De EU heeft zich in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Dat dat langzaam maar zeker begint door te dringen in Brussel wordt duidelijk uit de daden van de EU-angehauchten. Maar zoals vaak in dergelijke gevallen lijkt het onvoorstelbaar dat de Eurocraten het tij nog zullen weten te keren.

Een golf kost enige tijd om op te bouwen, momentum te krijgen en allesverwoestend zijn weg te zoeken, opzij duwend en smijtend wat in de weg staat. En aangezien die opbouw altijd heel bescheiden begint, is het raadzaam te voorkomen dat een dergelijke opbouw ooit plaats zal vinden, of in ieder geval in een vroeg stadium wordt gesmoord. Dat is in een notendop het probleem van de EU.

Door vlijtig toe te werken naar de volgende crisis, die toegeredeneerd naar het heersende wensdenken slechts gelegenheid zou bieden opnieuw versneld voortgang te maken naar de door Eurocraten zo krampachtig gewenste Europese eenwording, hebben de spindoctors en wensdenkers de realiteit volledig uit het oog verloren. Niet iedere crisis is geschikt om een bepaald eindresultaat te bereiken. Een interferentie van crises kan de bevolkingen bewust maken van wat men – tegen de heersende wens in – probeert te bewerkstelligen. En totale onkunde kan rampen tot gevolg hebben. Al deze factoren spelen in de huidige crisis een rol en de huidige crisis in het EU-eenwordingsproces is slechts een detail van de veel grotere catastrofe die zich in Europa begint af te tekenen. Maar in plaats van te pogen in ieder geval formeel iets van leiderschap te verwerven door te helpen die crisis te bestrijden, zet het Eurocratische canaille gewoon haar koers door naar de zich openende afgrond.

Onverstoorbaar, nietsontziend, blind voor ieder gevaar. Gesterkt door een rotsvaste overtuiging en de wetenschap van de onafwendbaarheid van het eigen gelijk.

Toch vertoont het gedrag van Commissievoorzitter Juncker scheurtjes. Kleine scheurtjes, maar ze zijn er. Door ervaring wijzer (niet: wijs) geworden, sprak Juncker bij aanvang van zijn voorgesprek – over de aanstaande EU-top die Brexit afwenden moet – met David Cameron de woorden dat er geen plan B is, omdat plan A moet en zal slagen: het UK zal volgens Juncker de EU niet verlaten, en andere ideeën zijn onmogelijk, en zouden slechts verwarring scheppen.

Dit laatste is zeker waar. Als er sprake zou zijn van een plan B is het zinloos er over te spreken, aangezien het bestaan er van het onvermijdelijk tot plan A zou promoveren. De haat tegen alles waar de EU voor staat zit diep in Europa. De publieke opinie is zeer vijandig tegenover wat de Eurocraten zeggen te willen bereiken, en elke vernmaning verkeert prompt in het tegendeel van wat zij beoogde. Als je het Brexit-referendum vlot wilt beslissen in plaats er een spannende stembusstrijd van te maken, is het voldoende Martin Schulz en Jean-Claude Juncker een weekendje mede campagne te laten voeren in Groot-Brittannië. Mocht het Nee-kamp een extra sprong van 5% in haar voordeel nodig hebben, dan zou een dergelijke excursie van deze Brusselse moguls die zonder twijfel leveren. Guy Verhofstadt zou ook in staat zijn er nog een procent of drie bij te doen.

Hoe minder de EU haar gezicht toont, hoe beter de kansen van Cameron om het UK binnen de EU te houden. Als je dat zo opschrijft en overdenkt, is het geen kunst te beseffen dat het vrijwel onvoorstelbaar zal zijn dat het hem lukken gaat. En dan moet men 18 en 19 februari eerst nog maar eens overeenstemming moeten zien te bereiken.