Fawaz Jneid verklaarde Ahmed Aboutaleb tot afvallige. In het er op volgende Kamerdebat zei de minister van Justitie dat het OM machteloos staat, en dat alleen een inperking van de Vrijheid van Meningsuiting zou kunnen helpen. Maar het probleem draait eigenlijk om gelijkheid voor de wet.

Daarna was het land te klein. Terecht. Wat in het tumult ondersneeuwde was de vraag waarom het OM machteloos zou staan. Wat is de minister zegt is waar. Maar het pleit niet voor Grapperhaus dat hij niet uitlegt waarom het OM vervolging van Fawaz Jneid kansloos acht. Want dàt is de crux van dit probleem: wat in de wet weerhoudt het OM?

Paul Cliteur schreef eerder deze week een stuk waarin hij betoogt dat Artikel 137d van de wet het OM voldoende aanknopingspunten biedt om tot vervolging over te gaan. Ik betwijfel dat zeer. De geest van de wet verzet zich tegen haatzaaien, maar een precieze definitie van dat ‘haatzaaien’valt niet te geven. Niemand probeerde de demoniseerders van Pim Fortuyn te vervolgen. Is iemand ‘een minderwaardig mens’ noemen in de Nederlandse context een meer haatzaaiende daad dan iemand tot afvallige verklaren?

Rechtsongelijkheid
In deze kwestie speelt ook een interpretatieprobleem. Je kunt in Nederland iemand straffeloos afvallig noemen, want juridisch heeft afvalligheid in ons land geen enkele betekenis. Jneid in Nederland veroordelen op basis van een interpretatie die niet voor niet-moslims geldt leidt tot rechtsongelijkheid, en de gelijkheid van allen voor de wet is de basis van ons wetsstelsel.

Hoe een mohammedaan afvalligheid opvat in zijn houding èn handelen tegenover Aboetaleb is een probleem waarmee de multiculturele samenleving ons heeft opgezadeld. Binnen de islam gaan Allahs wetten boven die van regeringen. Om die reden verklaart sinds jaar en dag minstens tweederde van de Europese moslims dat voor hen de wet van Allah (de sharia) gaat boven die van het land waarin zij leven.

Christenen gaan heel anders om met het idee dat Gods wet van een hogere orde is dan de aardse wetten. In de christelijke cultuur lost men dit op door God het primaat in de hemel te geven. Gezagsdragers op aarde nemen het risico dat hun religieuze fouten en misdaden op aarde in den hoge worden verdisconteerd. Op aarde geldt dus de wet van het land. De islam kent deze nuance niet, alleen al niet doordat het woord in de Koran letterlijk het woord van Allah is. Er kan dus door rechtgelovigen op geen enkele wijze van worden afgeweken.

Om te kunnen vervolgen moet het OM in een islamitisch perspectief treden, waarbij het haatelement wordt aangetoond. Maar dat is er niet. Binnen de islam is afvalligheid een doodvonnis waard – dat is zeker waar. Maar er zijn problemen. Allereerst is wat Jneid zei  geen directe aanwijzing; eerder een verklaring dat iemands dood door Allah gewenst zou worden op basis van alle bestaande islamitische jurisprudentie.

Allahs wet gaat zelfs zo ver, dat deze islamitische bestuurders gebiedt te besturen volgens Zijn wet (de sharia). Wie dat nalaat, is volgens de sharia geen echte moslim. Het is daarom ook geen wonder dat Jneid vorige week prompt werd bijgevallen door twee andere imams – naar de letter van de islamitische wet zegt Jneid niets bijzonders. De moslim die verklaart dat het handelen van Aboetaleb geen afvalligheid betreft, loopt het risico zelf door een collega van afvalligheid te worden beticht.

Haatzaaien kun je Jneid dan ook niet letterlijk aanwrijven. Desgevraagd zullen Nederlandse imams het oordeel van Jneid bevestigen – het voornaamste dat hèn stoort, is dat Jneid het luidop zegt. Over de inhoudelijke correctheid bestaat binnen de ummah geen meningsverschil. Immers, na ruim een week is er nog steeds geen imam gevonden die luid verklaart dat Jneid nonsens verkondigt. Niemand wil tot afvallige gebombardeerd worden.

Multiculturaliteit
Vanuit Nederlands perspectief is de Koran een haatzaaiend boek, maar dat wordt in Nederland uit fijngevoeligheid niet ter discussie gesteld. Dat iemand als Fawaz Jneid kan balanceren op de grens van twee wetssystemen hebben we daarom aan onszelf te wijten. Dankzij de multiculturele verplichting om weg te kijken en onder immigranten geen integratie af te dwingen is een generatie migrantenkinderen opgegroeid die volledig islamitisch geïndoctrineerd is. Dat derde deel van de islamitische immigranten dat Allahs wet niet boven de wetten van hun nieuwe vaderland stelt niet te na gesproken.

De islam is een naijverige religie, die haar wetten overal waar zij komt probeert door te drukken. Een moslim die zijn geloof maar half belijdt is in de ogen van de scherpslijpers geen echte moslim. Dezen zullen daarom altijd zwijgen als de fundamentalisten spreken – zij kennen hun eigen feilen. Deze stilte is een erkenning van schuldbewustzijn – tegenover de scherpslijpers.

Ware gelovigen kunnen door de structuur en dogma’s van hun geloof niet anders dan doen zoals Fawaz Jneid verkondigt. Wie dat niet doet is geen goede moslim, en wordt feitelijk als afvallig beschouwd. Om die reden bestaat er geen gematigde islam, al bestaan er wel gematigde mohammedanen – waarop recht in de leer zijnde geloofsgenoten neer kijken.

Dat deze attitude niet verenigbaar is met de Nederlandse rechtsstaat behoeft geen verder betoog. De zaak Fawaz Jneid bewijst het.