Wie denkt dat het Europees parlement (EP) slechts een overdadig gefinancierd gekkenhuis voor bevlogen maar uitgerangeerde politici is, heeft nog geen begin van een idee. Frans Groenendijk viel van de ene verbazing in de andere.

In juni 2013, werd de Bulgaarse Mariya Gabriel gekozen tot “Europees Parlementslid van het jaar” in de categorie (!) “gender equality”. Sinds een half jaar is ze Eurocommissaris voor ‘Digital Economy and Society’.

Aan het einde kom ik nog terug op de jury van die prijsuitreiking, maar het eigenlijke onderwerp van dit stukje is de banner boven het twitteraccount van deze mevrouw Gabriel: de opmerkelijke kwaliteit van de afbeelding en de boodschap die ervan uit gaat. Terwijl ik wat onderzoek deed naar de afbeelding zelf, hoorde ik in mijn achterhoofd een aantal keren iets dat klonk als: “Drain the swamp, drain the swamp“.

Ik kwam achter het bestaan van deze jongedame en haar wonderlijke portefeuille in de Commissie-Juncker, dankzij minister Ollongrens verhaal over nepnieuws. Niets in haar CV duidt op enige bekendheid met dat eerste deel van haar portefeuille, ‘Digital Economy‘, maar van ‘Society‘ weet mevrouw Gabriel misschien meer: ze studeerde onder andere politicologie en ‘History of the European Institutions‘. In Brussel heeft zij nu het voortouw gekregen in het gevecht tegen de fakenieuws-windmolens. Dat zien we terug in deze tweet op haar account:

We need a European approach to #fakenews. We’ve asked experts to suggest a solution respecting freedom of expression and the right to access reliable information.

Wat die aanpak moet zijn weten we niet – “We” hebben “experts” gevraagd om een “oplossing” te “suggereren”: proef de doortastendheid – maar “we” weten wel zeker dat een “Europese” aanpak nodig is. In een clipje van 50 seconden vertelt ze onder andere dat fakenews “de reputatie van de media bedreigt“. Duidelijk een vrouw die je om een boodschap kunt sturen.

De boodschap
Maar wat is nu de boodschap van die banner? De afbeelding (geen foto!) is in veel opzichten een merkwaardige. Het tafereeltje doet enigszins denken aan een onderwijs situatie. Met een blanke man, een docent misschien, en negen kinderen van tussen de zeven en elf jaar oud. Van die negen kinderen zijn er twee blank en zes niet. (van het negende kind is de huidkleur niet vast te stellen). Het donkerblonde meisje achter de man steekt haar vinger op, maar hij geeft haar geen aandacht. Maar zijn aandacht is ook bij geen van de andere kinderen: hij staart ergens naar een punt tussen een donker jongetje en het beeldscherm waar zij geen van beiden naar kijken.

Zou de boodschap iets zijn dat te maken heeft met ‘omvolking’ of ‘social engineering’?
Ik twijfel tussen ‘dat is te kort door de bocht’ en ‘dat is nog een understatement’.

De man van de afbeelding is geen Bulgaar; geen EU-burger zelfs, en voor wat betreft migratie-problematiek lijkt Bulgarije in niets op de meeste EU-landen. Bulgarije ligt in het uiterste zuidoosten van het EU-gebied. In het zuiden grenst het aan het op een na machtigste en meest ambitieuze buurland van de EU: Turkije. Met ruim 600 km grens is Roemenië het belangrijkste buurland. De beide landen zijn tegelijkertijd lid geworden van de EU (in 2007), kort na het Nederlandse en Franse “Nee” in de referenda over de EU-grondwet.

In 1985 telde Bulgarije bijna 9 miljoen inwoners, tegenwoordig is dat evenveel als kort na de Tweede Wereldoorlog: minder dan 7 miljoen, en de verwachte bevolkingsomvang voor 2050 is slechts ongeveer 5 miljoen. Sinds de toetreding tot de EU is de bevolkingsomvang met ruim een half miljoen gekrompen. Oppervlakkig gezien lijkt het land daarmee wat op Roemenië, maar de verschillen zijn ook opmerkelijk.

Vanuit Bulgarije vertrekken mensen niet alleen in grote aantallen naar het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en zuidelijke EU-landen, maar ook naar Turkije. Een gestage stroom in die richting is al meer dan een eeuw aan de gang: de nawerking van het Ottomaanse kolonialisme.

De illegale instroom bestaat voor een aanzienlijk deel uit Afghanen en juist weinig Afrikanen. Een voorbehoud daarbij: betrouwbare statistieken bijhouden doen ze in Bulgarije nog slechter dan in Roemenië, vermoedelijk het slechtst van alle EU-leden.

Nee, die banner staat echt niet symbool voor een streven van Bulgarije of van mevrouw Gabriel naar meer immigratie vanuit Afrika. Het is geen ondersteuning voor het krankzinnige Brusselse idee dat Europa de gruwelijke Afrikaanse bevolkingsexplosie hier in Europa moet opvangen.
De banner-afbeelding staat gewoon voor een van elke realiteit los gezongen elite die dat bekende liedje van John Lennon beluisteren en zonder onder invloed te zijn van soft drugs dit toch zien als inspiratiebron voor een politiek programma. Met vooraanstaande leden die het meewerken aan het formuleren van ‘krachtige resoluties’ in VN- of EU-verband als wapenfeiten beschouwen en zelfs presenteren.

