Kerstavond aan alles een einde maakt? Voorkennis is niet altijd wenselijk, zeker als er niets aan je lot kan worden veranderd. Dat is in ons geval wel anders. Maar door vrijwillig de EU-fuik binnen te zwemmen tekenen we als land ons eigen doodvonnis. Dat klinkt cru, nietwaar? Maar dat maakt het niet minder reëel.

Weet onze elite dat? Vanzelfsprekend! Niet voor niets worden we bezig gehouden met discussies over hoeveel bewegingsvrijheid we nog hebben. Terwijl het gips dat ons insluit aan het uitharden is, zodat we onbeweegbaar zullen zijn ingekapseld als het eenmaal volledig uitgekristalliseerd is. Wat men ook beweert over onze nog aanwezige soevereiniteit, besef goed, dat we al hebben beloofd die op termijn op te geven. Dus hebben we haar al niet meer.

Daarom is het onbelangrijk hoeveel we nog te zeggen zullen hebben bij het Oekraïne-referendum op 6 april, als niet een volgende stap zal zijn ons los te maken van de EU. De attitude van onze regering kunnen we thans zichzelf zien demonstreren in Brussel: in plaats van ons aan de zijde van Cameron te scharen met dezelfde eis, stellen we ons er tegenover en proberen we de Britten tot hetzelfde lot te verleiden als dat ons te wachten staat. Over Rutte c.s. hoeven we ons verder echt geen illusies te maken.

Over onze gehele elite trouwens niet. De nasleep van het referendum in 2005 met alles wat CDA-premier Balkenende ons toen leverde hebben glashelder gemaakt hoe de Nederlandse elite denkt over een onafhankelijk Nederland. PvdA en VVD doen nu exact het zelfde, en ons over D66 illusies maken? Laat maar. Europa is het nieuwe beloofde land, en het enige dat Nederland voor onze elite nog is is de springplank naar een Europese carrière. Van mij mogen ze die carrière best hebben, maar laat ons er verder liever buiten.