Niet iedereen zal het beseffen en niet iedereen zal er blij mee zijn, maar de aanpak van de zaak-Khashoggi laat zien dat president Trump afgelopen jaar een hoop heeft geleerd – ook over zichzelf.

Maar eerst en vooral over de internationale politiek, en dat het onvermijdelijk is dat je als president soms dingen doen moet die in gaan tegen je instincten. In de zaak-Khashoggi gedraagt de president zich perfect zoals hij zich moet gedragen in situaties als deze:

Geen misverstand: de pers doet in grote lijnen eveneens wat ze in deze doen moet. Dat Khashoggi zich journalist noemde zal veel hebben bijgedragen aan die verontwaardiging – dertig jaar terug was ‘dichterschap’ het toverwoord voor politieke slachtoffers waarvoor wij ons moesten inzetten – maar dat doet er allemaal weinig toe. Verontwaardiging en de bewaking van morele grenzen is wel degelijk een territorium van de journalistiek, en dat wordt hier netjes bewaakt.

Washington Post publisher says Pres. Trump's solidarity with Saudi Arabia after Khashoggi's murder is betrayal of American values and failure of leadership, and calls for the president to release evidence if there is reason to doubt CIA's conclusion. https://t.co/yPAhXyNr02 pic.twitter.com/aWhY2d5v4F

— Breaking News (@BreakingNews) November 20, 2018

De bestaande vijandigheid tegenover de president mag daar verder niets aan af doen. Het ambt van president vereist nu eenmaal soms daden waartegen de Amerikaanse normen en waarden zich behoren te verzetten. Dat betekent niet dat die daden geen functie hebben:

U kunt het cynisch vinden de bewegingen van de olieprijs belangrijker te vinden dan het leven van deze journalist, maar aangezien er voldoende modellen zijn on te bepalen wat een mensenleven daadwerkelijk waard is als puntje bij paaltje komt, is het hypocriet daar in een geval als dit ineens ingewikkeld over te gaan doen. Het zou zo niet moeten zijn, maar het is zo – punt.

Maar dat was niet wat ik bedoelde met mijn inleiding over Trump die wat heeft bijgeleerd, ook over zichzelf. Wat dan wel? In april gaf Trump nogal out-of-the-blue bevel tot een grote aanval met kruisraketten op Syrië. Iets dat nogal grote consequenties had, en dat bedoel ik niet positief. Wie gaat zoeken vindt uit die periode vast nog wel de opname van een president die bijna in tranen praat over foto’s van Syrische vrouwen en kinderen die slachtoffer waren geweest van een gifgasaanval. Of die aanval door het Assad-regime of door de ‘gematigde rebellen’ onder regie van de CIA was gepleegd blijft nog steeds onderwerp van debat, maar het punt was dat Trump er door geraakt werd. En impulsief reageerde met een aanval op wie hij het meest verantwoordelijk achtte. Iets als dat veroorzaakte in 1914 de Eerste Wereldoorlog. Het liep ditmaal goed af, maar dat was niet aan Trump te danken, verre van dat.

Wat hoorde ik Trump deze zaterdag zeggen over de zaak-Khashoggi? Hij bevestigde dat de USA een geluidsband over d laatste minuten van Khashoggi had ontvangen van Turkije, maar antwoordde desgevraagd dat hij de band niet had beluisterd. “Daar wordt je maar kwaad van“, merkte hij daarover op.

Als u het dit weekend erg vond waaien, was dat door mijn zucht van opluchting. Trump heeft over zichzelf geleerd dat hij moet voorkomen onredelijk boos te worden. Dat de USA haar op één-na-belangrijkste bondgenoot in het MO niet kan laten vallen om iets wreeds en beestachtigs als dit zullen we moeten accepteren. Daarvoor staat eenvoudig teveel op het spel. Als Saudi-Arabië hiervan leert dat het zich wat discreter moet opstellen, zoveel te beter.

Meer kan je er niet van hopen, en dat de internationale politiek een vies spelletje is? Het spijt me zeer, maar vanaf dat ik een jaar of tien was besefte ik dat. Wie er nog verontwaardigd over worden kan feliciteer ik met die onbevangenheid, en soms ben ik er licht jaloers op. Maar nooit lang. Moraalridders maken bijna altijd meer slachtoffers dan cynici.