Die trots een lintje doorknippen bij een zebra geschilderd in regenboogkleuren. Lieden als Pechtold die ‘principieel’ niets willen doen tegen buitenlandse financiering van haatmoskees omdat anders het zegenrijke werk dat christelijke kerkgenootschappen in landen als Saoedi-Arabië en Pakistan ongestoord zouden moeten kunnen doen, daardoor in gevaar zou kunnen komen.

De kwaliteit van de afbeelding
Je hoeft maar een beetje in te zoomen, om te zien dat het geen foto is, maar een fotomontage. Een vrij slechte trouwens. Op de beeldschermen zijn afbeeldingen geplakt. En de complete ruimte is voorzien van een grappig boekenbehangetje. De afbeelding lijkt afkomstig van de International Association of School Librarianship: Nogal wat plaatsen waar de afbeelding gebruikt worden hebben iets van doen met die organisatie van bibliothecarissen.

Dat ‘zoeken op afbeelding’ is trouwens een vaak grappig en soms best nuttig hulpmiddel voor het checken van (nep)nieuws. Google sorteert de gevonden afbeeldingen op grootte. Je zou verwachten dat de grootste het ‘origineel’ betreft. Dat zal in dit geval hopelijk niet opgaan. De grootste versie van deze afbeelding komt namelijk van een website van een organisatie voor academische fraude. 

Ja vóór – ten behoeve van – academische fraude: in de zin van een goede boterham verdienen met fraude. Deze luitjes leveren “100% Plagiarism-Free Essays” zodat jij niet meer hoeft te tobben over “… handing in mediocre papers to demanding professors.”

Overigens kreeg ik ook een beetje rare kriebels van die bibliothecarissen. Het ‘About us’ van dat IASL bevat een Policy Statement dat wordt ingeleid met vier alinea’s. De eerste twee zijn citaten uit documenten die opgesteld zijn bij de oprichting van de UNESCO.
De vierde is ‘modern’ (mijn vet):

The school library provides a wide range of resources, both print and non print, including electronic media, and access to data which promotes an awareness of the child’s own cultural heritage, and provides the basis for an understanding of the diversity of other cultures.

Geen misverstand: in stukken als de Verklaring van de Rechten van het Kind (pdf), komt een woord als ‘diversity’ echt niet voor. Met omvolking heeft de invoering van die term niet direct te maken: de bibliothecarissen in Singapore, Turkije, Nigeria en Somalië zorgen er voor dat de kinderen daar ook kennis kunnen maken met de cultuur van de Inuit en de westerlingen. Toch?

Dit is echt veel zorgelijker: minder kinderen, meer immigranten.

De jury
Maar Mariya Gabriel had dus een prijs gewonnen. Ze was Europees Parlementslid van het jaar geworden in de categorie gender equality. In 2013.

Wat mij het eerste opvalt is dat de betreffende prijsuitreikers dus niet een of twee Europese Parlementsleden een onderscheiding geven, maar ook nog eens verschillende categorieën bedenken. Meer, meer, meer prijzen voor ‘parlements’leden. Dat was reden voor mij om ook nog even een blik te werpen op de betreffende jury. Het bleek nog geschifter, nog incestueuzer, dan ik al vreesde.

Deze prijzen zijn een initiatief van het Parliament Magazine. Dat Magazine heeft ook een twitter account (@Parlimag). In de zelf-omschrijving lezen we daar: By MEPs, for MEPs – in-depth news, views and analysis on the latest EU issues from The Parliament Magazine. (Ook interessant: dit twitter-account houdt 15 lijsten bij)

Dit Parliament Magazine is dus voor en door leden van het Europees Parlement! En die hebben de leiding in het uitdelen van prijzen aan leden van het Europees Parlement. Meneer Brian Johnson van dit Magazine zit in de jury.
– Verder mevrouw Anna Lisa Boni:
… has been secretary general of EUROCITIES since June 2014. Before joining EUROCITIES, she was director of the Brussels office of the French region Provence-Alpes-Cote d’Azur. She has 20 years of professional experience in EU public affairs …
– Dan hebben we Andrew Duff, President of the Spinelli Group and a Visiting Fellow at the European Policy Centre. He was a Liberal MEP from 1999-2014.
– Willy Fautré is co-founder and director of the Brussels-based NGO Human Rights Without Frontiers Int’l. Hij is ook betrokken bij VN-werk en dit is zijn eigen
Imagine lofzang op leden van het Europees Parlement in het algemeen:

Their daily commitment to the defense of the fundamental freedoms, the rule of law and democracy deserves to be highlighted and rewarded by a special award because they continuously keep the EU flame burning day and night, as a beacon of hope.

Halleluja.

– En dan is nog iemand met een best wel opvallende naam: Shada Islam. Ze houdt zich bezig met migratie-vraagstukken. Haar visie op Europese Parlementsleden is onthullend. Ze ziet ze niet als volksvertegenwoordigers maar als loopjongens en -meisjes:

The European Parliament and its members have a key role to play in developing and communicating a new and more energising narrative on the European Union and its relevance in today’s turbulent and troubled world. It’s time to celebrate and honour the work being done by MEPs

– James Holtum first began working in the European Parliament in 2005, as a press officer to Conservative MEPs, sitting in the EPP-ED Group.

– Colin Mackay heeft weer een wat andere achtergrond. Hij was lobbyist.

Before founding the Bureau in 2012, Colin was Director of Communications for EFPIA, the pharmaceutical industry association and for Cosmetics Europe, the Personal Care association. He also held senior roles in two international PR consultancies.

– Katie Owens tenslotte, is gewoon een EU-communicatiestrategiemevrouw: Katie Owens has been working in communication at the European Committee of the Regions since 2007.

Mag ik het samenvatten als ‘de overtreffende trap van incest’?