De preoccupatie van links met extreemrechts is een serieuze barrière bij het voeren van een open maatschappelijk debat in moderne westerse samenlevingen. Zo ook in Nederland.

Deze vooringenomenheid is de belangrijkste reden waarom geen volwaardige discussie gevoerd kan worden met politiek-correcte types. In een soort van standaard reflex wordt elke opponent die onwenselijk geachte feiten presenteert (of een afkeurenswaardige mening heeft) in de hoek van het fascisme gedrukt. Het beschuldigen van politieke tegenstanders van extreemrechtse sympathieën is een veelgebruikte tactiek onder linkse mensen. Ze doen dit liefst zo vaak mogelijk en bij het minste of geringste onwelkome tegengeluid. Daar gaat geen gras over. Het is dan meteen guilty by association. Dat is de standaard aanpak.

Het is opvallend dat de denkbeelden van mensen met een afwijkende mening door politiek-correcten vaak worden getypeerd als ‘weerzinwekkend’ of ‘walgelijk’. Met figuren met zulke afstotelijke ideeën moet je helemaal niet in discussie willen, zo lijkt de boodschap.

De fascinatie van links met extreemrechts manifesteert zich op twee niveaus. Ten eerste concreet: extreemrechts als een politieke groep fysiek gewelddadige activisten. Ten tweede abstract: extreemrechts als verkeerd gedachtengoed, al dan niet expliciet geassocieerd met de tweede wereldoorlog, het nazisme, de Holocaust en concentratiekampen.

Of de ideeën van de te bestrijden opponent ook daadwerkelijk samenvallen met rechts-extremisme of fascisme is volstrekt irrelevant. Het gaat niet om de feiten, maar om het te sorteren effect. De tegenstander moet worden kaltgestellt. Niemand wil het immers eens zijn met een nazi.

Een (welkom) bijeffect van de voortdurende herhaling van de ‘extreemrechts’ frame in de main stream media is dat daarmee en passant heel rechts Nederland in het verdachtenbankje wordt geplaats. Dit gebeurt zonder ook maar één enkel inhoudelijk argument gewisseld te hebben. En dan is er natuurlijk de glijdende schaal van benoemen: ‘rechts’, ‘rechtse gekkies’, ‘rechtse tokkies’, ‘hard rechts’, ‘guur rechts’, ‘populistisch rechts’, ‘nationalistisch rechts’, etc. Kortom: de weg die onverbiddelijk leidt tot rechts-extremisme. Dát is het beeld dat politiek-correcte politici, journalisten, bekende Nederlanders en maatschappelijke middenvelders koste wat het kost in stand willen houden. Het is feitelijk niets anders dan geïnstitutionaliseerde laster. De brutalen hebben de halve wereld.

Personen die in negatieve zin generaliseren over groepen mensen, waarvan politiek-correcten eenzijdig hebben bepaald dat dit niet mag, worden al snel beschuldigd van het stigmatiseren van hele bevolkingsgroepen, populisme en racisme. En van daar is het maar een kleine stap naar de aantijging van extreemrechtse sympathieën.

De linksen mogen overigens zelf wel wat zij hun tegenstanders niet gunnen, namelijk in negatieve zin generaliseren over groepen mensen, waar ze een hekel aan hebben. Kortom: links meet met twee maten.

Dat dit tot in het absurde is doorgedreven kan worden geïllustreerd aan de hand van twee voorbeelden:

Voorbeeld 1
Als in september 2013 enkele neonazi’s op een openbare, verder geweldloze PVV-demonstratie op het Malieveld in Den Haag met een prinsenvlag staan te wapperen, dan worden in de daaropvolgende weken alle PVV-aanhangers verdacht gemaakt en weggezet als extreemrechts. Zij moeten uitgebreid en expliciet afstand nemen van de paar onuitgenodigde neonazi’s.

Voorbeeld 2
Als er duizenden moslims, waaronder veel asielzoekers, in de nacht van Oud op Nieuw tegelijkertijd in tien steden in Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Finland en Zweden deelnemen aan groepsaanrandingen en berovingen van Westerse vrouwen, dan is het eerste waarop wordt gewezen dat we dat niet alle asielzoekers over één kam mogen scheren. Niet de aangerande vrouwen, maar de asielzoekers zijn immers de echte slachtoffers. Waarom zouden de nette moslims afstand moeten nemen van dit wangedrag. Veel mannen bij elkaar vormen sowieso altijd een risico voor vrouwen.

Schijnheilig tot op het bot.

Anno 2016 is de werkelijke aanhang van extreemrechts en de concrete fysieke dreiging die daarvan uitgaat nagenoeg verwaarloosbaar. In dit opzicht staat het moslimextremisme met stip op één. Op respectabele afstand volgt het linksextremisme, dat zich vooral openbaart als fanatieke en fysiek-gewelddadige bestrijder van alle vreedzame activisten van het in hun ogen verkeerde allooi. Deze worden, heel generaliserend, en masse tot extreemrechts bestempeld.

De mythe van het altijd weer opdoemend fascisme wordt zo kunstmatig in stand gehouden ter bevordering van de linkse politieke agenda. Én om de aandacht af te leiden van de gevaarlijkste ideologie van dit moment, het moslimfundamentalisme. Pikant detail: de linkse activisten gebruiken hierbij grosso modo dezelfde methoden als de ware fascisten uit de vorige eeuw. Op zich niet zo vreemd, want die zaten in dezelfde ideologische hoek. Zij noemden zich niet voor niets de nationaalsocialisten.

Percolator, voor al uw sterke koffie

——————————————————————————————

Eerder verschenen op de Gazet van het Gezond Verstand