Gisteren was daar ineens Michael Barnier, formeel de chef-onderhandelaar namens de EU met het UK over Brexit. Met een heel pakket waarschuwingen aan het adres van het UK.

Dat er in Londen vrij onderkoeld werd gereageerd op deze vrij uitdagende manier van mededelingen doen heeft natuurlijk een oorzaak: het verhaal van Barnier was over de hoofden van de Britten vooral gericht tot andere staten binnen de EU, die zich steeds meer gaan realiseren hoe fijn het er buiten zou kunnen zijn. Met als meest recente voorbeeld Italië, waarvan iedereen nu ineens bezweert dat het NEE tegen premier Renzi niet tegen de EU was gericht.

Dat kan best waar zijn, maar het was in ieder geval gericht tegen een aantal core-politics van de EU. Dan kan Barnier het wel hebben over een aantal politieke uitgangspunten van de EU waaraan niet gemorreld kan worden omdat ze één pakket vormen, maar steeds breder wint de opvatting terrein dat het juist deze eenheidsaanpak is die het Europese project uiteindelijk de nek zal omdraaien. Barnier had het vooral over het vrije verkeer van iedereen binnen de EU als ononderhandelbaar, maar tegelijkertijd liet in Nederland de PvdA via minister Asscher weten dat ze de Brexit-onderhandelingen zou willen aangrijpen om juist dit element van de Europese afspraken te willen herzien, niet alleen tussen UK en EU, maar mutatis mutandis tussen alle EU-staten. Met de zojuist goedgekeurde algemene toegang van Oekraïners tot de EU, en de voortgaande eisen vanuit Ankara voor opheffen van de visumplicht voor Turken lijkt het opheffen van deze mogelijkheid voor de juffershondjes in Den Haag de beste smoes.

Alles bijeen gaan we af op de zoveelste Poolse landdag van 28 staten die het onderling eens moeten zien te worden, en dat niet zullen zijn. Het begint er steeds meer op te lijken dat de politieke lafbekken in Brussel en Den Haag wachten tot de euro onvermijdelijk door de hoefjes zakt, en een herziening van allerlei afspraken sneller kan worden doorgedrukt. Ten koste van welke ellende dat zal zijn? Dat valt te voorspellen, maar moeilijk te overzien.

Het zou ook daarom heel fijn zijn als het UK het gemurmel niet al te lang meer aanhoort, een stevig pakket eisen op tafel slingert en zegt waar het op staat. Nemen of laten en Fuck the EeeJoe. Snijdt het UK zichzelf daarmee in de vingers? Heel wel mogelijk, maar niet automatisch. Het probleem is wel wat groter dan het UK dat met de hoed in de hand moet vragen of ze naar buiten mag, zoals ons gewoonlijk wordt voorgespiegeld. Het UK importeert een stuk meer uit de EU dan het exporteert naar de andere 27. Dat houdt in dat een harde Brexit de EU meer pijn doet dan het UK. Aangezien de EU veel groter is dan het UK, zal de pijn beter verdeeld kunnen worden, maar de impact van de klap moet niet onderschat worden.

Onderstaand is een plaatje dat ik gisteren van internet plukte. Speciaal het effect van een volledig doorsnijden van alle banden voor Duitsland is een interessante casus. Of het waar is zal de tijd wellicht leren, maar dat er geen beletselen zijn om een principieel geluid te laten horen is waar ze zich in Londen uitstekend van bewust zijn. Prettig zal het niet zijn, maar het moment dat premier May besluit dat ze genoeg heeft van het gekrijs van de Verhofstadten van deze wereld kan de EU een pijnlijk ontwaken opleveren.